BLOGS
Από το 1989 έως σήμερα, η οργάνωση «Γυναίκες του Τείχους», δίνει έναν αγώνα για το δικαίωμά τους να προσεύχονται με την Τορά και όλα τα θρησκευτικά σύμβολα στο Τείχος των Δακρύων. Σκοπός τους είναι να υπάρξει ισότιμη αντιμετώπιση και ίση μεταχείριση κατά τη διάρκεια της προσευχής στο Τείχος, με τους άντρες αλλά και με την ορθόδοξη εβραϊκή κοινότητα η οποία μονοπωλεί τη θρησκευτική και πολιτική ζωή του τόπου. Μέχρι και σήμερα, η θρησκευτική και πολιτική σκηνή του Ισραήλ όχι μόνο δεν είδε με καλό μάτι την κίνησή τους, αλλά έχει προβεί σε συλλήψεις των γυναικών κατά τη διάρκεια της προσευχής τους και στην πρόκληση σωματικής βίας, προσπαθώντας να αποθαρρύνει οποιαδήποτε πράξη «αντίστασης».
Αν θέλεις, βέβαια, μπορείς να πας στο περίφημο Café Sacher για να γευθείς το επίσης περίφημο κέικ sachertorte. Πρόκειται για κέικ σοκολάτας με εσωτερική στρώση μαρμελάδα βερίκοκο. Όσο παράξενο κι αν σου ακουστεί, δεν είμαι φίλη της μαρμελάδας, ειδικά μέσα στο σοκολατένιο κέικ, οπότε το καφέ αυτό το προσπέρασα. Να σου πω όμως, ότι το προσπέρασα για ακόμη δυο λόγους. Το έχω επισκεφθεί στο παρελθόν (και ναι, είχα φάει μόνο μια μπουκιά από το κέικ) και δεύτερον είχε ουρά.
Καταρχάς δεν είναι μόνο τα 2-3 ορυκτά του Λαυρίου που αναφέρθηκαν στο παραπάνω άρθρο. Είναι και πολλά άλλα, σύνολο 562 ορυκτά που έχουν ταυτοποιηθεί μέχρι σήμερα από την περιοχή της Λαυρεωτικής. Εντούτοις η λίστα αυτή δεν είναι πλήρης, τα ορυκτά του Λαυρίου είναι αρκετά περισσότερα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου από τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, πάνω από 100 επιπλέον ορυκτά από την περιοχή έχουν επίσης ταυτοποιηθεί και θα ανακοινωθούν σύντομα σε έγκυρα διεθνή έντυπα, με αποτέλεσμα τα ορυκτά του Λαυρίου να πλησιάζουν τα 700.
Ενώ το Μαρόκο αμφισβητεί την ύπαρξη της Δυτ. Σαχάρας περίπου 85 χώρες έχουν υπογράψει την αναγνώριση (η Ελλάδα δεν είναι μέσα σε αυτές), όσο για τους Σαχράουι, είναι οι «άνθρωποι της ερήμου», σήμερα δίχως τόπο, γεννιούνται και πεθαίνουν στη προσφυγιά. Η κυβέρνηση της Αλγερίας ισχυρίζεται ότι στο έδαφος της υπάρχουν 165.000 Σαχράουι, τα Ηνωμένα Έθνη 90.000, ενώ το Μαρόκο λέει ότι δεν είναι περισσότεροι από 50.000. Άξιο αναφοράς είναι το περιβόητο δημοψήφισμα από τον ΟΗΕ που περιμένουν οι κάτοικοι της Δυτικής Σαχάρας από το 1991, με αυτό υποτίθεται ότι θα αποφασίσουν αν θέλουν δικό τους κράτος ή διαλέγουν την προσάρτηση στο Μαρόκο.
