Σκανταλόπετρα inter-Games στην Κάρπαθο

Στους αγώνες Σκανταλόπετρας 2016 μπορούν να χαρούν και να συμμετέχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, ωστόσο είναι απαραίτητη μια ιατρική βεβαίωση που θα δίνεται και επί τόπου, μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις. Πέρα από τις ερασιτεχνικές συμμετοχές ένας μεγάλος αριθμός από αθλητές, Έλληνες και ξένους, έχουν ήδη δηλώσει ότι θα κατέβουν στο νησί, κάποιοι μάλιστα από αυτούς με κρυφό ή φανερό στόχο να σπάσουν όλα τα ρεκόρ! Στην Σκανταλόπετρα μοναδικός αντίπαλος είναι το σώμα, αυτό πρέπει όχι μόνο να πειστεί, μα και να ακολουθήσει τις επιθυμίες του μυαλού.
manolis dimellas

Αν αγαπάτε τη θάλασσα και ειδικά τα σπορ μέσα στο βυθό τότε έχετε έναν ακόμη σοβαρό λόγο να ταξιδέψετε στην Κάρπαθο, αφού από τις 16 μέχρι 19 Ιουλίου θα διεξαχθούν στο νησί οι αγώνες του διεθνούς πρωταθλήματος Σκανταλόπετρας.

Για τους μυημένους του αθλήματος η ιστορία είναι γνωστή, καταρχήν θα χρειαστείτε μόνο το μαγιό, έπειτα μια πέτρα στην αγκαλιά κι ένα μανταλάκι στη μύτη!

Οι βουτηχτές παίρνουν μια βαθιά ανάσα και τραβούν την πιο γλυκιά, την πιο μεθυστική κατηφοριά.

Η ιστορία της Σκανταλόπετρας πάει πολλά χρόνια προς τα πίσω, τότε είχε να κάνει με το κυνήγι του σφουγγαριού και τους μεροκαματιάρηδες δύτες μιας ολότελα περασμένης εποχής. Συνήθιζαν να λένε μια κουβέντα «ή σφουγγάρι ή τομάρι»! Δηλαδή ή θα βγάλεις σφουγγάρια ή θα αφήσεις το τομάρι σου εκεί κάτω!

Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη περιγραφή από αυτήν του ποιητή Οππιανού:

Πιο μαρτυρικό απ' τ' άθλημα των σφουγγαράδων κι άλλο πιο άθλιο

έργο για ανθρώπους, λέω με βεβαιότητα πως άλλο δεν υπάρχει.

Αυτοί, λοιπόν, σαν ετοιμάζονται, με τα όπλα τους τον πόνο να σηκώσουν,

Νοιάζονται πρώτα να 'χουνε μόνο τα πιο λαφριά φαγώσιμα και ποτά

και μαλθακοί δεν γίνονται απ' τον ύπνο τον πολύ σαν τους ψαράδες.

Το άθλημα των σφουγγαράδων, Οππιανού (2 αιώνα μ.Χ.) Αλιευτικά

(Κεφ. Ε στ. 612-680) μετάφραση Σακελλάρη Ν. Τρικοίλη.

Σκανταλόπετρες, φώτο Ν. Τρικοίλης

Από τον σκληρό αγώνα να τρυγήσουμε σφουγγάρια στον πυθμένα της θάλασσας, σήμερα φτάσαμε να δοκιμάζουμε τα όρια και τις αντοχές μας κι έτσι να βουτάμε με πρώτο στόχο να γνωρίσουμε μια διαφορετική πλευρά της φύσης μας και να έρθουμε κοντά στην πιο μακρινή θαλασσινή καταγωγή μας! Τα κλειστά μάτια, που έτσι κι αλλιώς αν μείνουν ανοιχτά μέσα στο νερό είναι σαν να έχουν περίπου 18 βαθμούς μυωπία, αλλά και το δέος για έναν εντελώς άγνωστο και ξένο κόσμο, δημιουργούν το συναίσθημα του φόβου.

Από τα Δωδεκάνησα τρία έχουν τη χάρη, Σύμη, Χάλκη και Κάλυμνος, που βγάζουν το σφουγγάρι!

