Η επικαιρότητα συνιστά μια από τις κορυφαίες μορφές προβληματισμού και ιδίως την βέλτιστη δυνατή συνθήκη για να ανέλθουν στο προσκήνιο συμπτώματα και διερωτήσεις. Κάτι τέτοιο άλλοτε γίνεται με επιτακτικό και άλλοτε με άρρητο τρόπο. Όταν μάλιστα κάνουμε λόγο και για πολιτική επικαιρότητα, δεν είναι διόλου δύσκολο να εντοπίσουμε τα σύνθετα ιστορικά συμπλέγματα που χαρακτηρίζουν, ή στην τελική συνδιαμορφώνουν το πρόσωπο της χώρας.
Οι τρέχουσες καταστάσεις υποδεικνύουν το καλά συντηρημένο alter ego μας, δείχνουν για άλλη μια φορά τον διχασμό ως πάγιο και αμετακίνητο καταλύτη των ημερών. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή αποδεικνύει πως στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατορθώσαμε να αποτινάξουμε από την κοινωνική νοοτροπία την μανιχαϊστική σύλληψη των πραγμάτων. Λίγο πριν φτάσουμε στον εορτασμό του έτους όπου σηματοδοτούνται 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία, παραμένουμε βυθισμένοι στην στασιμότητα του διχασμού όσο και τότε. Βέβαια, στην περίπτωση μας τα ελαφρυντικά στοιχεία τίθενται εκποδών από την ιστορική μνήμη, η οποία για να είμαστε ακριβείς λίγες φορές στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, μιας και το αντίπαλο δέος της, που δεν είναι άλλο από την ιστορική λήθη, δεν της άφησε πολλά περιθώρια αντίδρασης.
Προ ολίγων ημερών ήρθε στην επιφάνεια το ζήτημα της τεχνητής διακοπής της κύησης με την ανεκδιήγητη καμπάνια. Μαζί με αυτήν κατέφθασε και άφθονος διχαστικός συντηρητισμός επαναφέροντας μας σε συζητήσεις που φάνταζαν αφελώς ότι είχαν λυθεί προ πολλού. Ακόμη και η εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας έκρυβε ένα είδος πόλωσης, αν σκεφθεί κανείς πόσες διατυπώσεις χρειάστηκαν για να καταλήξει το κοινοβουλευτικό σώμα σε μια διαπίστωση που το έβρισκε εξυπαρχής σύμφωνο. Αυτό που υπαγορεύει, όμως, σε επόμενο επίπεδο ο διχασμός είναι ότι δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε επί της ουσίας, με τεκμήρια και δομικά θωρακισμένο λόγο. Η ευεργετική επιρροή της λογικής «άσπρο-μαύρο» πορεύεται αδιάψευστη, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, στις ψυχολογικές στρατεύσεις και στην πνευματική σύγχυση.
Οι επισφαλείς γενικεύσεις επιβεβαιώνουν την εγγενή αδυναμία μας να ισορροπήσουμε πολιτικά και προεχόντως κοινωνικά. Και η ισορροπία είναι η γραμμή εκείνη που μας απωθεί από τα άκρα και μας βοηθά να σταθούμε με μεγαλύτερη συνέπεια στις εξελίξεις και τα διαρκώς αναφυόμενα αιτήματα της εποχής. Στην πραγματικότητα είναι το αναγκαίο προαπαιτούμενο για μια προσωπική και σαφώς πολιτιστική κατάκτηση, ένα δείγμα ασφαλέστερου βηματισμού. Το πραγματικό πρόβλημα για μια κοινωνία ξεκινά εκεί που το μανιφέστο της μελανής επικαιρότητας φιλοδοξεί με υπερβατικό τρόπο να γίνει μέρος του διαχρονικού κεκτημένου.