Έξω παφλάζουνε τα χρώματα της μέρας
Σκέψεις αισθήματα χαράζουν το κενό
Κι εσύ κλεισμένος κλειδωμένος έγκλειστος
στους τέσσερις στίχους
Αντώνης Φωστιέρης, Το κελί
Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι το πέρασμα από τη θρησκευτική περίοδο στην πολιτική δεν άφησε τα ίχνη του. Κλασικό παράδειγμα: το Ιερατείο. Ο μάγος, προφήτης, χαρισματικός Αρχηγός, ο οποίος ορίζει ποιά είναι τα Ιερά –προστατευόμενα του χώρου του και ποιά τα Βέβηλα-απαγορευμένα για τους πιστούς.
Εκτός όμως από τους πολιτικούς ηγέτες [;], που ευχαρίστως αναλαμβάνουν τέτοιο ρόλο, εμφανίστηκε κι ένα άλλο Ιερατείο: αυτό των διανοουμένων. Οι περισσότεροι άνθρωποι του πνεύματος αφού έχουν εγκαταστήσει ένα δίκτυο δημοσίων σχέσεων και ιμάντων [διανοητικής;] εξουσίας, έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να μη γράφουν κείμενα άποψης για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη αλλά προτιμάνε τα άρθρα δια-πλοκής με το πολιτικό σύστημα. Δίνουν την εντύπωση ότι είναι εξαρτημένοι κι αυτό που ζητάνε μετ’ εντάσεως είναι να επικυρώσουν [δικαιώσουν;] τον επιστημονικό τους λόγο μεταμφιέζοντάς τον σε πολιτικό μανιφέστο. Άλλοι με μία φαντασμαγορική μετα-στροφή διαχωρίζουν τη θέση τους από το παρελθόν τους και τους πρώην “ομοϊδεάτες τους” και δίχως τύψεις κι ενοχές διακρίνονται για τη [νέα;] ενδοτικότητά τους σε άλλον αρχηγό. Άλλοι εκχωρούν τη συνείδησή τους σε σκοπιμότητες εμφανίζοντας το κίβδηλο σαν γνήσιο και παρασύροντας –με το κύρος τους; - τους εύπιστους. Πολλές όμως φορές, παρασυρόμενοι και οι ίδιοι από την εντύπωση ότι όλα συγχωρούνται και ξεχνιούνται από ένα απαθές ή ηθικά αδιάφορο κοινό, πέφτουν μόνοι τους στην παγίδα της “εγχρήματης ευχαριστίας” από την όποια εξουσία ή στην αυτο-ανάλωση σε συνεδριακές ιεροτελεστίες κομμάτων, όπου για να ευχαριστήσουν τον Αρχιερέα/ισόθεο προβαίνουν σε δηλώσεις ή υπογράφουν κείμενα που τους εκθέτουν κι ακυρώνουν τη θετική δημόσια εικόνα τους.
Όταν οι αξίες υποκύπτουν κι εξ-υπηρετούν τους μηχανισμούς τότε ο φορέας των αξιών γίνεται ένα “άνευ αξίας” αναλώσιμο κι ανταλλάξιμο γρανάζι.
Και ο νοών, ας προσέχει περισσότερο... Αυτο-αθωώσεις δεν γίνονται απο-δεκτές ούτε από τους χθεσινούς, ούτε από τους σημερινούς [;] φίλους τους.
ΥΓ. Αν η κουλτούρα στηρίζεται στην Παιδεία, τότε ο νεοέλληνας είναι αντι-κουλτουριάρης. Αν η Ιδεολογία προϋποθέτει αξίες, τότε ο νεοέλληνας είναι αντι-ιδεολόγος. Αν ο Πολιτισμός επιδιώκει την αρετή βίου, τότε ο νεοέλληνας είναι αντι-ενάρετος. Μήπως από τα τόσα –αντί για τα καλά,δεν μας έχει μείνει κανένα –αντί για τα κακά;