Τα θρησκευτικά τρομοκρατικά χτυπήματα τείνουν να αποτελέσουν μια αρρωστημένη καθημερινότητα για την ευρωπαϊκή κοινωνία. Η παθητική στάση της κοινωνίας απέναντι σε αυτό το γεγονός, αλλά και πολλές φορές η αποδοχή ότι δεν πρόκειται κάτι να αλλάξει, προφανώς και δεν μας καθιστούν αδιάφορους στην κοινωνική πραγματικότητα, ωστόσο υποβιβάζουν το νόημα της «αντίστασης» σε αυτή. Αρχίζουμε μήπως να αντιμετωπίζουμε με ανοχή τέτοιου είδους φρικτά γεγονότα; 40 χρόνια πριν, ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης, Μάνος Χατζιδάκις, «ξεστόμισε» λόγια που σήμερα παρουσιάζονται ως άκρως διαχρονικά.

Ο Μάνος Χατζιδάκις θεωρούσε ότι ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός είναι εξίσου εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού. Ο ελιτισμός διακρίνεται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, από τη δεξιά μέχρι και την αριστερά. Τα φαινόμενα «Μαρίας Αντουανέτας» δεν είναι προνόμιο ενός κόμματος ή παράταξης. Συγκεκριμένα, μια ευάριθμη μερίδα της σοβαρής ελληνικής διανόησης -καθηγητές, δημοσιογράφοι, παντογνώστες δημοσιολόγοι και νάρκισσοι πολιτικοί- αποφαίνονται επιτακτικά: τα εκλογικά αποτελέσματα που δεν τους αρέσουν οφείλονται στο λαϊκισμό και την έλλειψη ορθολογισμού, αφού όσοι ψηφοφόροι επέλεξαν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους υποδείχθηκε είναι τουλάχιστον αμόρφωτοι, απαίδευτοι και ανεύθυνοι, θύματα δημαγωγών.

Δυστυχία δεν είναι το να είσαι Έλληνας. Δυστυχία είναι δυστυχής σημερινή αποχρωματισμένη δημοκρατία μας που παράγει δυστυχώς δύστυχους πολιτικούς και δυστυχισμένους πολίτες. Βιώνουμε μέσα σε μια νόθα δημοκρατία και μια ξεθωριασμένη κοινωνία που ίστανται εγκληματικά αμίλητες ή τραγικά φλύαρες μπροστά στη «τελετουργία του νεκρού θέματος», που θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις. Νόθα η δημοκρατία μας; Ναι! πέρα ως πέρα, κι ας κακοφαίνεται στους πολλούς. Όταν ο πολίτης προσέρχεται στη κάλπη με τιμωρητική κι όχι με ψήφο απόλυτης εμπιστοσύνης και εντολής, τότε το αποτέλεσμα μόνο νόθο μπορεί να είναι.

Οι πεποιημένοι πατριώτες έπιασαν πάλι τη δουλειά τους. Βρήκαν πρόσφορο το έδαφος με τους δυστυχισμένους πρόσφυγες και οι κομματικοί δυστυχείς ανέβασαν την παράστασή τους. Σε όλες τις κλίμακες, αναλόγως της σκοπιάς τους, από την άκρα φιλανθρωπία μέχρι την ακραία ξενοφοβία. Με μαύρο δάκρυ και άμετρη εχθρότητα ανασήκωσαν το σπιθαμιαίο παράστημά τους και κάπου εκεί, κατά το Προεδρικό και κατά του Μαξίμου, προέδρευαν επί ώρες επί των αυτονοήτων, στο μάξιμουμ της απέραντης μετριότητάς των...

Όμως, για όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας και για τα όσα (ο μη γένοιτο) επακολουθήσουν, ας εξεγερθούμε πρωτίστως εναντίον του εαυτού μας που τόσες δεκαετίες τώρα «σύραμε τη ζωή μας στη χυδαιότητα και τον λαϊκισμό» (Α. Καμύ). Που με την ψήφο μας παραδοθήκαμε στην εκμηδένιση και επιλέξαμε την Βασιλεία των κτηνών, των φτηνών και των λαϊκιστών. Που με την συμπεριφορά μας απεμπολήσαμε ή ναρκώσαμε όλες τις πάλαι ελληνικές αξίες μας. Που κηρύξαμε στάση ή παύση με την ιστορική μας συνέχεια.

Μάνος Χατζιδάκις (σε Λ. Κύρκο): Να σου πω και κάτι ακόμη, που συμπληρώνει τα προηγούμενα: ο μεγαλύτερος εχθρός σας [αναφέρεται στο ΚΚΕ εσωτερικού] αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ούτε η Δεξιά, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο. Είναι το υλικό που, χρόνια τώρα, έχει προπαρασκευαστεί από τη Δεξιά και πού αυτή τη στιγμή τροφοδοτεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ανθρώπινο υλικό, εννοώ. Το οποίο αδυνατείτε εσείς να προπαρασκευάσετε, γιατί δεν του κολακεύετε τη «συρταρωμένη» σκέψη, δεν του κολακεύετε το «συρταρωμένο» αίσθημα. Και δεν είναι ανάγκη να ανατρέξω στο παράδειγμα των συγγενών κομμάτων. Όπου κοιτάξουμε, βλέπουμε τους νεότερους οπαδούς -- με πόση «συρταρωμένη» ευαισθησία, σκέψη και σχεδιασμό πορεύονται.