Υπάρχουν ορισμένες διαστάσεις της διαμάχης ισραηλινών και παλαιστινίων που σήμερα έρχονται στο προσκήνιο, και καθοδηγούν τις εξελίξεις. Το φανατηφόρο ταγκό της Χαμάς, με τον εβραϊκό φονταμενταλισμό, καθώς αλληλοτροφοδοτούνται και αποκλείουν από κοινού κάθε δύναμη που ενισχύει την προοπτική της συνύπαρξης και όχι της αλληλοεξόντωσης· το woke κίνημα, που χρησιμοποιεί την αντιπαράθεση σε Ευρώπη και ΗΠΑ ώστε να εντείνει την επίθεση στον πολιτισμό και τα έθνη της Δύσης, αλλά και ο ευρασιατικός άξονας που παρεμβάλλεται εργαλειοποιώντας το παλαιστινιακό για να τινάξει στον αέρα την παρούσα παγκόσμια τάξη.
Για την διαμάχη επί της ουσίας
Προφανώς και οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα σε μια πατρίδα και το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα.
Ωστόσο, είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι δύο δίκαια αιτήματα μπορούν πάντοτε και αναγκαστικά να συμβιβάζονται μεταξύ τους.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει μια λύση στην διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ειδάλλως, θα είχε προκύψει ήδη.
Στην βάση της διαμάχης έχουμε δύο θρησκείες οι οποίες είναι διαποτισμένες από την λογική της αποκλειστικότητας –αμφότερες ευεπίφορες στην μονολιθικότητα.
Εκείνο που θα μπορούσε να συμβεί προοπτικά, είναι ό,τι συνέβη στην Ευρώπη κατά την αυγή των νεώτερων χρόνων, μετά την ιδιαιτέρως μακροχρόνια και αιματηρή εμπειρία των θρησκευτικών πολέμων: να αναδυθεί ένα ρεύμα εκκοσμίκευσης που θα αναγκάσει το θρησκευτικό συναίσθημα να αναδιπλωθεί από την πολιτική. Ενδεχομένως, μέσα από ένα κοινό, αποθρησκειοποιημένο κράτος. Τέτοιες ιστορικές διεργασίες δεν εκβιάζονται –στην ίδια την Ευρώπη η κυοφορία τους υπήρξε εξαιρετικά επίπονη και μακροχρόνια.
Παρ’ όλα αυτά, πολιτικές δυνάμεις που αγωνίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν και σήμερα και στις δυο πλευρές –και δεν είναι ούτε μειοψηφικές ακριβώς, ούτε περιθωριοποιημένες.
Υποσκελίζονται όμως, από τον ταγκό του μίσους που χορεύουν ισλαμιστές και φονταμενταλιστές εβραίοι, δύο δυνάμεις που αλληλοτροφοδοτούνται και αποκλείουν από κοινού κάθε άλλη που λειτουργεί υπέρ του σεναρίου της συνύπαρξης και όχι της αλληλοεξόντωσης.
Ευρωπαϊκή αριστερά, σπόνσορας της ισλαμοποίησης
Η Ευρωπαϊκή αριστερά, μέσα στην πολυπολιτισμική και ”αφυπνισμένη” (woke) τύφλωσή της, ενθαρρύνει την ισλαμοποίηση του παλαιστινιακού ζητήματος. Κάτι που υποβαθμίζει το αίτημα για αυτοδιάθεση και το εκτρέπει στους σκοπούς μιας υπερεθνικής τζιχάντ εναντίον των απίστων. Συμβάλει έτσι, όχι μόνον στην διαιώνιση της αντιπαράθεσης, αλλά και στην ενίσχυση ενός σεναρίου γενικευμένης σύγκρουσης των πολιτισμών, τον οποίον μάλιστα οι ισλαμικές δυνάμεις επιδιώκουν να μεταφέρουν στο κέντρο της Ευρώπης. Η χρεοκοπία της ευρωπαϊκής αριστεράς, εκφράζεται στην τρομακτική αντίφαση που υφίσταται αναμεταξύ της woke ιδεολογίας της, και του εναγκαλισμού της με δυνάμεις κατ’ εξοχήν ολοκληρωτικές, πατριαρχικές και μισαλλόδοξες. Αντίφαση που ελάχιστα την ταλανίζει, καθώς εκείνο που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι ο εκμηδενισμός της Δύσης, και η αποπομπή του πολιτισμού και των εθνών της.
Ευρασιατικός άξονας και εργαλειοποίηση του παλαιστινιακού
Ο Ευρασιατικός άξονας επιδιώκει την εργαλειοποίηση του αγώνα των Παλαιστινίων, και την μεταβολή του σε παίγνιο του δικού του υβριδικού πολέμου. Η Τουρκία και το Ιράν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της διαδικασίας, η Ρωσία στην δεύτερη και στην τρίτη η Κίνα –που θα ήθελε να φιγουράρει ως εναλλακτικός στρατηγικός προσανατολισμός ολάκερης της Μέσης Ανατολής. Μπορεί ο άξονας αυτός να διαθέτει κεφάλαια, όπλα, δημογραφικό πλεονέκτημα, την δυνατότητα να παρεμβαίνει σε περιοχές εκτός Δύσεως δίχως να βαρύνεται από το αποικιακό παρελθόν –ή καλύτερα, χρησιμοποιεί εκείνο της Δύσης για να αποκρύψει το δικό του.
Ωστόσο δεν μπορεί να αντιτάξει μια εναλλακτική πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας ή των κρατών στην διεθνή κοινότητα. Τα κράτη που πρωταγωνιστούν είναι αυταρχικά, επεκτατικά, με πενιχρές επιδόσεις στην κοινωνική κινητικότητα και αναιμικές μεσαίες τάξεις, παρ’ όλο την περίοδο εντατικής οικονομικής μεγέθυνσης που διήλθαν στα πρόσφατα χρόνια ή διέρχονται ακόμα. Γι’ αυτό η ‘ήπια ισχύς’ του ευρασιατικού μπλοκ δεν στηρίζεται στα στοιχεία της θετικής πρότασης που κομίζει, αλλά στο μίσος, την αντεκδίκηση, και τη μνησικακία που προκαλούνται από τις αποτυχίες, τις υπερβολές, και την ανισορροπία της παρούσας παγκόσμιας τάξης.