Πασχαλινές διακοπές τέλος. Οι «βάρβαροι» επέστρεψαν στην πόλη. Από σήμερα ξαναγεμίζει η Αθήνα, το μεγαλύτερο χωριό της Ελλάδας (ελάχιστοι οι γηγενείς). Από σήμερα αρχίζει το βάσανο των μετακινήσεων. Από σήμερα ξανασπάνε τα νεύρα σε όσους πάνε στην πρωινή δουλειά τους με το αυτοκίνητο. Από σήμερα με το σταμάτα – ξεκινάω πιο πολύ βενζίνη θα καίμε σπίτι – δουλειά, παρά αν πηγαίναμε κάπου μακριά.
Θα μου πει κάποιος ότι υπάρχουν αστικές συγκοινωνίες. Δεν έχω αντίρρηση εάν διαπίστωνα ότι τα λεωφορεία πολλαπλασιάστηκαν. Γιατί αυτό που διαφημίζει η κυβέρνηση είναι η αντικατάσταση λεωφορείων και όχι η προσθήκη λεωφορείων.
Θα μου πει κάποιος άλλος ότι υπάρχει και το μετρό. Και εδώ δεν έχω αντίρρηση αν διαπίστωνα ότι θα μπορούσα να φτάσω μέχρι το μετρό, να βρω να παρκάρω και να το πάρω για να φτάσω στο κέντρο της πόλης. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Βλέπετε ότι η Αθήνα έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ περιφερειακά. Δε μένουνε όλοι, για να μη σας πω οι περισσότεροι, για να μη διευκρινίσω οι πολύ περισσότεροι, μέσα στο δήμο της Αθήνας.
Έχει απασχολήσει το θέμα αυτό τις εκάστοτε κυβερνήσεις και πόσο μάλλον την σημερινή; Βεβαίως. Κι αν δε με απατά η μνήμη μου, κάτι ακούω αυτά τα τελευταία χρόνια ότι ψελλίζουν αρμόδιοι υπουργοί, ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση και θα βρεθεί. (Εδώ γελάω). Με λίγα λόγια υποσχέσεις και μόνο υποσχέσεις και το μόνο που τελικά βρίσκεται, είναι η «λύση» ο κάθε οδηγός να βρίσκεται στα σίγουρα κολλημένος στο κάθισμα του, να πίνει «παρκαρισμένος» μέσα στην κίνηση τον καφέ του και να ακούει ραδιόφωνο μπας και χαλαρώσουν τα νεύρα του. Αφήστε που όταν φτάσει στο γραφείο του, θα πρέπει να αγοράσει και δεύτερο καφέ, ο όποιος δεν είναι και ό,τι το φθηνότερο αυτό τελευταίο καιρό. Δηλαδή και Οδύσσεια ταλαιπωρίας και επιπλέον κόστος για την τσέπη.
Για το ποτάμι δεν το συζητώ, αναφέρομαι στον Κηφισό, όπου εκεί κι αν δεν έχουνε γίνει κυβερνητικές εξαγγελίες. Πήξαμε στα ΘΑ. Δεν αναφέρομαι ούτε στις πολύ βασικές κεντρικές αρτηρίες οι οποίες είναι είσοδοι στην πόλη της Αθήνας είτε από τα νότια είτε από τα βόρεια.
Θα μπορώ, όμως, να αναφερθώ σε δρόμους γειτονιάς με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, όπου η μία είναι μόνιμο πάρκινγκ και επιπλέον πέφτεις επάνω σε διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, γιατί έτσι γουστάρουν οδηγοί προκειμένου να κατέβουν και να αγοράσουν τον καφέ τους. Στα παλιά τους τα παπούτσια αν προκαλούν κυκλοφοριακό χάος.
Για να μην προσθέσω και ότι ακριβώς επάνω στην πρωινή κίνηση μπλοκάρονται οι δρόμοι από τα φορτηγά που μεταφέρουν προμήθειες σε καταστήματα. Κυρίως σουπερμάρκετ. Άλλος χαμός εκεί. Και θυμάμαι ότι πριν από 21 χρόνια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτά τα φορτηγά έπρεπε να τελειώνουν τη δουλειά τους μέχρι τις 7 το πρωί. Και πρόβλημα δεν υπήρχε. Τώρα ο κάθε συνοικιακός, αλλά και κεντρικός δρόμος περιοχών, θυμίζει λιμάνι του Πειραιά με τις φορτοεκφορτώσεις.
Για τα σχολικά δεν το συζητώ. Βεβαίως υπάρχουν τα μικρά ευέλικτα κίτρινα λεωφορεία, αλλά υπάρχουν και εκείνες οι πουλμανάρες που σου αλλάζουν τα φώτα.
Θα μου πείτε, η Τροχαία μπορεί να βάλει όλα αυτά σε μια σειρά; Αλλού ναι, αλλού σίγουρα όχι. Πολιτική βούληση χρειάζεται και κάποιον ξύπνιο υπουργό ή υφυπουργό που θα φτιάξει τους κανόνες λειτουργίας στους οδικούς άξονες της Αθήνας. Γιατί το όριο των 30 km μέσα στους Δήμους για να αποφύγουμε ατυχήματα, δεν είναι το μέτρο εκείνο που βοηθάει στο κυκλοφοριακό, ανεξάρτητα αν πράγματι σώζει ζωές.
Θα μου πείτε και πάλι, δεν υπάρχουν συγκοινωνιολόγοι που θα κάνουν προτάσεις και θα βοηθήσουν; Βεβαίως και υπάρχουν. Στοίβα είναι οι σχετικές εκθέσεις και στο Πολυτεχνείο και στην Ένωση των Συγκοινωνιολόγων. Αλλά κανείς αστέρας της πολιτικής δεν της διαβάζει, δεν της αναλύει και δεν τις εφαρμόζει. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Εκείνος οδηγεί και ταλαιπωρείται; Τον πάει ο οδηγός του με το συνοδευτικό από πίσω. Αν κολλήσει μπαίνει και στην λεωφορειολωρίδα. Όλα μια χαρά. Και άσε τους άλλους να κουρεύονται…
