Αν μετά από μνημόνια και ”πανδημίες” δεν είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας τότε πολλά απ′ αυτά για τα οποία θυσιαστήκαμε στερούνται νοήματος και αξίας.
Σε πρώτη ανάγνωση όσον αφορά στις διαρροές που έχουν προκύψει ένθεν κακείθεν σχετικά με το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι αδύνατον να βρει κανείς λογική αντιστοιχία στο επιχείρημα περί τεσσάρων ημερών.
Ας προχωρήσει η Πολιτεία σε ορθή ενημέρωση με παραδείγματα.
Κάθε κοινωνία δεν είναι ίδια, εμείς όντως κουβαλάμε παθογένειες ετών, αλλά ας γίνονται τοποθετήσεις με (χειρουργική) ακρίβεια.
Κι ας δοθεί σε κάθε πολίτη, εργοδότη και εργαζόμενο, το δικαίωμα στη Δημιουργία.
Η ενημέρωση θα πρέπει να περιλαμβάνει:
Τι ισχύει στο εξωτερικό (κι όταν λέμε εξωτερικό ας μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το δυτικό κόσμο),
Τι ισχύει σε ανταγωνιστικές προς εμάς οικονομίες,
Τι ισχύει σε οικονομίες με παρόμοια χαρακτηριστικά με μας.
ΥΓ. Έχει αρχίσει να με εξοργίζει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που διέπει οριζόντια το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες ”δεν καταλαβαίνουν”.
Είμαστε αρκετά έξυπνοι κι αρκετά έμπειροι να καταλάβουμε πολλά. Και το δείχνουμε με την ψήφο μας κάθε φορά. Ας σταματήσει, επιτέλους, η υποτίμηση.
ΥΓ2. Δεν είναι φοβερό να επανέρχονται θέματα που στη βασική τους φιλοσοφία είχαν ειπωθεί το μακρινό 1866 στο Σικάγο.
ΥΓ3. Παρότι η Πανδημία θα έπρεπε να φέρνει νέα παλιγγενεσία (γεγονός που εν πολλοίς συμβαίνει στις ΗΠΑ) στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα που μέχρι στιγμής ακολουθεί αποκλειστικά τα βήματά της) συναντούμε μια δυσανεξία στην αλλαγή και την πρωτοβουλία.
Ακόμα κι οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μοιάζει σαν η ψηφιακή επανάσταση να αποτελεί μέρος αποκλειστικά μίας λογικής βελτίωσης παρά μίας ουσιαστικής μεταρρύθμισης.