Η Φενέρ πήρε αυτό που "αγόρασε". Τον Σλούκα δηλαδή. Και η ΤΣΣΚΑ εξαργύρωσε αυτό που έλειπε από την Λοκομοτίβ. Μια ατάκα αλά ιταλικά ήταν τελικά ο καλύτερος απολογισμός των ημιτελικών. Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος αναλύει.
Μπορούν να ειπωθούν πολλά και να αναλυθούν ακόμη περισσότερα για τους ημιτελικούς στο Βερολίνο. Αλλά θεωρώ ότι την πιο σωστή προσέγγιση την έδωσε ο Λούκα Μπάνκι, ένας από τους πολλούς προπονητές που παρακολούθησαν από κοντά το Final Four. Σε μια συζήτηση που είχαμε ανάμεσα στα δύο παιχνίδια ερμήνευσε το αποτέλεσμα του πρώτου και προέβλεψε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση του δεύτερου.
"Στο Final Four μετράει να το έχεις χάσει" εξήγησε. Εννοώντας προφανώς ότι η εμπειρία παίζει ρόλο. Ήταν κάτι που ήξερε πολύ καλά ο ίδιος από την εποχή της Σιένα. Ψάχνουμε για παραδείγματα; Ο τρόπος που μπήκε η Λοκομοτίβ στο παιχνίδι. Διστακτική. Μουδιασμένη. Σαν κάτι να την κρατούσε πίσω, όπως παραδέχτηκε και ο προπονητής της στη συνέντευξη Τύπου. "Ήμασταν ένα κλικ πίσω. Είχαμε μόνο αντίδραση. Καθόλου δράση".
Κι άλλο παράδειγμα; Το 0-10 με το οποίο μπήκε στον επόμενο ημιτελικό η Λαμποράλ. Κι άλλο; Η περσινή δύσκολη στιγμή της Φενέρ, που βρέθηκε να χάνει 30 πόντους από την έμπειρη Ρεάλ. Κι άλλο; Τη διαφορά του φετινού Ντε Κολό με τον περσινό.
Θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλές εξηγήσεις πέρα από τη δυσκολία των αγώνων. Είναι η όλη κατάσταση μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Η μεγάλη σκηνή. Ένα 4ήμερη γεμάτο υπερέκθεση. Το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος ο Γιώργος Μπαρτζώκας σε μια παλιά του δήλωση, δανεισμένη από βιβλίο: "η εμπειρία είναι ένα θλιβερό κέρδος".
Η Λοκομοτίβ κέρδισε λοιπόν. Με τον θλιβερό τρόπο. Η ΤΣΣΚΑ που τόσα χρόνια είχε πιει το το δικό της πικρό ποτήρι, ήταν αυτή που πήγε στο ταμείο για να εξαργυρώσει τα τσιπς της δικής της εμπειρίας. Κατάφερε να κερδίσει καθαρά, κάνοντας δυνατό ξεκίνημα. Όπως φαίνεται και από το σκορ και τα ισορροπημένα δεκάλεπτα τη διαφορά την έκανε το πρώτο, στο οποίο βρήκε την ομάδα του Κράσνονταρ "μπόσικη".
Η ΤΣΣΚΑ ήταν τελικά η... ΤΣΣΚΑ
Η ΤΣΣΚΑ εντέλει ήταν η ομάδα που έκανε το παιχνίδι της. Δεν ήταν η Λοκομοτίβ που κατάφερε να χαλάσει το παιχνίδι του αντιπάλου, όπως συνηθίζει να κάνει ως η καλύτερη άμυνα στη διοργάνωση. Οι Μοσχοβίτες ήταν αυτοί που μετέφρασαν την ποιότητα τους και πήγαν το σκορ ψηλά. Έχοντας μάλιστα τον Νάντο Ντε Κολό σε εκπληκτική ημέρα. Ο πρώτος σκόρερ και πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης ήταν όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω: 30 πόντοι, η 4η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών σε ημιτελικό final-four. One-man-show. Ακόμη και απέναντι σε εξαιρετικούς αμυντικούς όπως για παράδειγμα ο Κρις Σίνγκλετον. Α-στα-μά-τη-τος.
Θα πρέπει να σταθούμε φυσικά στον τρόπο που αμύνθηκε η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη. Αρχικά κατάφερε να μπερδέψει την Λόκο βάζοντας τον Χάινς να μαρκάρει τον ακίνδυνο με τη μπάλα στα χέρια Ράιαν Μπρόκχοφ και έναν περιφερειακό παίκτη (τον Κουρμπάνοφ) να αντιμετωπίζει τον Άντονι Ράντολφ. Έτσι ο Αμερικανός σέντερ δεν είχε πλεονέκτημα όπως συνηθίζει με τους άλλους ψηλούς, αφού απέναντι του βρήκε έναν παίκτη εξίσου γρήγορο στα πόδια.
Συνολικά η άμυνα της ΤΣΣΚΑ με αλλαγές ανάγκασε τη Λοκομοτίβ να χάσει το παιχνίδι της καλής κυκλοφορίας και να αρχίσει να παίζει ατομικά. Είδαμε οπότε τους παίκτες του Μπαρτζώκα να σκοράρουν μόλις μια φορά με σουτ από kick-out παιχνίδι (από δημιουργία και πάσα στην περιφέρεια δηλαδή) στο πρώτο ημίχρονο. Τους είδαμε να ψάχνουν διαρκώς να χτυπήσουν τα mismatch βάζοντας τη μπάλα κοντά στο καλάθι, κάτι που δεν είναι το φόρτε τους. Τους είδαμε με άλλα λόγια να μην κάνουν το παιχνίδι τους. Να πίνουν το δηλητήριο που κερνούν οι ίδιοι τον αντίπαλο.
