«Επικριτές». Πόσο μας ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων που δεν δημιουργούν αλλά απλά «κρίνουν»;

Σε κάθε συνεργασία που πλέον κάνω, ένα είναι το κριτήριο. Οι «χορτάτοι'» συνεργάτες. Οι άνθρωποι που εχουν επιτύχει και μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για ολους εμάς τους υπόλοιπους, είτε ατομικά, έιτε σαν μέλη μιας ομάδας.
Flower Factor/Flickr

Σε κάποιο απο τα πολλά -δυστυχώς για εμένα-αεροπορικά ταξίδια, οι αναταράξεις έκαναν party στούς συννεφιασμένους αιθέρες. Αν εξαιρέσουμε τις βουβές αλλα «ηχηρές» υποσχέσεις των επιβατών «Θεέ μου, να φτάσουμε καλά, κι δεν θα....Αλλά θα....Εγώ υπόσχομαι να....» και τα σχετικά όμορφα, ουδείς επρόκειτο να πραγματοποιήσει αυτές τις υποσχέσεις όταν θα πατούσε το αεροπλάνο το «μαγικό» έδαφος. Το ξέραμε.

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Αντιλαμβάνεται την θνητότητα της μόνο σε καταστάσεις λίγο ως αρκετά ακραίες, για να ξαναγυρίσει σε αυτό που ξέρει καλά. Την «comfort zone» της. Αλλωστε, είναι απείρως πιο εύκολο να κατηγορήσουμε τους «άλλους», την κοινωνία, την οικογένεια, το κράτος, τους κακούς συγγενείς για ολα οσα δεν καταφέραμε, παρά να βγούμε απο την γνωστή ζώνη της ασφάλειας, και να τα κάνουμε πράξη. Υπάρχει ενα τίμημα, λένε. «Μόνο ένα;;» θα ρωτήσω πάλι εγώ. Όχι. Είναι πολλά.

Και υπάρχει ενα που ελάχιστοι συνειδητοποιούν οταν ξεκινάνε μια προσπάθεια, μια ριζική αλλαγή στην επαγγελματική τους ζωή. Οι επικριτές που παραμονεύουν δίπλα, και αρνούνται να δεχτούν την όποια εξέλιξη. Ας το πάμε απο την αρχή.

Αν τοποθετήσει κάποιος καβούρια σε ενα δοχείο, αυτά από οικειότητα και ασφάλεια, παραμένουν ενωμένα. Μέχρι εδω καλά. Αν κάποιο αποφασίσει να κάνει την αλλαγή και να βγεί απο τον πάτο, τα υπόλοιπα θα καταβαλλουν κάθε προσπάθεια για να το ξαναρίξουν κάτω. Στον πάτο. Στο σίγουρο. Στην ασφάλεια.

Αντίθετα, οι καρχαρίες, ζώα που προσωπικά σέβομαι και αγαπώ για την δύναμη, ευφυία και μακροβιότητα τους, κινούνται πάντα «μπροστά». Η κίνηση προς τα «εμπρός», είναι ο μοναδικός τρόπος να εισπνεύσουν το οξυγόνο. Κανένα δεν προσπαθεί να τραβήξει το άλλο, πρός τα πίσω. Είναι αυτή η νοοτροπία του «κυνηγού» και η αίσθηση οτι μόνο η κίνηση προς τα εμπρός, σου αφαιρεί την στασιμότητα, την νοοτροπία του θύματος, και την ευκολία να κατηγορείς, η να κρίνεις αυτούς που «αλλάζουν».

Σε κάθε συνεργασία που πλέον κάνω, ένα είναι το κριτήριο. Οι «χορτάτοι» συνεργάτες. Οι άνθρωποι που εχουν επιτύχει και μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για ολους εμάς τους υπόλοιπους, είτε ατομικά, έιτε σαν μέλη μιας ομάδας. O δρόμος προς την επιτυχία, δεν είναι ποτέ μια ευθεία, αλλά ένας δρόμος με συχνές στροφές και κύκλους. Αυτοί που δημιουργούν με συνέπεια, που εργάζονται, το γνωρίζουν. Οι άλλοι, θεωρούν οτι ολα είναι εύκολα, άνετα, και χωρίς αναποδιές. Εξ ού και η εύκολη κριτική. Η οποία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Το θέμα είναι να μην επιτρέπεις σε κανέναν να επηρεάζει αυτό που ξεκίνησες να κάνεις. Ολοι έχουμε «βουνά'' που πρέπει να ανέβουμε. Οι καλοί συν-οδοιπόροι είναι το βασικότερο συστατικό επιτυχίας αλλά και η σιγουριά οτι δεν θα «γκρεμοτσακιστείς» μοναχός στα βράχια.

Οι άνθρωποι που στηρίζουν την απόφαση σου να τα ανέβεις, χωρίς κριτικές αλλά με κατανόηση.

Εκείνοι, που θα δούνε το καλό, μέσα στην αλλαγή σου. Ακόμα και αν δεν την επικροτούν, σου δίνουν την ελευθερία να μην απολογείσαι για αυτήν, πουθενά. Καθώς θα κινείσαι προς τα «εμπρός», θα είναι δίπλα σου. Ούτε πίσω, ούτε μπροστά. Τα βουνά ετσι, θα μικρύνουν, και θα μείνει η χαρά της ανάβασης. Οχι ο κόπος. Καθώς θα βελτιώνεις την καθημερινότητα σου, θα υπάρχουν πάντα εκείνοι, που θα συνδέονται νοητά με αυτό που «κάποτε» ήσουν. Δεν θα αποδεχτούν την εξέλιξη διότι αυτό θα υπογραμμίζει τις δικές τους ατέλειες. Αλλά θα πρέπει να «αφήσεις» τον κουβά με τα γλυκύτατα καβουράκια. Να αφήσεις τις κρίσεις, και την κριτική πίσω και απλά να προχωρήσεις. Ακριβώς όπως ο καρχαρίας.«Μπροστά».

(Ο πιλότος μας άφησε στο Ελευθέριος Βενιζέλος ατάραχος, ενώ εμείς απορούσαμε για την μακαριότητα του. Μετά απο λίγο ανέβηκε να συνεχίσει το ταξίδι του σε αυτά τα κακιασμένα σύννεφα μεταφέροντας με ασφάλεια επιβάτες και πλήρωμα σε ενα νέο ταξίδι. Ο καιρός δεν του εδωσε καμμιά δικαιολογία να μην συνεχίσει. Θα περάσει πάλι μέσα απο τις αναταράξεις, και καμμιά λογική, κριτική, η ανόητη φοβία δεν θα τον κάνει να αποφύγει το έργο του. Σκέφτηκα οτι «όλη η ζωή είναι μια διαδρομή μέσα απο αναταράξεις. Οτι μέσα απο αυτές δοκιμαζόμαστε. Και μόνο. Στο βάθος όμως ξέρουμε. Το ταξίδι αξίζει αν φτάσεις τελικά εκεί που έβαλες στόχο. Με αναταράξεις η χωρίς, είναι ολο δικό σου. Και ο μόνος που θα κρίνει την διαδρομή είσαι μόνο εσύ».

Δημοφιλή