Εννιά από τις καλύτερες μονομαχίες που είδαμε σε σινεμά και τηλεόραση τα τελευταία χρόνια

Εννιά από τις καλύτερες μονομαχίες που είδαμε σε σινεμά και τηλεόραση τα τελευταία χρόνια
Legend of Hercules (YouTube)

Όσοι είμαστε φαν των ταινιών δράσης το ξέρουμε πολύ καλά: Η αναμέτρηση ανάμεσα στον ήρωα και τον «τελικό κακό» είναι το αποκορύφωμα μιας δυνατής ταινίας, και ως εκ τούτου οφείλει να είναι καλογυρισμένη, εντυπωσιακή, επική και γενικά πωρωτική. Στις άπειρες ταινίες και σειρές που έχουν γυριστεί, έχουμε δει πάρα πολλές- με σπαθιά (στη HuffPost Greece μάλιστα είχαμε και σχετικό αφιέρωμα για αυτές), με γυμνές γροθιές, με πιστόλια και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, (Κυριακή απόγευμα και ημέρα χαλάρωσης γαρ), ας δούμε μερικές από αυτές που είδαμε τα (σχετικά) τελευταία χρόνια (για να μην ανατρέχουμε ξανά στα παλιά και κλασικά, Μπρους Λη, Χαϊλάντερ, Έρολ Φλιν, Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Star Wars κλπ) και μας άρεσαν πολύ. Πάρτε μπύρες λοιπόν, καθίστε αναπαυτικά, ετοιμαστείτε να γκρινιάξετε «γιατί βάλατε αυτήν και όχι εκείνη», και πάμε:

1: Ράγκναρ Λόθμπροκ εναντίον Ρόλο (Vikings). Αδελφός εναντίον αδελφού στην επική ιστορική σειρά του History Channel. Γιατί όταν ο αδελφός σου σε έχει (ξανα)πουλήσει στεγνά επειδή μια ζωή ένιωθε «ριγμένος» (και επειδή του πρόσφεραν πλούτη, γη, τίτλους ευγενείας, και πριγκίπισσα για γυναίκα) ε, είναι λογικό να τσαντίζεσαι.

2: Αρθούρος εναντίον Βόρτιγκερν (King Arthur: Legend of the Sword). Ανιψιός εναντίον θείου, σε μια απόδοση του θρύλου των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης δια χειρός Γκάι Ρίτσι. Μια ταινία την οποία πολλοί «έκραξαν» λόγω της ιδιαίτερης αισθητικής της- ωστόσο αυτή η ίδια ακριβώς είναι που κέρδισε πολλούς που έχουν διαφορετικό «μάτι»: Από τη μια η heavy metal αισθητική και μουσική υπόκρουση, από την άλλη το ότι ο Βόρτιγκερν ήταν εμφανώς εμπνευσμένος από τον γνωστό (σε όσους ξέρουν από fantasy, ηρωική φαντασία, κόμικ, παιχνίδια ρόλων κλπ) «Death Dealer» του εμβληματικού καλλιτέχνη του χώρου Φρανκ Φραζέτα, βάλε και το ότι η σκηνοθεσία όταν ο Τσάρλι Χάναμ μετριέται στα μαρμαρένια αλώνια με τον Τζουντ Λο (έστω, το σκοτεινό άβατάρ του) κραδαίνοντας το Εξκάλιμπερ, είναι σκόπιμα βιντεογκεϊμάδικη και «ποζεράδικη», ε δεν θέλει πολύ για να μπει στο hall of fame μας (προς τους όποιους επικριτές: Εμάς μας αρέσει ο βασιλιάς Αρθούρος, και εσείς να πάτε να δείτε Αλμοδοβάρ. Έκαστος στο είδος του).

3: Gipsy Danger εναντίον Leatherback (Pacific Rim). Ξανά ο παλίκαρος Τσάρλι Χάναμ (αυτή τη φορά στο κόκπιτ, με τη Ρίνκο Κικούτσι για συγκυβερνήτη), σε μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών: Δεν είναι απλά ότι έχεις τεράστια ρομπότ (Jaeger) εναντίον τεραστίων τεράτων (Kaiju) όπως στα παλιά ιαπωνικά παιδικά που βλέπαμε μικροί, είναι ότι έχεις και τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο να σκηνοθετεί σε κινηματογραφική υπερπαραγωγή! Πέρα από τα απίστευτα εφέ, η σκηνοθετική ευφυΐα του ντελ Τόρο φαίνεται σε «μικρά» σημεία- στην επική άφιξη του Gipsy Danger (του ρομπότ που έρχεται να δείρει τα τέρατα και να σώσει τη μέρα), στον ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ συνδυασμό της στιγμής που αρχίζει το ξύλο με το «ντύσιμο» του επικού theme του Pacific Rim (στο 0.59 του παρόντος βίντεο) και το «COME ON GIPSY! KICK HIS ARSE!» (στο 1.07) από τους πιλότους του ακινητοποιημένου δεύτερου Jaeger που βλέπουν τη μάχη (όπου πολύ απλά «αντιπροσωπεύουν» το κοινό της ταινίας- μόνο πυρσούς και καπνογόνα δεν ανάψαμε κάποιοι σε αυτή τη σκηνή), αλλά και τη σκηνή της «πρόκλησης», στο 1.47 του βίντεο, όπου το τέρας βρυχάται και το Gipsy Danger «γρυλλίζει» ως απάντηση, με τον απειλητικό βόμβο των μηχανών του, το τζαρτζάρισμα- σάλτο στο 2.04, το «ELBOW ROCKET!» και γενικά...τα πάντα. Για κάτι τέτοια πηγαίνουμε σινεμά (και είπαμε, σε όποιον δεν αρέσει, να πάει να δει Αλμοδοβάρ).