Οι αλλαγές στα on-ball screens ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην τακτική των δύο ομάδων για αυτό και είδαμε τόσα πολλά επιθετικά ριμπάουντ εκατέροθεν. Γιατί οι κοντοί κατέληγαν να παλεύουν με τους ψηλούς. Κάπως έτσι φτάσαμε στο εντυπωσιακό αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου: η ΤΣΣΚΑ από τα 12 σουτ που έχασε ανανέωσε τις 8 επιθέσεις, ενώ η Λοκομοτίβ από τα 20 δικά της άστοχα, πήρε ξανά τα 12! Φτάνοντας μάλιστα στο εντυπωσιακό νούμερο των 22 επιθετικών ριμπάουντ στο τέλος του αγώνα. Το μελανότερο σημείο της ΤΣΣΚΑ, αν εξαιρέσουμε τα αβίαστα λάθη.
Παρόλα αυτά όμως η Λοκομοτίβ έμεινε στο παιχνίδι και ενδεχομένως να είχε καταφέρει να διεκδικήσει και τη νίκη αν το σουτ του Μπρόκχοφ έβρισκε στόχο στο τελευταίο 1.30', ορθώνοντας ένα ψυχολογικό τείχος για την ΤΣΣΚΑ, που θα έβλεπε την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Όμως αυτό δεν έγινε και η ομάδα του Γιώργο Μπαρτζώκα έμεινε να πέφτει με ψηλά το κεφάλι, παλεύοντας ως το τέλος ένα ματς απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε 66% στα δίποντα και 48% στα τρίποντα. Παράσημο αν μη τι άλλο.
Η Φενέρ πήρε αυτό που "αγόρασε"
Αντίστοιχη εικόνα στον δεύτερο ημιτελικό. Η άπειρη ομάδα (προσωπικά δεν βάζω στη ζυγαριά τα ίδια τα κλαμπ, αλλά τους παίκτες που παίζουν εκείνη τη στιγμή στο παρκέ) ξεκίνησε από το 0-10, κατάφερε να ισορροπήσει το ματς, να περάσει μπροστά βάζοντας πίεση στον αντίπαλο και τελικά να το χάσει μέσα από τα χέρια της. ΟΚ, λάθος έκφραση ενδεχομένως. Γιατί σε όλη αυτή την εξίσωση θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ Κώστα Σλούκα.
Ο διεθνής γκαρντ τέλειωσε το ματς με 13 πόντους, ενώ είχε ακόμη και 7 ασίστ. Και όχι μόνο αυτό. Πέτυχε το καθοριστικό καλάθι που έστειλε το ματς στην παράταση, εκεί όπου πήρε την σκυτάλη ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς σκοράροντας 9 πόντους σ' αυτό το διάστημα.
Για αυτό όμως δεν πήρε η Φενέρ τον Σλούκα; Γιατί ακριβώς ξέρει πως να διαχειρίζεται αυτές τις καταστάσεις και να είναι έτοιμος. Θα χρησιμοποιήσω και πάλι μια έκφραση από πέρσι που μου άρεσε και ταιριάζει γάντι: καστανάς. Αυτός που βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά. Το έκανε ακόμη μια φορά.
Και μετά το τέλος του ματς ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έλεγε αυτό ακριβώς: "ότι ήξερα τον Κώστα και αυτό συζητήσαμε το καλοκαίρι όταν του είπα να έρθει", Αυτό περίμενε ο "Ζοτς". Αυτό "αγόρασε" η Φενέρ. Την εμπειρία που λέγαμε προηγουμένως.
Ενδιαφέρον βέβαια είχε και η προσέγγιση του Βέλιμιρ Περάσοβιτς όταν είδε τον Άνταμς να παίρνει κάποιες κακές αποφάσεις στο φινάλε. "Με τον Άνταμς και τον Τζέιμς φτάσαμε ως εδώ". Σωστό κι αυτό. Γιατί αν δεν ήταν τα τρελά του Αμερικανού γκαρντ, ίσως η Λαμποράλ να μην είχε κρατηθεί στο ματς για παράδειγμα στο 2ο δεκάλεπτο όταν χρεώθηκε με 3ο φάουλ ο Μπουρούσης.
Όσο για αυτόν; Χρειάζεται ειδική μνεία. Ή μήπως όχι; Όλος ο κόσμος είδε τα απίστευτα πράγματα που έκανε. Δεξιά χουκ. Τρίποντα από pop-out. Buzzer-beater με ντρίμπλα. Το ένα ριμπάουντ, μετά το άλλο. Έστω κι αν αντιμετώπισε πρόβλημα από την ικανότητα της Φενέρ να δημιουργεί απέναντι του καταστάσεις 2 - εναντίον - 1 με τον Βέσελι να γίνεται τελικά αποδέκτης της μπάλας για δύο εύκολους πόντους. Όπως και να 'χει η Λαμποράλ με τον Μπουρούση μπροστάρη όχι μόνο χτύπησε στο ταβάνι της, αλλά το τρύπησε για τα καλά.
Ίσως να άξιζε περισσότερο να περάσει. Αυτό που έχει ουσία όμως είναι ότι η Φενέρ κατάφερε με το κοντό σχήμα (Κάλινιτς στο "4") να στείλει το ματς στην παράταση και εκεί να το πάρει χάρις στην ποιότητα και στο βάθος της. Και την εμπειρία που λέγαμε παραπάνω.
Πηγή: Sport24.gr