Και τώρα ξεκινούν τα δύσκολα φίλες και φίλοι. Η κυβέρνηση σε λίγο καιρό θα συμπληρώσει δύο μήνες στην εξουσία και δυστυχώς για τη χώρα μας δεν υπάρχει ακόμα κάποιο σχέδιο εξόδου από τη κρίση. Το άνοιγμα της Αμυγδαλέζας, η αύξηση των μισθών στη ΔΕΗ, το "πάγωμα" των αποκρατικοποιήσεων και η επανασύσταση της ΕΡΤ είναι αναμφίβολα κάποιες προτάσεις που δεν μπορούν να συμβάλουν θετικά στο νέο ξεκίνημα που επιθυμεί και χρειάζεται διακαώς η χώρα και οι συμπολίτες μας.
Έχει δίκιο ο Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης όταν λέει ότι το να ζητάμε επιπλέον δανεικά είναι σαν να ζητάμε ένα σκοινί για να κρεμαστούμε. Έχει δίκιο όταν μιλάει για την ανάγκη επανίδρυσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού της χώρας με σκοπό τη μείωση της φοροδιαφυγής. Έχει δίκιο όταν μιλάει για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας του δημοσίου και την ανάγκη βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος. Ίσως πάλι να έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι η χώρα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει το χρέος προς τους δανειστές της με το υπάρχον πρόγραμμα.
Είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα της χώρας το «απεχθές», όπως διατυμπανίζουν οι Υπουργοί της Κυβέρνησης, χρέος; Φταίνε οι «κακοί Θεσμοί» που μας επιβάλλουν δυσβάστακτους όρους για την επανεκκίνηση της οικονομίας; Οι πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός μας δεν θα βοηθήσουν να βρούμε απάντηση στα δύο αυτά ερωτήματα. Το μόνο που θα μας βοηθήσει είναι η λογική. Μάλλον ήρθε η ώρα να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αποκτήσουμε ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο που θα έχει στόχο όχι μόνο για να βγούμε από τη κρίση αλλά και να κάνει τα τελευταία 6 χρόνια να μοιάζουν σαν ένα μακρινό κακό όνειρο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου οι συντεχνίες και οι πελατοκεντρικές σχέσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία μιας κυβέρνησης. Διαθέτουμε 2,7 εκ. συνταξιούχους, πάνω από 600 χιλ. εργαζόμενους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και λίγο πάνω από 2,8 εκ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό. Η ανεργία βρίσκεται πάνω από 25% ενώ στους νέους φτάνει στο 60%. Η χώρα δεν διαθέτει παραγωγικό ιστό, το εμπορικό της ισοζύγιο είναι εξαιρετικά ελλειμματικό (οι εισαγωγές είναι υπερδιπλάσιες από τις εξαγωγές) και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός χρίζει μεγάλης βελτίωσης (για να το θέσουμε κομψά). Όλα αυτά συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα όμως έχουν γίνει λίγο πολύ γνωστά τα τελευταία χρόνια.
Πάμε στο κρίσιμο ερώτημα: πώς μπορεί μια μικρή χώρα που διαθέτει τόσα δομικά προβλήματα να αρχίσει να κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση; Όσο και να ψάξει κανείς η απάντηση είναι μόνο μία. Επενδύσεις! Αλλά ποιος επενδυτής θα θελήσει να βάλει τα χρήματα του σε μια χώρα oπου οι διαδικασίες για να ανοίξει κάποιος μια επιχείρηση είναι ακόμα ιδιαίτερα χρονοβόρες και τα υψηλά εισοδήματα φορολογούνται με 45%; Στη καλύτερη περίπτωση ελάχιστοι!
Η Βουλγαρία και τα Σκόπια που διαθέτουν πολύ ισχυρότερη ετήσια οικονομική ανάπτυξη από εμάς έχουν κάνει λάθος που έχουν υιοθετήσει φόρο εισοδήματος 10% σε όλα τα εισοδήματα; Η Ρουμανία κάνει λάθος που η κυβέρνησή της εξετάζει φορολογικές ελαφρύνσεις που θα ισχύσουν από το 2016; Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο δεν κάνουν λάθος αλλά έχουν πιάσει πολύ καλά το νόημα. Αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως πέρα από τη πολιτική σταθερότητα που είναι εξ' ορισμού απαραίτητη για την ευημερία μας είναι ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που δεν θα αλλάζει κάθε χρόνο. Σε αυτό πρέπει να υπάρχει συναίνεση και από την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση προκειμένου να δημιουργηθεί μια αίσθηση εμπιστοσύνης από τους υποψήφιους επενδυτές. Με άλλα λόγια χρειάζονται ξεκάθαροι κανόνες παιχνιδιού
.
Ένας από τους λόγους που η παραοικονομία ζει και βασιλεύει στη χώρα μας είναι το κίνητρο που έχουν πολλοί για να φοροδιαφεύγουν. Όταν σε μια κοινωνία το κράτος φορολογεί παραπάνω τη δημιουργική εργασία, την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα εν γένει, το αποτέλεσμα είναι να λαμβάνει τελικά μικρότερα έσοδα από όσα θα μπορούσε να λάβει. Υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν αλλά το θέμα είναι να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα, να αντιληφθούμε πραγματικά τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες και να μην εθελοτυφλούμε. Ο Εμμανουήλ Ροίδης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες και δοκιμιογράφους είχε πει στα τέλη του 19ου αιώνα: "Στην Ελλάδα άπαντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσιν τους έχοντες πτερά". Μήπως στις αρχές του 21ου αιώνα μας θυμίζει κάτι;