Μία «πληρωμένη» απάντηση προς την Αστυνομία δίνει με κείμενό του στη «Huff Post Greece» ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, ο οποίος καταγγέλλει ότι έπεσε θύμα τραμπουκισμών από άνδρες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ.
Πρόκειται για τον δημοσιογράφο ο οποίος έχει υποστεί κώφωση από χειροβομβίδα της ΕΛ.ΑΣ. που εξερράγη δίπλα του κατά τη διάρκεια επεισοδίων στις 15 Ιουνίου 2011 στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Μανώλης Κυπραίος καταγγέλλει ότι στις 12 Δεκεμβρίου 2015 έπεσε και πάλι θύμα αστυνομικής αυθαιρεσίας κατά τη διάρκεια ελέγχου του από άνδρες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Όπως αναφέρει, κατά τη διάρκεια του ελέγχου του έκλεισαν την πόρτα του αυτοκινήτου του στο πόδι και του μίλησαν με άσχημους χαρακτηρισμούς όπως «όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι είστε» και «τι να κάνουν και τα ΜΑΤ; Από τους να τους κόψεις χρόνια ας τα κόψουν αυτοί».
Σε κείμενό του στη Huff Post Greece ο Μανώλης Κυπραίος απαντά ότι το μόνο που ήθελε από την ΕΛ.ΑΣ. είναι μία συγνώμη.
Αναλυτικά το κείμενό του:
«Ίσως η μεγαλύτερη παλικαριά για έναν άνθρωπο, για μια υπόσταση, για μια κοινωνική ομάδα (μικρή ή μεγάλη) να είναι η δύναμη του να μπορείς να ζητήσεις συγνώμη.
Ίσως και όχι. Και αυτό να είναι η ονειροπόληση ενός ακόμη ρομαντικού "Ηλίθιου". Το βέβαιο είναι πως για την Αστυνομία και το εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας αυτό δεν ισχύει.
Η συγνώμη είναι απαγορευμένη λέξη στο "Βατικανό" της εξουσίας. Το αλάθητο του Πάπα γαρ...
Το ζήτημα δεν ήταν η κλήση ως κλήση. Ήταν η εκδικητική της μορφή. Η αδικία. Μια κλήση αντίστοιχη με αυτές που "κόβουν" οι αστυνομικοί σε αυτούς που σταματούν για "κόντρες" στις μεγάλες λεωφόρους.
Το ζήτημα είναι η συνεχιζόμενη "βεντέτα" μεταξύ Αστυνομίας και πολιτών που αδικήθηκαν ή πληγώθηκαν (σωματικά ή ψυχολογικά) από τις ενέργειές της. Ιδιαίτερα αυτή ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους εργαζόμενους στον Τύπο.
Μια "βεντέτα" που ξαναβίωσα -για δεύτερη φορά σε 3 ημέρες- σήμερα το πρωί στην ΓΑΔΑ παραδίδοντας τις πινακίδες του οχήματός μου.
Η αποστολή από γραφείο σε γραφείο, η αναμονή για ώρες, οι νουθεσίες και η ειρωνεία του αξιωματικού: "Αυτά τα λέτε εσείς" (sic) και η διαδικασία υποβολής ένστασης για να εξεταστεί το "αίτημα" μου.
Δεν πήγα με την χιλιοτρυπημένη "ελπίδα" παραμάσχαλα. Οι απαντήσεις και η πορεία της υπόθεσης ενός πολίτη που βίωσε την αδικία και την τιμωρία γιατί απαίτησε το δίκιο του από τα όργανα της τάξης, ήταν προδιαγεγραμμένες.
Πάντα θυμάμαι την πρώτη και απόλυτη αρχή της νομικής επιστήμης, "ουδείς ισχυρότερος του νόμου". Κι όμως. Στην "Ελληνική Δημοκρατία" η ισχύς της μειοψηφίας, καταδυναστεύει την πλειοψηφία. Και το να προσπαθήσεις να βρεις το δίκιο σου μοιάζει με το παιχνίδι της ρουλέτας.
Ομως είναι χρέος μας. Είναι καθήκον μας, όπου υπάρχει αδικία να προσπαθούμε να τη διορθώσουμε. Σίγουρα, " τα κάστανα από την φωτιά" για να τα βγάλεις θα καείς. Ομως κανείς, ποτέ, δεν κατάφερε αλλάξει κάτι χωρίς να "καεί".
Και σε αυτή τη χώρα, έχουμε πολλές "φωτιές" μα ελάχιστους "πυροσβέστες"...
ΥΓ. Θερμή παράκληση, στην πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ. Μη γκρεμίζετε άλλες γέφυρες με τον λαό που (πρέπει) να υπηρετείτε. Δεν έμειναν και πολλές...».