Φτάσαμε στο σημείο ένας απλός πολίτης που εκφράζει τη γνώμη του να χρειάζεται τους Τρεις Σωματοφύλακες; Αναλογίστηκα μερικά πράγματα που χαίρομαι να κάνω. Για παράδειγμα, μου αρέσει να περπατάω από το σπίτι στο γραφείο για να σκέφτομαι. Τώρα θα έπρεπε να συσκέφτομαι μαζί με φίλους σεκιουριτάδες; Μου αρέσει να περπατάω συζητώντας μέσα στο πανεπιστήμιο με συνεργάτες. Τώρα θα έπρεπε να προσθέσουμε δυο-τρεις μπρατσαράδες στην επιστημονική συζήτηση; Μου αρέσει να κολυμπάω τρία χιλιόμετρα μόνος στη θάλασσα, καλοκαίρι-χειμώνα. Κι αν ο σωματοφύλακας δεν ήταν χειμερινός κολυμβητής και πούντιαζε ο καψερός; Θα έπρεπε να με ακολουθούν πρώην ΟΥΚάδες με φουσκωτό;
Αποτελεί γεγονός, ότι το μπίτκοϊν απασχολεί συχνά τη δημοσιότητα: Τελευταία, για παράδειγμα, αποτέλεσε είδηση, ότι η αξία ενός μπίτκοϊν ξεπέρασε αυτή της μιας ουγγιάς χρυσού. Επίσης, το μπίτκοϊν ξαναβρέθηκε στο επίκεντρο, στο πλαίσιο της είδησης, ότι έχει ξεκινήσει μία παγκόσμιας έκτασης κυβερνοεπίθεση με κακόβουλο λογισμικό, το οποίο, αφού προσβάλει κάποιο υπολογιστικό σύστημα, στη συνέχεια κρυπτογραφεί αρχεία αποθηκευμένα στο σύστημα αυτό, καθιστώντας τα άχρηστα, και ακολούθως απαιτεί εκβιαστικά την καταβολή λύτρων σε μπίτκοϊν για την αποκρυπτογράφησή τους.
Θα ήθελα να τελειώσω με την εξής επισήμανση, που όσο και αυτονόητη να είναι, αξίζει να την επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία, αφού στους καιρούς που ζούμε, ειδικά σήμερα που «του ταλαιπώρου κράτους μας [είναι] μεγάλη η πτώχεια» (για να επικαλεσθώ τον σχεδόν πάντοτε επίκαιρο Καβάφη) και η λεγόμενη μεσαία τάξη, ιστορικά ο κατεξοχήν φορέας πολιτισμικής παραγωγής και κατανάλωσης στις αστικές δημοκρατίες της μεταδιαφωτιστικής περιόδου, τείνει να εξαφανισθεί, τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο: διακίνηση και προώθηση του πολιτισμού δε μπορεί να συνεχίσει να γίνεται, αν διακριτός πολιτισμός δεν συνεχίσει να παράγεται.
Σ' αυτή την κατάσταση η πολιτική μοιάζει συνέχεια να αποδυναμώνεται. Και το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να βρίσκει ένα κοινό εχθρό παρά να βρίσκει βιώσιμες, πρακτικές κι αξιόπιστες λύσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ο εχθρός. Ούτε καν ότι δεν υπάρχει συνειδητοποίηση ότι στην πράξη δεν υπάρχει εσωτερική κατανάλωση. Ό,τι λέμε μέσα (στην πατρίδα μας) το λέμε ταυτόχρονα κι έξω (στο παγκόσμιο χωριό). Το πρόβλημα είναι γιατί δεν υπάρχει κατανόηση ότι πρωτίστως αυτό που μας λένε οι σύμμαχοι, δανειστές, ο Σόιμπλε εάν θέλετε, είναι απλά «δεν σας εμπιστευόμαστε», «δεν σας πιστεύουμε».
Η Πράγα ήταν από εκείνες τις πόλεις που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δε μου είχε κάνει αυτό το "κλικ" για να την επισκεφθώ. Ίσως επειδή είχα δει κυρίως χιονισμένες φωτογραφίες οι οποίες μου θύμιζαν και άλλες πρωτεύουσες κοντινών χωρών. Ίσως γιατί κατά βάθος θεωρούσα πως δεν είναι πόλη για solo travelers....
Οι αιχμάλωτοι μεταφέρονται στις φυλακές Αβέρωφ. Ο Κώστας Περρίκος αμέσως παραδέχεται την ενοχή του. Το ίδιο και η Ιουλία Μπίμπα που στο σπίτι της βρέθηκαν τα εκρηκτικά. Ο Περρίκος ως το τέλος προσπαθεί να πείσει τους Γερμανούς πως μόνος του έκανε την ανατίναξη. Η Ιουλία μεταφέρεται στο Εμπειρίκειο Άσυλο στην πλατεία Μαβίλη, που έχει μετατραπεί σε γυναικεία φυλακή. Ανακρίσεις, βασανιστήρια, απομόνωση. Η Ιουλία δεν θα μιλήσει. Δεν θα αποκαλύψει ονόματα. Έχει τεράστια δύναμη ψυχής. Κανείς από τους συλληφθέντες δεν μίλησε.