Με αυτό που μπορεί να απορεί κάποιος- ελπίζω μέχρι στιγμής – είναι η ανυπαρξία δημιουργίας ενός παγκόσμιου κινήματος ενάντια στον πόλεμο, αντίστοιχου των κινημάτων ειρήνης της δεκαετίας του ΄60 (απαραίτητη υποσημείωση, για τους «στρατηγούς- πολέμαρχους» και τους προπέτες, ξερόλες του διαδικτύου, που ακούν τη λέξη «αντιπολεμικό» και σε κατατάσσουν ανάλογα με το ψυχικό τους τραύμα και απωθημένο: αυτό απαιτεί οπωσδήποτε την απόσυρση των Ρώσων εισβολέων από την Ουκρανία και τη νίκη της ουκρανικής αντίστασης).
Αλλά το ζήτημά μου δεν είναι αυτό. Είναι, ότι ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά, παγκοσμίως», ενώ υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα προετοιμασίας παγκόσμιου πολεμικού σκηνικού, δεν κουνιέται φύλο, σε επίπεδο κοινωνίας, λαών.
Δύο τινά υποθέτω ότι συμβαίνουν:
α. οι κοινωνίες, οι λαοί -ειδικά της Δύσης – δεν πιστεύουν ότι μπορεί πραγματικά να συμβεί ένας παγκόσμιος πόλεμος που θα κόψει την κατανάλωση και την χρεωμένη ψευδοευημερία τους και
β. ότι ο δυστυχισμένος και ηττημένος άνθρωπος του 21ου αιώνα ως ύπαρξη και ως αλλοτριωμένο υποκείμενο, υποσυνείδητα τον επιζητεί ως συνολική λύτρωση, ως τραγική διέξοδο στην απελπισία και την «ανυπαρξία» του.
Να «καταστραφούμε» μια ώρα αρχύτερα δηλαδή, αφού τα αδιέξοδα είναι πολλά και άκρη δεν βγάζουμε με τα άλλα μέσα. Κάτι σαν το : «Ηλία, ρίχτο» ή το «Κίμ, πάτα το κουμπί», που διακωμωδούμε συχνά και ..πικρά. Στους «μελλοθάνατους» ο θάνατος στα γρήγορα, είναι η ψυχολογική διέξοδος, προκειμένου να μην παρατείνεται η υπαρξιακή αγωνία, ενώ συχνά στους απελπισμένους η αυτοκαταστροφή βιώνεται ως λύτρωση της συναισθηματικής και διανοητικής σήψης... Μακάρι εννοείται να βγω λάθος, αλλά τα μονοπάτια της ανθρώπινης … «επανεκκίνησης» δεν είναι πάντα ορθολογικά και υπέρ του Έρωτα για την ζωή.
Κοινός παρανομαστής των παραπάνω, η απόλυτη παράδοση των κοινωνιών, στην αυθεντία των πολύμορφων ελίτ του πλανητικού νεολοκληρωτισμού. Οδηγώντας στον μηδενισμό του ανθρώπου (και της Δημοκρατίας), που επιβιώνει είτε με την παρασιτική και «ναρκωτική» κατανάλωση, είτε με την «αυταρχική προσωπικότητα» των ηγετών αλλά και την παραμύθα της «ελευθερίας» των…αλγορίθμων. Που να βρει διέξοδο η ελευθερία των ανθρώπων, εκεί που υπάρχει κενό; Και τότε το …άλμα στο κενό, φαντάζει μια κάποια αποτρόπαια λύση.