Αποφάσισα να μετρήσω πόσες φορές ζητώ συγγνώμη σε μια μέρα, χωρίς να έχω κάνει τίποτα λάθος. Αυτό που ανακάλυψα με άλλαξε.
Ήταν Τρίτη όταν κάτι μέσα μου πάγωσε.
Περπατούσα στο δρόμο και κάποιος χωρίς να κοιτάξει πήγε να πέσει πάνω μου. Κι εγώ αυθόρμητα είπα “Συγγνώμη”.
Όχι “Πρόσεχε”.
Όχι ένα βλέμμα.
“Συγγνώμη”.
Γιατί; Που υπήρχα στο δρόμο; Που δεν εξαφανίστηκα εγκαίρως για να μην τον ενοχλήσω;
Εκεί σταμάτησα. Για πρώτη φορά άκουσα πραγματικά αυτή τη λέξη που είχε γίνει τόσο αυτόματη, που δεν πρόσεχα πια.
Και με προβλημάτισε.
Αποφάσισα να παρατηρήσω. Μόνο για μια ημέρα. Να μετρήσω πόσες φορές λέω συγγνώμη και γιατί.
Αυτό που ακολούθησε σίγουρα δεν το περίμενα.
Στο ασανσέρ, κάποιος στάθηκε κοντά μου. Σχεδόν με ακούμπησε. “Συγγνώμη”, ψιθύρισα, συρρικνώνοντας τους ώμους μου, λες και όφειλα να μικρύνω για να δικαιούμαι χώρο. Στο εστιατόριο μου έφεραν λάθος πιάτο. Ξεκίνησα: “Συγγνώμη, αλλά…” Λες και η προτίμησή μου έπρεπε να χωρέσει μέσα σε απολογία. Σε μια συζήτηση που με πλήγωσε και δάκρυσα, ζήτησα συγγνώμη που … ένιωσα. Που συγκινήθηκα, που ευαισθητοποιήθηκα.
Εκεί, ναι, κάτι μέσα μου σκίρτισε. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται.
Ζητούσα συγγνώμη για την καρδιά μου. Για το ότι νιώθω. Για το ότι είμαι άνθρωπος και όχι πέτρα. Από πότε, αναρωτιέμαι, η ευαισθησία έγινε λάθος;
Από πότε η ψυχή που σπάει σε χιλιάδες μικρά γυαλάκια, θεωρείται αδυναμία κι όχι απόδειξη ότι είσαι ζωντανή;
Ζητούσα συγγνώμη για το χώρο, τον ήχο, την παρουσία μου.
Για τη χαρά μου που λάμπει. Για την αγανάκτησή μου όταν βλέπω αδικία. Για την ένταση, το βάθος, το χρώμα μου.
Συγγνώμη που μιλάω.
Συγγνώμη που νιώθω.
Συγγνώμη που χρειάζομαι.
Συγγνώμη που υπάρχω.
Κάπου, κάποτε, κάποιος μου είπε, ίσως όχι με λόγια, αλλά με βλέμμα:
Να είμαι ευγενική
Να μην αντιμιλάω
Να μην ενοχλώ
Να είμαι δυνατή
Να..
Να..
Κι έτσι μάθαμε να μπαίνουμε σε παρενθέσεις. Μικρές. Ασφυκτικές. Αόρατες.
Κάπου μέσα στην ημέρα σταμάτησα να μετράω. Όχι γιατί τελείωσαν οι συγγνώμες, αλλά γιατί το νόημα δεν ήταν ο αριθμός. Ήμουν εγώ. Η γυναίκα που είχα γίνει. Μια γυναίκα που ζητούσε άδεια για να υπάρχει.
Κι αυτό πονάει.
Κι όμως, μέσα σε αυτό τον πόνο γεννήθηκε κάτι σημαντικό. Μια υπόσχεση. Να μην απολογηθώ ξανά επειδή υπάρχω.
Αυτό δε σημαίνει ότι διέγραψα τη συγγνώμη από το λεξιλόγιό μου. Η αληθινή συγγνώμη είναι πράξη γενναιοδωρίας. Τη λέω όταν φταίω. Όταν πληγώνω. Όταν θέλω να επανορθώσω. Όχι για να ζητήσω άδεια.
Όταν σταμάτησα να μαζεύομαι, ο κόσμος δε διαλύθηκε. Αντίθετα, άνοιξε. Με άκουσε. Με είδε. Και κατάλαβα: δεν γεννηθήκαμε για να περπατάμε στις μύτες. Γεννηθήκαμε για να έχουμε βήμα.
Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου εδώ, αν νιώθεις πως ζητάς συγγνώμη απλώς, επειδή αναπνέεις, σε βλέπω.
Δε χρειάζεσαι άδεια για να νιώθεις, να γελάς, να θυμώνεις,να κλαις, να υπάρχεις. Δεν ήρθες για να κρύβεσαι σε παρενθέσεις. Δεν ήρθες για να συρρικνώνεσαι. Δεν ήρθες για να σταματήσεις να μαζεύεις τα χρώματά σου για να μην ενοχλήσεις κανέναν που βολεύεται στο γκρι του.
Η παρουσία σου δεν είναι ενόχληση.
Είναι προσφορά. Κι όσο πιο γρήγορα το νιώσεις στο πετσί σου, τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψεις στην ζωή σου.
Όχι στη μισή. Στην ολόκληρη.
Κι αν κάποιος δυσκολευτεί με αυτό;
Ε, ας δυσκολευτεί.
Δεν είναι δικό σου βάρος να κουβαλήσεις. Η δύναμή σου δεν είναι απειλή. Εκτός από εκείνους που έχουν μάθει να μετράνε την αξία των άλλων με το φόβο τους.
Από σήμερα ας αφήσουμε τη συγγνώμη να έχει νόημα. Κι ας αφήσουμε τον εαυτό μας να έχει χώρο.
Όχι “συγγνώμη”
Εδώ είμαι.
Κι αυτό αρκεί.
