Από τον καναπέ μου στον κόσμο του Crossfit

Από τον καναπέ μου στον κόσμο του Crossfit
Getty Images/Vetta

Στα 28 μου χρόνια, η μόνη επαφή που είχα με την γυμναστική ήταν μία συνδρομή στο γυμναστήριο της γειτονιάς μου, ξεχασμένη και σκονισμένη. Είχα δοκιμάσει πολλά. Από τα κλασσικά όπως γιόγκα, pilates και όργανα, μέχρι αφρικανικό χορό αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με κρατήσει στο γυμναστήριο. Ξεκινούσα δυναμικά και τα παρατούσα επίσης δυναμικά. Το είχα πάρει πλέον απόφαση ότι δεν είμαι αθλητικός τύπος, μέχρι που μετά από μία ψυχοφθόρα εργασιακή κατάσταση, έμεινα άνεργη και μετέωρη. Σε μία προσπάθεια αισιοδοξίας και θετικής προσέγγισης της κατάστασης αποφάσισα ότι εκείνη η χρονιά δεν θα έμενε στην προσωπική μου ιστορία ως η χρονιά που έμεινα άνεργη αλλά ως η χρονιά που αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου.

Άκουσα ότι κοντά στο σπίτι μου άνοιξε ένα γυμναστήριο Crossfit. Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό. Ανυποψίαστη πήγα να κάνω ένα δοκιμαστικό. Θυμάμαι ότι δεν είχα ξανακουραστεί περισσότερο στη ζωή μου. Έφυγα με σκοπό να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να μην ξαναπατήσω. Μερικούς μήνες αργότερα, επέστρεψα αποφασισμένη να μην τα παρατήσω αυτή τη φορά. Είχα ήδη ένα προβληματικό γόνατο με κάκωση χόνδρου, αποτέλεσμα τρακαρίσματος, και αυχενικό σύνδρομο που επέτρεπε περιορισμένες κινήσεις στο δεξί μου χέρι. Οπότε, το πρώτο πράγμα που έκανα στο γυμναστήριο ήταν να ενημερώσω για τα «θεματάκια» μου. Μου έδωσαν οδηγίες για το ποιες ασκήσεις να αποφεύγω και, χωρίς πλέον να έχω άλλες δικαιολογίες ξεκίνησε ο Γολγοθάς.

1,2,3 πάμε!

Με μία πρώτη ματιά, έβλεπα άντρες και γυναίκες να τρέχουν, να σηκώνουν βάρη, να κάνουν κατακόρυφο στον τοίχο, να πηδάνε πάνω σε κάτι κουτιά, να κάνουν σκοινάκι και να γυρίζουν τούμπα πάνω σε κάτι κρίκους (ναι σαν αυτούς που έκανε ο Δημοσθένης Ταμπάκoς). Δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλα τα γέλια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν μία μέρα μας είπαν ότι θα μάθουμε πώς να κάνουμε τα λεγόμενα Double unders. Τι σημαίνει αυτό; Ότι την ώρα που κάνεις σκοινάκι σε κάθε πήδημα που κάνεις περνάς δύο φορές το σκοινάκι από κάτω σου. Τρόμος στα μάτια μου! Μας είπαν ότι θα κρεμαστούμε από τους κρίκους και θα γυρίσουμε ανάποδα. Πρόκειται για μία άσκηση που κάνουν στην ενόργανη και λέγεται Skin the Cat.

Δεν δοκίμασα καν να την κάνω. Ο λόγος ήταν απλός. Ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω, φοβήθηκα ότι θα πέσω και αστραπιαία το μυαλό μου θεώρησε την παραίτηση ως την πιο συνετή λύση. Η αποφυγή μου ενίσχυσε την αρχική μου σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρω.

Τα βάρη ήταν ένα άλλο κεφάλαιο του Crossfit. Εκεί τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα, γιατί κανείς δεν περίμενε ότι θα σήκωνα πολλά κιλά. Οι προσδοκίες ήταν ήδη χαμηλές και αυτό με έκανε να νιώθω πιο άνετα. Φυσικά, ήθελε μεγάλη προσοχή ώστε να μην επιβαρύνω το γόνατο ή τον αυχένα μου. Πάντοτε όταν ένιωθα ότι πιέζω αυτές τις ευαίσθητες περιοχές, ενημέρωνα τον γυμναστή ώστε να μου δώσει μία εναλλακτική άσκηση. Σαν να μην έφταναν αυτά το πρόγραμμα είχε και τρέξιμο, κάτι που σιχαίνομαι απ' όταν ήμουν μικρό παιδί. Δεν το σήκωνε ο οργανισμός μου και όσο μπορούσα το απέφευγα. Υπήρχαν φορές που πήγαινα μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο, έβλεπα ότι είχε τρέξιμο στο πρόγραμμα και έφευγα. Η αποφυγή στο μεγαλείο της.

