Ο 13χρονος Μουσταφά βρισκόταν πριν λίγο καιρό στη Μυτιλήνη. Είχε φτάσει και αυτός με μια βάρκα από τα τουρκικά παράλια, ενώ το ταξίδι του είχε ξεκινήσει από την εμπόλεμη Συρία. Σήμερα, πιθανότητα να βρίσκεται κάπου στα σύνορα με την πΓΔΜ, στην Ειδομένη ή εάν είναι τυχερός μπορεί να έχει καταφέρει να προχωρήσει πέρα από αυτή και να πλησιάζει στη Γερμανία που είναι και ο προορισμός του.
Ο Μουσταφά, είναι το αγόρι που επέλεξε η Unicef για ένα από τα βίντεο που σκηνοθέτησε προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για την προσφυγική κρίση. Και στο χαμόγελό του, στην παιδική του αφήγηση ενώ μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα, για όσα είδε, έζησε και ελπίζει πολλοί βλέπουν όλα τα παιδιά της Συρίας.
Όπως λέει στην αρχή του βίντεο, σκέφτεται συνεχώς όσα έχουν συμβεί και αναρωτιέται:
Σκέφτεται όσα έχουν συμβεί και αναρωτιέται: «Θα πεθάνουμε; Θεός φυλάξει. Θα καταφέρουμε να φτάσουμε; Εάν φτάσουμε τι θα συμβεί; Αυτό είναι που μας ανησυχεί. Πάντα ήμασταν φοβισμένοι. Πάντα είχαμε πόλεμο εκεί που μέναμε. Και μια φορά τρεις βόμβες έπεσαν στη γειτονιά μας. Αλλά ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα. Δεν ξέραμε από αυτά. Τώρα που συνέβη, ξέρουμε τι σημαίνει πόλεμος. Τώρα ξέρουμε. Άνδρες του πήραν παρά τη θέλησή τους...θα ανάγκαζαν τα αδέρφια μου να πάνε μαζί τους. Με τη βία. Ποιος θα εργαζόταν εάν τα αδέρφια μου έπρεπε να τους ακολουθήσουν; Θα μέναμε χωρίς χρήματα, χωρίς τίποτα. Ζούσαμε όλοι μαζί και όλα ήταν καλά αλά τώρα τα πάντα έχουν καταστραφεί. Καθένας από εμάς είναι σε άλλο μέρος».
Θυμάται όμως και το θαλάσσιο πέρασμα από την Τουρκία στη Μυτιλήνη: «Στη θάλασσα μας είπαν πως θα πρέπει να πετάξουμε τις τσάντες μας. Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα μαζί σου. Δεν έβλεπα τίποτα. Καθόμουν στη μέση. Οι τύποι μας έλεγαν “έρχεται κύμα”. Μας έλεγαν πως η ακτοφυλακή θα έρθει και θα σκίσει τη βάρκα, πως θα πέφταμε στο νερό και θα πεθαίναμε. Έτσι καταλάβαινα. Το κύμα ήρθε αλλά δόξα το Θεό δεν έγινε τίποτα.Περπατάμε από χθες το πρωί μέχρι τώρα. Περίπου 50χιλ».
Ποτέ όμως δεν ξεχνά την πατρίδα του, τα παιχνίδια του και τους φίλους του. «Είχα κάποια παιχνίδια που αγαπούσα αλλά δεν μπόρεσα να τα πάρω μαζί μου. Εάν ο θεός προστατεύσει τη Συρία και γυρίσουμε πίσω θα παίξω και πάλι μαζί τους. Μετά από αυτό θα πάρουμε τα χαρτιά για να πάμε στην Αθήνα και μετά στη Γερμανία για να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Εάν η Συρία χτιστεί ξανά θα επιστρέψουμε. Σίγουρα. Θα πάμε στο σχολείο και θα ξαναφτιάξουμε τις ζωές μας. Μου λείπουν οι φίλοι μου αλλά τι καν κάνω; Και εδώ δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα. Τίποτα δεν καταλαβαίνω. Πως θα κάνω φίλους. Δεν υπάρχει κανείς».