Βυθίζεσαι και νιώθεις την πίεση στα αυτιά, ενώ το οξυγόνο στους πνεύμονες όλο και λιγοστεύει. Εκείνο το τεράστιο λεπτό αρχίζουν να τσιρίζουν όλα τα εσωτερικά καμπανάκια, ενώ ο εγκέφαλος, η καρδιά, όπως και όλο το σύστημα, φωνάζουν δυνατά: «εεε φίλε έχεις πάρει λάθος δρόμο! Προς τα κάτω δεν υπάρχει αέρας».

Ο Καλύμνιος γιατρός και κυριολεκτικά η έμπνευση και η ψυχή του αθλήματος της Σκανταλόπετρας, ο Νικόλαος Τρικοίλης, με δυο κουβέντες περιγράφει την ασφάλεια μιας τέτοιας κατάδυσης:

«Ποτέ μα ποτέ στις χιλιάδες βουτιές μας, τόσο σε προπονήσεις, όσο και αγώνες, δεν είχαμε το παραμικρό ατύχημα».

Ο γιατρός Νικόλας Τρικοίλης με την πρωταθλήτρια Karolina Meyer

Οπως εξηγεί ο «πατέρας» της μοντέρνας Σκανταλόπετρας, ο βασικός λόγος είναι η χαμηλή κατανάλωση οξυγόνου:

«Εγώ την ονομάζω τεμπέλικη κατάδυση. Δεν κάνεις τίποτα. Καταδύεσαι και σε παρασύρει η πέτρα. Μετά βάζεις τα πόδια πάνω της και σε τραβάνε επάνω», λέει και προσθέτει πως «σε όλες τις άλλες καταδύσεις με βατραχοπέδιλα και μολύβια στη μέση έχει αποδειχθεί ότι για να κατέβεις στα τριάντα μέτρα καταναλώνεις το 88% του οξυγόνου σου. Με την πέτρα καταναλώνεις μόνο το 20%. Στο σημείο (κόλπος Πηγαδίων), που θα βουτήξουμε (φυσικά θα βουτήξει και ο ίδιος), τα βάθη κυμαίνονται από εκατό έως διακόσια μέτρα και δεν υπάρχουν εμπόδια για να δημιουργήσουν προβλήματα».

Γιατί όμως στην Κάρπαθο;

Η Κάρπαθος δεν ήταν ποτέ νησί σφουγγαράδων, άλλωστε το λέει και το τραγούδι:

Από τα Δωδεκάνησα τρία έχουν τη χάρη, Σύμη, Χάλκη και Κάλυμνος, που βγάζουν το σφουγγάρι! Είναι χαρακτηριστική η ιστορία του Μπαλάνου, του βασανισμένου Καρπάθιου σφουγγαρά, που χτυπημένος από τη νόσο άφησε τη θάλασσα και έμεινε γνωστός για τις ταιριαστές μαντινάδες του και το γλυκό παίξιμο της λύρας!

Κι όμως εδώ γράφτηκε η ιστορία του αθλήματος, αφού το πρώτο καταγεγραμμένο ρεκόρ, παρακαλώ σημειώστε, που εξακουθεί μέχρι σήμερα να παραμένει απάτητο ελληνικό ρεκόρ! Έγινε στις 16 Ιουλίου 1913. Ακριβώς πριν από 103 χρόνια ο δύτης Στάθης Χατζής ήρθε στο νησί έπειτα από μια απεγνωσμένη πρόσκληση των Ιταλών, που είχαν χάσει την άγκυρα του πλοίου τους μέσα στον κόλπο των Πηγαδίων Καρπάθου.

Ο θρύλος του βυθού, Στάθης Χατζής

Ο Συμιακός σφουγγαράς κλήθηκε να ξεσκαρώσει την άγκυρα του Ιταλικού θωρηκτού Regina Margerita, που τον Ιούλιο του 1913, είχε παγιδευτεί σε βάθος 48 οργιές (περίπου 82,5 - 87,5 μέτρα).

Ο βουτηχτής αυτός, είχε ύψος περίπου 1,70 και βάρος 65 κιλά, έπασχε από εμφύσημα και διάρρηξη του ενός τυμπάνου (το άλλο δεν υπήρχε καν) μπορούσε, κάτω από το νερό και σε μεγάλο βάθος, να μείνει χωρίς ανάσα ως και επτά λεπτά αφού, όπως ο ίδιος έλεγε, εκεί κάτω δεν αισθανόταν την ανάγκη να αναπνεύσει. Η άγκυρα του ιταλικού πολεμικού σκάφους ανέβηκε στην επιφάνεια και ο Στάθης Χατζής πέτυχε έναν απίστευτο άθλο που με τα χρόνια έγινε και θρύλος!

