Στοιχεία – σοκ για τα εργατικά δυστυχήματα: 64 νεκροί το Α΄ τετράμηνο του 2025, σχεδόν οι μισοί από το περυσινό συνολικό δωδεκάμηνο, από τους οποίους ένας στους τρεις άνω των 60 ετών. Οι σοβαρά τραυματίες έφτασαν του 101. Την περασμένη χρονιά οι νεκροί που καταγράφηκαν ήταν 149 και οι τραυματίες 232.   

Επιπλέον υπάρχουν και οι περιπτώσεις των επαγγελματικών νόσων. Του εργαζόμενου σε χώρο δουλειάς που εισπνέει κάτι από το εκεί περιβάλλον και αρρωσταίνει. Που μπορεί να πάθει μέχρι καρκίνο από έναν χημικό παράγοντα, παραδείγματος χάριν. Θάνατοι και αρρώστιες, που αυτά δεν καταγράφονται. Είναι τα αφανή, μη δηλωμένα εργατικά θύματα.

Αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και πολλά περισσότερα, έδωσε η διακεκριμένη εργατολόγος Μαρία Τσίπρα σε βίντεο συνέντευξη που παραχώρησε στην HuffPost  και τον Σύμβουλο έκδοσης/αρθρογράφο Τέρενς Κουίκ.

Όπως είπε: «Τα εργατικά ατυχήματα είναι μία πληγή όχι μόνο για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους που υφίστανται το πλήγμα είτε είναι θανατηφόρο είτε είναι σοβαρό εργατικό ατύχημα, αλλά και πολύ σοβαρός παρονομαστής  για την οικονομία. Έχει υπολογιστεί ότι το κόστος των εργατικών ατυχημάτων ξεπερνά μέσα σε ένα έτος τα 150 εκατομμύρια».

Η κα Τσίπρα αναφέρθηκε και σε ορισμένα πολύ σημαντικά στατιστικά στοιχεία, όπως:

Οι κλάδοι οι οποίοι έχουν μεγαλύτερα ποσοστά σε επίπεδο εργατικών ατυχημάτων είναι καταρχήν το λιανικό εμπόριο όπου εκεί έχουμε το 22,8%. Μιλάμε για καταστήματα, πώλησης και εστιάσης, διανομείς εμπορευμάτων, αλλά και τους γνωστούς μας ντιλιβεράδες.

Ο δεύτερος χορός που πλήττεται, είναι τα καταλύματα. Δηλαδή οι χώροι φιλοξενίας και παροχής τέτοιων υπηρεσιών.

Σημαντικό ποσοστό, 9,3% και στην δημόσια διοίκηση. Δηλαδή στο κράτος ως εργοδότη, Πάρα πολλά συμβάντα και στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Εν συνεχεία είναι άλλοι κλάδοι όπως το χονδρικό εμπόριο ή βιομηχανία τροφίμων.

Στη συνέντευξή της η κα Μαρία Τσίπρα φέρνει και ένα εξοργιστικό παράδειγμα που αφορά το Δημόσιο. Το δημόσιο δεν κινδυνεύει από πρόστιμα, όπως ένας ιδιώτης, αν δεν τηρεί τους κανόνες ασφαλείας. Ένα πολύ απλό παράδειγμα που θα μπορούσε να αποτρέψει ακόμα και θανατηφόρο ή ένα σοβαρό ατύχημα, είναι οι αντιολισθητικές ταινίες που πρέπει να μπαίνουν στην σκάλες. Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάρχουν και κανείς δεν τους τιμωρεί. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν «γκρεμιστεί» από τις σκάλες.

Επίσης, ένα μεγάλο θέμα είναι της αντίληψης – συμμόρφωσης, κάτι που λείπει από τους εργοδότες αλλά και τους εργαζόμενους. Είναι η αντίληψη ότι οφείλουν να συμμορφώνονται με τους κανόνες ασφαλείας, κάτι που αφορά και τους ίδιους τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο. Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά η κα Τσίπρα, «αν μιλήσετε με μηχανικούς θα σας πούνε πολλές φορές, ότι χορηγούμε τα κράνη σε εργαζόμενους που οικοδομούν, αλλά μόλις απομακρυνθούμε, ο οικοδόμος βγάζει το κράνος και το κρεμάει σε ένα καρφί!»

Στη συζήτηση με την κα Τσίπρα, τέθηκε και το θέμα των γιατρών στους χώρους εργασίας. Η Βουλή έχει συνεχές ιατρείο τις μέρες λειτουργίας της, μήπως πάθει κάτι ένας βουλευτής, υπουργός, υπάλληλος, αλλά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με ικανό αριθμό εργαζομένων ή σε κυβερνητικά κτήρια (Υπουργεία, Οργανισμοί) το ιατρείο ή ο καθημερινός γιατρός είναι παροχή υπηρεσίας σε ανεπάρκεια.