Επιμονή και υπομονή

Καθώς περνούσε ο καιρός πήρα απόφαση να αρχίζω να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Άρχισα να κάνω παρέα με μία κοπέλα. Ήμασταν στο ίδιο επίπεδο περίπου ως προς τις επιδόσεις με τη μόνη διαφορά ότι εκείνη δεν δίσταζε να δοκιμάσει οτιδήποτε μας έδειχναν, ακόμα κι αν δεν τα κατάφερνε πάντα. Έχοντας παρέα ακολούθησα το παράδειγμά της και σιγά σιγά άρχισα να κάνω παραπάνω πράγματα. Άρχισα να βάζω παραπάνω κιλά στις μπάρες, να ανεβαίνω στο μονόζυγο για να κάνω έλξεις και να τρέχω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο πρόγραμμα της ημέρας τερμάτιζα τελευταία, αλλά άρχισαν να υπάρχουν και φορές που ήμουν από τους πρώτους που ολοκλήρωναν με επιτυχία τις ασκήσεις.

Εκτελώντας με επιτυχία το Skin the cat.

Τίποτα δεν έγινε γρήγορα. Έβλεπα κοπέλες που μετά από 10 μαθήματα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Εγώ είχα κάνει 150 μαθήματα και ακόμα δεν ήμουν στο ίδιο επίπεδο. Η απογοήτευση ήταν αναμενόμενη αλλά αυτό με πείσμωνε. Είχα πάρει απόφαση ότι ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό. Ειδικά για κάποιον που δεν έχει γυμναστεί ποτέ στη ζωή του, τα βήματα γίνονται αργά και βασανιστικά. Εκτιμούσα κάθε μικρή κατάκτηση και επιτυχία. Για 6 περίπου μήνες δούλεψα σκληρά. Έχυσα κυριολεκτικά κουβάδες ιδρώτα. Τα πόδια μου γέμισαν μελανιές και οι παλάμες μου κάλους. Όχι, και τόσο ωραίο θέαμα για μία γυναίκα, αλλά για μένα ήταν οι αποδείξεις της προόδου μου. Σε αντίθεση με ό,τι λένε οι περισσότεροι, δεν τραυματίστηκα ποτέ, αλλά ήμουν και πολύ προσεκτική. Στην αρχή, έδινα μάχη με τον εαυτό μου για να πηγαίνω μέχρι που έγινε μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας.

Περιττό να πω ότι το σώμα μου άλλαξε μορφή. Όχι, δεν απέκτησα μυς σαν αυτούς που έχουν οι αθλήτριες body building ούτε έκανα απίστευτους κοιλιακούς. Αλλά νούμερο στα παντελόνια έπεσα. Και επιτέλους μπορώ να μεταφέρω την 15κιλη τροφή του σκύλου χωρίς να θέλω βοήθεια και δεν χρειάζομαι πλέον κανέναν να δώσει ένα χεράκι με τη βαλίτσα μου στο πλοίο.

Όσο δοκίμαζα νέα πράγματα με δειλά βήματα, τόσο ο διαβολάκος που είχα στο κεφάλι μου και μου έλεγε ότι δεν θα τα καταφέρω εξαφανιζόταν. Η νέα μου σκέψη ήταν «θα προσπαθήσω ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω». Κάπως έτσι κατέληξα να δοκιμάζω να κάνω surf στην Τήνο το καλοκαίρι και πεζοπορία στο Πήλιο το φθινόπωρο.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Έχει περάσει 1 χρόνος και κάτι από τότε που ξεκίνησα το Crossfit. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί πεζό να πω ότι η άσκηση μου άλλαξε τη ζωή. Από τη μία είναι η υγεία, το ότι νιώθω καλύτερα μέσα στο ίδιο μου το σώμα και από την άλλη είναι η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση που νιώθω. Κατάλαβα ότι ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό για να καταφέρει πράγματα. Μου πήρε έναν χρόνο αλλά τελικά κατάφερα να κάνω τα περιβόητα double unders και να γυρίσω τούμπα στους κρίκους. Με σκληρή δουλειά και επιμονή μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Ποτέ δεν θεωρούσα ότι είμαι ένας δραστήριος άνθρωπος που αγαπά την άσκηση αλλά πλέον έχω καταλάβει πόσα πολλά έχανα έχοντας αυτή την στάση. Και η αλήθεια είναι ότι όταν βλέπεις την θέα από την κορυφή ενός βουνού, που κόπιασες για να ανέβεις, γεμάτη ιδρώτα και πολύ κουρασμένη, νιώθεις μεγάλη ευτυχία και ικανοποίηση!

Επίσης διαβάστε τι πρέπει να γνωρίζετε πριν ξεκινήσετε το Crossfit εδώ