Νέοι άνθρωποι, πάνω σε δύο ρόδες, συχνά χωρίς κράνος και φώτα και στο αντίθετο ρεύμα, να τρέχουν σαν τρελοί νυχτιάτικα, μέσα στη βροχή και τον παγετό, να παραδώσουν κάποια παραγγελία σε πεινασμένους πελάτες. Μια πολύ συνηθισμένη εικόνα ελληνικής καθημερινότητας.
Με θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο ενός 19χρονου διανομέα φαγητού στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Ιπποκράτειου από τις 12 Φεβρουαρίου, μετά από πλαγιομετωπική σύγκρουση με αυτοκίνητο καθ’ οδόν για παράδοση παραγγελίας.
Στις 13 Φεβρουαρίου ένας άλλος 24χρονος διανομέας σκοτώθηκε στη Λυκόβρυση Αττικής. Η μοτοσυκλέτα του, εξετράπη της πορείας της, λόγω των αντίξοων καιρικών συνθηκών, και προσέκρουσε σε τσιμεντένια κολώνα.
Όπως επισημαίνει εξ άλλου η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχουν χάσει τη ζωή τους δεκατέσσερις διανομείς εν ώρα εργασίας, ενώ η λίστα ολοένα και μεγαλώνει.
Επιπλέον, στις 3 Δεκεμβρίου 2018, ο ανασφάλιστος 36χρονος διανομέας, Τ.Τ., ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον εργοδότη του με σιδηρογροθιά στους Αμπελοκήπους Θεσσαλονίκης, γιατί δεν πήγε στη δουλειά λόγω ασθενείας. Ευτυχώς, δικαιώθηκε από το δικαστήριο.
Επίσης, παραμονές Χριστουγέννων του ίδιου έτους, στο Περιστέρι, μετανάστης διανομέας, - του οποίου τα στοιχεία βρίσκονται στη διάθεση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Επισιτισμό-Τουρισμό (ΠΟΕΕΤ) - όταν διαπίστωσε ότι τα ελάχιστα ένσημα που του κόλλαγε ο εργοδότης του δεν επαρκούσαν για την ανανέωση της άδειας παραμονής του στη χώρα, κατέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας και κατόπιν… απολύθηκε. Στη συνέχεια δέχτηκε απειλές για να αποσύρει την καταγγελία και να δηλώσει ψευδώς ότι εξοφλήθηκε. Δεν το έκανε. Τελικά, αφού είχε προσληφθεί αλλού, κλήθηκε σε ψεύτικη παραγγελία και ξυλοκοπήθηκε άγρια.
Ακόμη, σύμφωνα με τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), διανομέας ξυλοκοπήθηκε από αγνώστους, τον περασμένο Ιούνιο. Η ΣΒΕΟΔ συνδέει μάλιστα το συμβάν με το γεγονός ότι στο παρελθόν ο εργοδότης του τον είχε απειλήσει για τη συνδικαλιστική του δράση.
Μετά απ’ όλα αυτά τα θλιβερά συμβάντα που έχουν γνωστοποιηθεί, (πιθανόν να υπάρχουν κι άλλα που παραμένουν στο σκοτάδι), εύλογα διερωτόμαστε, ποιο εργασιακό καθεστώς υπάρχει, τελικά, ανάμεσα στους διανομείς και τους εργοδότες τους. Πόσοι διανομείς είναι ασφαλισμένοι, όπως ορίζει ο νόμος, με ΙΚΑ και ΚΑΝΟΝΙΚΑ ένσημα; «Τα επιδόματα εορτών και αδείας είναι άγνωστη έννοια, τακτοποιούνται μόνο ασφαλιστικά και όπου καταβάλλονται λόγω τραπεζικής μισθοδοσίας, οι εργαζόμενοι εκβιάζονται να επιστρέψουν τα χρήματα πίσω στους εργοδότες», καταγγέλλει η ΠΟΕΕΤ.
Να σημειωθεί δε, ότι, σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία, ατύχημα εν ώρα εργασίας (ή με αφορμή αυτήν) θεωρείται εργατικό ατύχημα. Τότε, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Αν ο εργαζόμενος είναι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, ο εργοδότης απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης εξαιτίας του ατυχήματος, έξοδα νοσηλείας ή κηδείας, διότι αυτά καλύπτονται από τον ασφαλιστικό φορέα (με εξαίρεση δόλο ή αμέλεια). Εάν ο εργαζόμενος δεν είναι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, τα έξοδα ιατροφαρμακευτικής, νοσοκομειακής περίθαλψης κλπ. υποχρεώνεται να τα καταβάλει ο εργοδότης.
Ερωτάται η Επιθεώρηση Εργασίας, πόσοι διανομείς είναι ασφαλισμένοι κατά νόμον; Πόσοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν τα εργασιακά δικαιώματα που δικαιούνται; Υπάρχουν φυσικά και επιχειρήσεις σωστές, που αποτελούν λαμπρό παράδειγμα. Οι περισσότεροι εργοδότες του κλάδου, όμως, δυστυχώς, εκμεταλλεύονται ανθρώπους που έχουν ανάγκη από χρήματα - στην πλειοψηφία μετανάστες - και τους «πατάνε κάτω». Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως, βγάζουν περίπου 3-4 ευρώ την ώρα, μαζί με τα φιλοδωρήματα, το μηχανάκι είναι δικό τους, πληρώνουν τη βενζίνη μόνοι τους και τρέχουν σαν παλαβοί μέσα στους δρόμους, βρέξει-χιονίσει, πιεσμένοι από τα «αφεντικά» (πολύ άσχημη λέξη, αλλά εδώ ταιριάζει γάντι!) για γρήγορη διεκπεραίωση των παραγγελιών. Κι αν κάτι πάει στραβά; Κι αν τρακάρουν; Αν τραυματιστούν; Αν αρρωστήσουν; Αν σκοτωθούν; Ο εργοδότης δεν ξέρει, δεν είδε τίποτα! Κι εμείς – όλοι εμείς! – τηλεφωνούμε αγανακτισμένοι: «_Γιατί αργεί η παραγγελία;»
Δεν σηκώνω το δάκτυλο σε κανέναν – εκτός από το Κράτος-. Όλοι μας παραγγέλνουμε κατά καιρούς. Τουλάχιστον ας μην βιαζόμαστε, ας μην πιέζουμε, ας είμαστε ευγενικοί κι ας γνωρίζουμε ότι και τα 50 λεπτά φιλοδώρημα είναι σημαντικά.
Εργαζόμενοι-σκλάβοι στις επιχειρήσεις εστίασης των ελληνικών πόλεων, εργαζόμενοι-δουλοπάροικοι στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και σε άλλες πολλές περιπτώσεις που ποτέ δεν έρχονται στο φως, ντροπιάζουν, ωστόσο, όχι μόνο την ανθρωπιά μας, αλλά και την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι, εκβιαζόμενοι, στόματα φιμωμένα, οικογένειες πεινασμένες, εν έτει 2019, στην Ευρώπη…
Υπουργείο Εργασίας υπάρχει; Ακούει; Βλέπει; Κυρία Αχτσιόγλου, είστε εκεί;