Ανατριχιαστικές είναι οι αφηγήσεις ανθρώπων που κατάφερε να ξεφύγουν -ως έχοντες διπλοί υπηκοότητα- από την κόλαση της Λωρίδας της Γάζας και θέλουν να μοιραστούν όσα έζησαν οι ίδιοι αλλά και όσα είδαν να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους.
Μεταξύ αυτών είναι και πλέον μοιράζονται Ατέφ και ο Αλέξανδρος, Έλληνες με παλαιστινιακή καταγωγή που περιέγραψαν στην ΕΡΤ τη φρίκη του πολέμου μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ όπως την βίωσαν στον παλαιστινιακό θύλακα.
«Έχω δει κομμένα μωρά στη μέση...εάν συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό δεν θα μείνει κανένας ζωντανός στη Γάζα».
Ο Αλέξανδρος Φαγιάντ λέει ότι δεν περίμενε ότι θα βγει ζωντανός: «Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσεις τη ζωή σου, δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Έχουν κόψει το ρεύμα, το νερό, τα καύσιμα. Δεν υπάρχουν ψυγεία να βάλουν τους νεκρούς».
Σοκάρουν όμως και οι περιγραφές του Ατέφ Ραγιάντ, επίσης επαναπατρισθέντα Έλληνα.
«Ένα μωρό, περίπου 2 χρονών έκλαιγε όλη τη νύχτα» από την πείνα και ευτυχώς «βρήκαμε ένα κομμάτι ξερό ψωμί, το βάλαμε στο νερό για να μαλακώσει και του το δώσαμε».
Ο Ατέφ προσπάθησε να βρει καταφύγιο στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, αλλά όπως λέει «ευτυχώς που δεν κατάφερα να πάω γιατί μετά από μία ημέρα χτύπησαν την εκκλησία».
«Αν πηγαίναμε 3 μέτρα δεξιά θα μας χτυπούσε πύραυλος», δηλώνει ο Αλέξανδρος, ενώ λέει ότι έχει χάσει ήδη 12 άτομα από την οικογένειά του. «Έχω 8 άτομα, συγγενείς μου, κάτω από τα ερείπια, ακόμα δεν μπορούν να τους βγάλουν», αναφέρει ο Ατέφ.
Νοσοκόμα του ΓΧΣ: Είδα παιδιά με εγκαύματα παντού...έπαιρναν αμέσως εξιτήριο, δεν υπήρχε χώρος για νοσηλεία
Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες περιγράφει στο CNN και μια αμερικανίδα νοσοκόμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα τα όσα έζησε στην Γάζα, λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση της.
Όπως λέει η Έμιλι Κάλαχαν, διευθύντρια της οργάνωσης αρωγής είδε “παιδιά με τεράστια εγκαύματα στο πρόσωπο, στο λαιμό και σε όλα τα άκρα τους“ και “Επειδή τα νοσοκομεία είναι τόσο υπερφορτωμένα, παίρνουν εξιτήριο αμέσως“.
Εξήγησε πως τα παιδιά, αν και σε αυτή την κατάσταση, στέλνονται σε καταυλισμούς προσφύγων χωρίς πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. “Τους δίνουν νερό κάθε 12 ώρες“.
Και συνέχισε: “Οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους σε εμάς και λένε, “παρακαλώ μπορείτε να βοηθήσετε;” και εμείς δεν έχουμε προμήθειες.
Είπε μάλιστα πως η ίδια και μέλη της ομάδας της έπρεπε να “ζητήσουν χάρες και να παρακαλέσουν φίλους”.
“Όταν λέω ότι θα είχαμε πεθάνει από την πείνα χωρίς αυτούς, δεν υπερβάλλω“, είπε.