Δεν είμαι ”μπασκετικός” και δεν ξέρω όσα πρέπει για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Έχω όμως λόγους να αισθάνομαι λυπημένος ακούγοντας ότι έφυγε από κοντά μας. Με πολύ λίγα λόγια: Είναι ένα από τα σύμβολα της δεύτερης χρυσής δεκαετίας, όπου το μπάσκετ αποθεώθηκε στην Ελλάδα. Αν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και ο Φασούλας υπήρξαν οι πρώτοι μεταξύ ίσων στην ομάδα του 1987 που σήκωσε το πρώτο μεγάλο κύπελλο με την Εθνική, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι πιθανότατα οι δύο άνθρωποι στους οποίους οφείλει το ελληνικό μπάσκετ ένα κομμάτι της ποιότητάς του.
Όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Κυρίως σε επίπεδο νοοτροπίας, λογικής, αθλητικού πνεύματος και ήθους. Δύο τεράστια πρότυπα, που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ως αντιπάλους - αλλά στην πραγματικότητα ήταν σύμμαχοι, κουμπάροι, αδελφικοί φίλοι και αδελφές ψυχές.
Ήταν και κύριοι. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έζησε με πάθος κάθε αγώνα, κάθε λεπτό στο άθλημα που λάτρεψε και υπηρέτησε. Ούτε μία φορά δεν ξέφυγε. Ούτε ένας αντίπαλός του δεν είπε ποτέ ότι ένιωσε προσβεβλημένος ή ότι προκλήθηκε από τον Ίβκοβιτς. Ούτε ένας αθλητής δεν αμφισβήτησε την γνώση και την μπασκετική ιδιοφυία του.
Ο Ίβκοβιτς τίμησε τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ ως προπονητής τους.
Είμαι πιστός Παναθηναϊκός. Δηλώνω ευτυχής γιατί ουδέποτε υπήρξα φανατικός οπαδός.
Δηλώνω και παθιασμένος με τον αθλητισμό, επειδή υπάρχουν τέτοιοι αθλητές και προπονητές ή παράγοντες. Ακόμα περισσότερο, επειδή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