Ακόμη ένας σπουδαίος δύτης διάλεξε τον ίδιο κόλπο, τα Πηγάδια της Καρπάθου, για να πετύχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ!

Πρόκειται για τον πρωταθλητή ελεύθερης κατάδυσης Ουμπέρτο Πελιτζάρι, που το 1988 ταξίδεψε στην Κάρπαθο και κατέβηκε στην ίδια θέση που έχασε την άγκυρα το ιταλικό πλοίο. Ο Πελιτζάρι έφτασε σε βάθος 100 μέτρων, σε μια βουτιά μνήμης και τιμής στον πρώτο, στον Στάθη Χατζή, αλλά και στους Δωδεκανήσιους σφουγγαράδες, που με τις βαθιές ατέλειωτες σιωπές τους έγραψαν ένα κομμάτι της πιο υπέροχης θαλασσινής μας ιστορίας.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια Jenna Apokotos, έχει δηλώσει συμμετοχή στους αγώνες τις Καρπάθου

Όμως για την Κάρπαθο υπάρχουν ένα σωρό ακόμη λόγοι για να υπερηφανεύεται και να αγκαλιάζει την Σκανταλόπετρα.

Το νησί εκτός από τον Τιτάνα Ιαπετό και την Θεά Αθηνά, έχει μια παράξενη σχέση με τον Θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα. Σύμφωνα με έναν από τους πολλούς μύθους ο Θεός ανατράφηκε στη Ρόδο, όμως στην Κάρπαθο η σημερινή πρωτεύουσα, τα Πηγάδια όπου και θα διεξαχθούν οι αγώνες, υπήρχε η πόλη Ποτίδαιον ή Ποσείδιον, προφανώς ήταν αφιερωμένη στον τρομερό Θεό της θάλασσας!

Στους αγώνες Σκανταλόπετρας 2016 μπορούν να χαρούν και να συμμετέχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, ωστόσο είναι απαραίτητη μια ιατρική βεβαίωση που θα δίνεται και επί τόπου, μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις.

Πέρα από τις ερασιτεχνικές συμμετοχές ένας μεγάλος αριθμός από αθλητές, Έλληνες και ξένους, έχουν ήδη δηλώσει ότι θα κατέβουν στο νησί, κάποιοι μάλιστα από αυτούς με κρυφό ή φανερό στόχο να σπάσουν όλα τα ρεκόρ!

Πηγάδια Καρπάθου

Στην Σκανταλόπετρα μοναδικός αντίπαλος είναι το σώμα, αυτό πρέπει όχι μόνο να πειστεί, μα και να ακολουθήσει τις επιθυμίες του μυαλού.

Ο βουτηχτής αφήνει πίσω παράλογους φόβους, σβήνει το στρες και τα στεριανά άγχη και νιώθει τη μαγεία της θάλασσας βαθιά μέσα σε όλη την ύπαρξη του. Δεν υπάρχουν συνταγές, εδώ κάτω δεν μετρά η ανθρώπινη δύναμη.

Μα ακόμη και τα όρια γεννιούνται πρώτα μέσα στο μυαλό, έπειτα αποκτούν ταυτότητα πίσω από τα μάτια και δένουν σιδερένιες μπάλες στα πόδια μας.

Πρόσκληση ή πρόκληση; 2,3,5 ή μήπως 80 ή 100 μέτρα; Αυτό το στοίχημα είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση, τα μπράβο και το χειροκρότημα σε κάθε περίπτωση κάνουν τον ίδιο θόρυβο και αξίζουν χρυσάφι. Όπως κι αν το πεις η Σκανταλόπετρα για κείνους που δεν έχουν εμπειρία και δεν γνωρίζουν τη μαγεία της πέτρας, γίνεται ένα βήμα, μια βουτιά μια δρασκελιά, που φτάνει να πατήσει το άγνωστο.

Πάντως εκείνοι που έχουν δοκιμάσει επιμένουν και λένε πως... αυτή η κατηφόρα έχει άλλη γλύκα!