4: Νανάσι εναντίον Λούο Λανγκ (Sword of the Stranger). Μπορεί να μη σας αρέσουν τα ιαπωνικά anime. Μπορεί να μην τα θεωρείτε καν «κανονικές» ταινίες. Δεν πειράζει. Το «Sword of the Stranger» είναι, πολύ απλά, ένα από τα αριστουργήματα του χώρου- και είναι φτιαγμένο με πολύ απλά «υλικά». Όλη η ταινία οδηγεί τον θεατή στο αποκορύφωμα της τελικής αναμέτρησης μεταξύ των δύο ξιφομάχων. Αν το είχε γυρίσει χρόνια πριν πχ ο Ακίρα Κουροσάβα, θα μιλούσαμε για αριστούργημα της 7ης Τέχνης (έμφαση σε σκηνές όπως εκείνη που ο Λούο Λανγκ χαμογελά ικανοποιημένος όταν βλέπει ότι έχει κοπεί από τη λεπίδα του αντιπάλου, καθώς συνειδητοποιεί πως έχει επιτέλους βρει άξιο αντίπαλο). Και δώστε βάση στη μουσική.

5: Σερ Άρθουρ Ντέιν εναντίον...όλων (Game of Thrones). Η μάχη ανάμεσα στον καλύτερo των Kingsguard (εντάξει, ναι, υπήρχε και ο Τζέρολντ Χαϊτάουερ, αλλά ποιος ασχολείται) και την ομάδα του νεαρού Ένταρντ Σταρκ στον Tower of Joy είναι ό,τι καλύτερο έχει δείξει ποτέ σε...σπαθιά το «Game of Thrones». Όχι, δεν είναι ακριβώς «μονομαχία», αλλά ποιος ενδιαφέρεται, η σκηνή αυτή είναι το κάτι άλλο. Και για να σας φτιάξουμε περισσότερο, θα σας δείξουμε μια ειδική «έκδοση» που έφτιαξε κάποιος τιτάνας στο YouTube, που «έντυσε» τη σκηνή με Ένιο Μορικόνε και τη μόνταρε a la σπαγκέτι γουέστερν. Πολλά είπαμε, απολαύστε.

6: Σπάρτακος εναντίον Κράσου (Spartacus: War of the Damned). Κορυφαία σειρά, κορυφαίο αποκορύφωμα. Βαρύγδουπη, εφετζίδικη, δραματική, εντυπωσιακή, επική όσο δεν πάει- και η τελευταία μονομαχία, ανάμεσα στους δύο αρχιεχθρούς, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί το άξιο φινάλε μιας επικής σειράς.

7: Hundred Eyes εναντίον Τζιά Σιντάο (Marco Polo). «Καγκελάριε. Ακόμα και ένας τυφλός μπορεί να δει ότι έχει έρθει το τέλος». Ο τυφλός μοναχός Hundred Eyes, απόλυτος δάσκαλος του κουνγκ φου, ήταν απλά το καλύτερο στοιχείο του «Marco Polo» του Netflix, από τις σοφές μεν, φονικές δε, ατάκες του, μέχρι τις ασύλληπτες σκηνές πολεμικών τεχνών- και όλοι στην πρώτη σεζόν περίμεναν πώς και πώς τη μεγάλη αναμέτρηση ανάμεσα σε αυτόν και τον έτερο «μάστορα» του κουνγκ φου, τον μακιαβελικό καγκελάριο Τζιά Σιντάο. Η σκηνή δεν απογοήτευσε κανέναν (και αν πούμε πως δεν περιμέναμε να δούμε κάποια στιγμή να εμφανίζονται από πάνω μπάρες «ζωής» όπως στο Street Fighter, το Mortal Kombat και το Tekken θα λέμε ψέματα).

8: Τζετ Λι εναντίον Τζάκι Τσαν (The Forbidden Kingdom). Δεν βάζουμε τα ονόματα των δύο χαρακτήρων που ενσαρκώνουν, γιατί, πολύ απλά, τα ονόματα των δύο θρύλων είναι πολύ πιο βαριά. Έ-πος. Απλά δεν τους πιάνεις πουθενά.

9: Αμφιτρύων εναντίον του βασιλιά του Άργους (The Legend of Hercules). Άλλη μια ταινία η οποία δεν έλαβε και την καλύτερη υποδοχή από το κοινό- αλλά έχει και αυτή τα καλά της στοιχεία, αρκεί να αρέσει σε κάποιον αυτό το στυλ. Ένα από αυτά είναι ο πάντα επιβλητικός μετρ των πολεμικών τεχνών Σκοτ Άντκινς, που παίζει τον «κακό» της ταινίας, βασιλιά Αμφιτρύονα. Η μονομαχία του με τον βασιλιά του Άργους δείχνει πώς πρέπει να ξεκινά (και να συνεχίζει!) μια τέτοια ταινία.