Μήνες αργότερα, εντούτοις, γινόμουν μάρτυρας ενός πρωτόγνωρου σκηνικού: εκατοντάδες πολίτες, άγνωστα στους κομματικούς πρόσωπα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με μοναδικό συνεκτικό στοιχείο το γεγονός ότι είδαν σαν πρόκληση τη συμμετοχή τους στο Μητρώο Στελεχών ενός κόμματος (το οποίο -εικάζω- πολλοί εξ αυτών ούτε καν υποστηρίζουν) και αφιέρωσαν κάποιο χρόνο στο να παρουσιάσουν ποιοι είναι και τι φιλοδοξούν μέσα από αυτή τη συμμετοχή τους. Την πρώτη έκπληξή μου (από το αθρόο της συμμετοχής) διαδέχθηκε μια δεύτερη, όταν έμαθα ότι έχουν ήδη περάσει από κανονική διαδικασία αξιολόγησης κοντά στους 1.000 αποστολείς βιογραφικών!

Οι περισσότεροι πλέον εκτιμούν ότι το υπερπληθές δημόσιο ήταν -και ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις είναι- μία μάστιγα για την πολιτεία. Οι διορισμοί, όπως αποδείχτηκε, βασίζονταν σε μεγάλο ποσοστό στις ανταλλακτικές σχέσεις μεταξύ πολιτών και επίδοξων βουλευτών με σκοπό αμφότεροι το κέρδος (εξαγορά ψήφου με την εύρεση εργασίας). Αυτό που πολλοί ξεχνούν ή προτιμούν να το κάνουν είναι ότι πολλάκις οι ίδιοι οι πολίτες ήταν αυτοί που προσέγγιζαν τους βουλευτές με σκοπό κάποιον διορισμό. Συνεπώς, σε καμία περίπτωση οι κυβερνώντες με τους κυβερνώμενους δεν φέρουν τις ίδιες ευθύνες για την τωρινή κατάσταση, αλλά η αποποίηση ευθυνών και η μη αυτοκριτική και από τις δύο πλευρές μόνο κακό μπορεί να κάνουν.

Με αυτό το δεδομένο πολλοί νέοι επιστήμονες, η πλειονότητα των οποίων έχουν υψηλού επίπεδου κατάρτιση που θα ζήλευαν συνομήλικοί τους από άλλες χώρες του εξωτερικού, καταφεύγουν στη λύση της μετανάστευσης. Η απάντησή τους στο ερώτημα που συχνά τους τίθεται για την αιτία φυγής τους από τη χώρα είναι τις περισσότερες φορές η φράση που συμπυκνώνει την κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα: «Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για να μείνουμε και να ασχοληθούμε στον τομέα που σπουδάσαμε. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της».