Σήμερα είναι η 26η επέτειος των δολοφονιών. Φέτος, παρά τους καταζητούμενους, που δεν ζουν καθόλου ως καταζητούμενοι, καλύτερα να επαναλαμβάναμε τα ονόματα των προέδρων, των υπουργών εξωτερικών, των υπουργών δικαιοσύνης και των Γενικών Εισαγγελέων που έκαναν το απόλυτο τίποτα για να τιμωρηθούν οι χασάπηδες που κατέσφαξαν τον Τάσο Ισαάκ, στις 11 Αυγούστου 1996 και τον Σολωμό Σολωμού, στις 14 Αυγούστου 1996. Καταχώνιασαν τα εντάλματα σύλληψης και απέφυγαν να συζητήσουν το θέμα, μήπως και αναγεννηθεί το αίτημα της τιμωρίας των ενόχων.
Από τότε, το μόνο που ζητούν οι κυβερνώντες, υπόχρεοι τάχα στον κυπριακό λαό, είναι την εδραίωση της παρανομίας. Οι καταζητούμενοι βολτάρουν ανενόχλητοι, δίνουν συνεντεύξεις, ποζάρουν με τους δικτάτορες, κατεβαίνουν στις «εκλογές» τους, διορίζονται στις κάλπικες κυβερνήσεις τους.
Δυο οικογένειες, στοιβάζουν τις υποσχέσεις στα συρτάρια της μνήμης και της προσφυγιάς και οι ηγέτες της Κυπριακής Δημοκρατίας βασανίζουν την ιστορική αλήθεια με ψεύδη περί δικαιοσύνης. Δεν αντιλαμβάνονται πως η εξέλιξη της ιστορίας είναι συνυφασμένη με την επικράτηση της δικαιοσύνης και εξωραΐζουν τα εγκλήματα με φαντασιώσεις επαναπροσέγγισης.
Και γι’ αυτό, η απάντηση ανακαλύπτεται στην ιστορία. Στο εξαντλημένο βιβλίο «Οι κυνηγοί των ναζί» (Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2016), ο Άντριου Ναγκόρσκι καταγράφει με συναρπαστική και σοκαριστική ταυτόχρονα, αφηγηματική δεινότητα, τις έρευνες φημισμένων κυνηγών Ναζί, όπως του Σιμόν Βίζενταλ, της Μπεάτε και του Σερζ Κλαρσφέλντ, αλλά και το έργο εκείνων που δούλευαν στη σκιά, όπως του Αμερικανού Μπέντζαμιν Φέρεντζ, αρχιεισαγγελέα στη «μεγαλύτερη δίκη ανθρωποκτονίας στην Ιστορία» και του Γουίλιαμ Ντένσον, που καταδίκασε τους πιο διαβόητους φύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης. «Τώρα η ιστορία τους μπορεί και πρέπει να ειπωθεί», αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Στην Κύπρο, η ιστορία θα καταγράψει ότι δέκα καταζητούμενοι δολοφόνοι, αφέθηκαν να απολαμβάνουν την ανομία του κατοχικού καθεστώτος, για να μην καταστραφεί το όποιο καλό κλίμα. Η ιστορία θα τονίσει ότι δύο Ελληνοκύπριοι δολοφονήθηκαν –σε ζωντανή σύνδεση– κι ακόμα και αν οι εγκληματίες ταυτοποιήθηκαν, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έκανε τίποτα απολύτως για την έκδοσή τους.
Δεν κρύφτηκαν, δεν φυγαδεύτηκαν, εμφανίστηκαν σε τηλεοράσεις, δεξιώσεις, ακόμα και στο πρόσφατο «πανηγύρι» της ντροπής στο Βαρώσι, αλλά οι ηγέτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έβγαλαν άχνα.
Τέσσερις Πρόεδροι, πέντε Γενικοί Εισαγγελείς, έντεκα Υπουργοί Δικαιοσύνης και επτά Υπουργοί Εξωτερικών (κάποιοι με δύο θητείες) δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για την απόδοση δικαιοσύνης, προς τιμήν δύο ηρώων που δολοφονήθηκαν μπροστά στα μάτια τους, μπροστά στα μάτια μας. Το αντέχει η ιστορία; Το αντέχει η δημοκρατία;