Το όνομα του Πελέ δεν αφορά μόνο τον ποδοσφαιριστή Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, αλλά χαρακτηρίζει κάποιον που είναι ο κορυφαίος, ο άσσος στον τομέα της απασχόλησής του, ο πρώτος των πρώτων δηλαδή.
Τον «βασιλιά» του ποδοσφαίρου, τον μεγαλύτερο λαΐκό ήρωα της Βραζιλίας, είχα την τύχη να τον συναντήσω τρεις φορές.
Η πρώτη συνέπεσε με μια από τις πιο δυσάρεστες στιγμές της ποδοσφαιρικής του ζωής. Ηταν το 1966 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, και συγκεκριμένα στο Λίβερπουλ, όπου η Βραζιλία αντιμετώπιζε την Πορτογαλία στον τρίτο αγώνα του ομίλου. Είχε προηγηθεί ο αγώνας της με τη Βουλγαρία, στον οποίο είχε κερδίσει με 2-0, αλλά ο Πελέ είχε τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο από τον Ζέτσεφ.
Στο δεύτερο παιχνίδι χωρίς τον Πελέ, η Βραζιλία έχασε με 3-1 από την Ουγγαρία, οπότε στο τρίτο της αγώνα με την Πορτογαλία του Εουσέμπιο, έπρεπε να κερδίσει με τρία γκολ διαφορά για να προκριθεί στην επόμενη φάση.
Απεσταλμένος της «Απογευματινής», ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος τότε, ήρθα σε επαφή με τον Ντέιβιντ Μίλλερ, που εργαζόταν στην Daily Telegraph και τον ρώτησα αν θα πήγαινε στο Λίβερπουλ και αν θα μπορούσε να με πάρει μαζί του. Πράγματι, φτάσαμε στο Λίβερπουλ με το αυτοκίνητό του, το μεσημέρι της ημέρας του αγώνα (13/7/1966).
Χάρη στη γνωριμία του Μίλλερ με τον τότε πρόεδρο της βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, τον Ζοάο Χαβελάνζε (αργότερα πρόεδρο της FIFA 1974-1998), είμασταν οι μόνοι δημοσιογράφοι που μπορέσαμε να μπούμε στη βίλα όπου έμενε η αποστολή της ομάδας. Ηταν η ώρα που έτρωγαν οι παίκτες το μεσημεριανό τους. Σ′ ένα τραπέζι οι δώδεκα παλιοί, που είχαν κατακτήσει τα δύο προηγούμενα Μουντιάλ το 1958 και το 1962 (Πελέ, Γκαρίντσα, Nτζάλμα Σάντος, Ζίτο, Ζιλμάρ, Mπελίνι, Ορλάντο, Αλταϊρ και άλλοι) και στο άλλο οι έντεκα καινούργιοι της αποστολής.
Ο Μίλλερ ήθελε να βγάλει την είδηση αν θα έπαιζε ο Πελέ, αλλά τελικά έμαθε ότι αυτό θα το αποφάσιζαν οι γιατροί στο γήπεδο πριν τον αγώνα. Φεύγοντας για το «Γκούντισον Παρκ» μου είπε ότι αν κέρδιζε η Βραζιλία, θα έστελνε από το γήπεδο μια ανταπόκριση στην εφημερίδα και θα γυρίζαμε πίσω στο Λονδίνο.
Αν έχανε και αποκλειόταν, θα επιστρέφαμε εκεί που έμενε η αποστολή για να κάνει ρεπορτάζ. Η Πορτογαλία προηγήθηκε νωρίς (15′) και γύρω στο 28′ πέτυχε και δεύτερο τέρμα με τον Εουσέμπιο. Τότε ο Πελέ που είχε ξεκινήσει, μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα, την πήγε στην σέντρα και όρμησε μόνος του προς το τέρμα της Πορτογαλίας. Πέρασε όποιον βρήκε μπροστά και λίγο έξω από την περιοχή δέχτηκε ένα άγριο κλάδεμα από τον Ζοάο Μοράις. Τον έβγαλαν από το γήπεδο χωρίς να τον αντικαταστήσουν. Το παιχνίδι είχε φυσικά κριθεί και στο β′ ημίχρονο ο Πελέ εμφανίστηκε με δεμένο το γόνατο ως έξω αριστερά. Απλή συμμετοχή δηλαδή. Από δική του πάσα η Βραζιλία μείωσε σε 2-1 αλλά τελικά έχασε με 3-1 και αποκλείστηκε.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και βρήκαμε τους παίκτες να γευματίζουν, μέσα σε νεκρική σιγή. Λίγο πριν τις δώδεκα το βράδυ, σηκώθηκαν να πάνε στα δωμάτια τους και τότε αντίκρισα μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο Πελέ δεν μπορούσε να πατήσει κανένα πόδι, κρεμόταν από τους ώμους του Ζιλμάρ και του Μπελίνι, ήταν αξύριστος και έκλαιγε.
Στο ταξίδι της επιστροφής, ο Μίλλερ μου αποκάλυψε ότι στο ημίχρονο του αγώνα ο Πελέ εκλιπαρούσε τους γιατρούς να του κάνουν ένεση για να παίξει, αλλά αυτοί είπαν ότι αν του έκαναν κάτι τέτοιο, δε θα ξανάπαιζε ποδόσφαιρο. Αυτός όμως επέμενε και τελικά κλήθηκε ο Χαβαλάνζε και αποφάσισαν να μην του κάνουν ένεση, αλλά να του δέσουν το πόδι και να συνεχίσει.
Αυτή τη θλιβερή ιστορία την θύμισα στον Πελέ, πολλά χρόνια αργότερα όταν ήρθε στην Ξάνθη, προσκεκλημένος από τον τότε πρόεδρο της Χρήστο Πανόπουλο στα εγκαίνια του σαλέ. Και φυσικά δεν περίμενε ότι θα συναντούσε στην Ελλάδα κάποιον που ήταν παρών σε μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές της καριέρας του.
Προηγουμένως, το 1978, τον είχα συναντήσει για δεύτερη φορά στο Μπουένος Αϊρες, στο γήπεδο της Ρίβερ Πλέιτ, μετά τον αγώνα της Αργεντινής με την Πολωνία. Ετρεξα να μπω στο ασανσέρ του γηπέδου για να κατέβω στην αίθουσα Τύπου, μαζί με άλλους σχολιαστές και χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα κυριολεκτικά αγκαλιά με τον «βασιλιά». Είχε πάει στο Μουντιάλ ως σχολιαστής ενός αμερικάνικου καναλιού και φυσικά πρόλαβα να του πάρω λίγα λόγια για το παιχνίδι που είχαμε παρακολουθήσει.
Για τον ποδοσφαιριστή Πελέ γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι, ούτε έχει και σημασία. Είμαι και εγώ ένας από τους εκατομμύρια ανθρώπους που οφείλουμε σ΄αυτόν την αγάπη μας για το λαοφιλέστερο άθλημα. Το ποδόσφαιρο.