«Καλοσύνη»: Η βασικότερη προυπόθεση για την οποιαδήποτε συνεργασία, ή όχι...;

Ας δώσουμε πολλές ευκαιρίες σε αυτούς και ας πάρουν επιτέλους την θέση που τους αξίζει. Το «καλό παιδί» και η «καλή κοπέλα» του γραφείου, της ομάδας, της εταιρείας κρύβουν πολλές δυνατότητες. Τα «αρπακτικά» και οι αγνώμονες στην εποχή της ομαδικής δουλειάς, είναι απλά γραφικές φιγούρες άλλων δεκαετιών.
ASSOCIATED PRESS

Πτυχία, μεταπτυχιακά, τίτλοι σπουδών χαμένα σε ενα κυκεώνα ανεργίας, βιογραφικά φυλαγμένα σε συρτάρια, σε mails, και στα κιτάπια του κάθε αρμόδιου γραφείου που ασχολείται με το ανθρώπινο δυναμικό.

Τις προάλλες έπεσα πάνω στην ταινία «Ο Διάβολος φορούσε Prada», την οποία είχα ξαναδεί λόγω της μεγάλης μου αγάπης στην Meryl Streep, μόνο που αυτή την φορά η ταινία μου φάνηκε πιο πικρή και πιο ρεαλιστική απο ποτέ.

H Anne Hathaway, μια βοηθός χωρίς γούστο, και αισθητική -πάντα σύμφωνα με τα κριτήρια ενός περιοδικού μόδας που εχει γράψει την δική του ιστορία-, προσλαμβάνεται με βασική δουλειά να «τα κάνει ΟΛΑ». Αδιαμαρτύρητα και αθόρυβα, καλείται να διαχειριστεί μια σκληρή -συχνά παράλογη- διευθύντρια- και να φέρει εις πέρας οτι αυτή ζητήσει, την ίδια ωρα που θα το ζητήσει. Ενα προσωπικό στοίχημα με τα νεύρα και την υπομονή της η «βοηθός», γίνεται το δεξί χέρι της «στριμμένης», επειδή είναι «διαφορετική».

Βλέπει μακριά, κάνει την δουλειά της και απλά περιμένει να ανταμειφθεί. Το κυριότερο;

Διαθέτει μια αξία που στο ψυχρό εργασιακό τοπίο, θεωρείται μάλλον «γραφική». Εχει καλοσύνη. Συχνά ψάχνουμε για ανθρώπους δυναμικούς, με ταλέντα, και διαπιστευτήρια. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό πλέον. Από την δική μου πολύχρονη εμπειρία, ολα αυτά είναι εξαιρετικά, αλλά άχρηστα αν δεν συνδυάζονται με εναν καλό χαρακτήρα που θα πιστέψει τον κοινό στόχο και θα στηρίξει με ομαδικό πνεύμα την όλη προσπάθεια. Οι «καλοί» άνθρωποι δεν χωρούν σε κλισέ «χριστιανικής και άδολης αγάπης χωρίς αντίκρισμα». Δεν έχει να κάνει με συνεργασίες άνευ όρων και με εκμετάλευση κάθε είδους.

Αφορά άτομα με δύναμη ψυχής, με αποθέματα ενέργειας και με «καθαρή ματιά» στις συνεργασίες τους. Δεν αφορά ανθρώπους που κλείνονται σε «πηγαδάκια», δεν αφορά αυτούς που βλέπουν συνωμοσίες πίσω απο κάθε πρόταση και ιδέα που πέφτει στο τραπέζι. Αφορά εκείνους που δίνουν επειδή έχουν στο παρελθόν πάρει. Ξέρουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται, ούτε στα παραμύθια. Ξέρουν ότι καλούνται να αποδείξουν την αξία τους με ηρεμία, χαμόγελο κι αποτελεσματικότητα. Οπου οι άλλοι βλέπουν πρόβλημα, εκείνοι βλέπουν -ίσως- μια λύση. Σε μια εποχή που η αναζήτηση εργασίας είναι κάτι σαν ελεύθερη πτώση, όπου ελπίζεις να πέσεις ομαλά και με τις λιγότερες γρατζουνιές, οι αναντικατάστατοι είναι οι καλοί και συνεργάσιμοι άνθρωποι. Και ας έχουν κι τα λιγότερα πτυχία.

Ας δώσουμε πολλές ευκαιρίες σε αυτούς και ας πάρουν επιτέλους την θέση που τους αξίζει. Το «καλό παιδί» και η «καλή κοπέλα» του γραφείου, της ομάδας, της εταιρείας κρύβουν πολλές δυνατότητες.

Τα «αρπακτικά» και οι αγνώμονες στην εποχή της ομαδικής δουλειάς, είναι απλά γραφικές φιγούρες άλλων δεκαετιών.