Καθίστε σταυροπόδι, αγαπητοί μου, πάρτε ένα ποτήρι ευρωπαϊκό κρασί ή, καλύτερα ένα μπουκάλι βότκα και ας μιλήσουμε για το νέο επεισόδιο της τραγωδίας που λέγεται «Ειρήνευση στην Ουκρανία». Όχι, δεν πρόκειται για ειρήνευση στην πραγματικότητα. Πρόκειται για μια χοντροκομμένη παρτίδα σκάκι, όπου τα πιόνια είναι οι άνθρωποι και οι άρχοντες. Συνήθως οι τελευταίοι είναι αυτοί που κινούν τα νήματα και είναι κυνικοί και αδίστακτοι.
Nα θυμηθούμε ότι η ιστορία αυτή έχει δύο πρωταγωνιστές. Από τη μία, ο κύριος Πούτιν, ο οποίος μπαίνει στη σκηνή με τον αέρα ενός τσάρου που πιστεύει ότι υπογράφει την ιστορία της ένδοξης Ρωσίας, αλλά στην πραγματικότητα ξαναγράφει την ιστορία της παγκόσμιας υποκρισίας. Από την άλλη, ο κύριος Τραμπ, που καταφέρνει να παραμένει ο πρωταγωνιστής ενός δικού του σόου με δηλώσεις, συμφωνίες και κινήσεις που θυμίζουν περισσότερο έμπορο παρά πολιτικό.
Η Ρωσία, η «ισχυρή ορθόδοξη δύναμη», μας λέει ότι εισέβαλε στην Ουκρανία για να προστατεύσει τους Ρώσους ομοεθνείς της. Ωραίο παραμύθι! Έχει και δράκο. Αυτόν τον λένε «Μαύρη Θάλασσα» και δίπλα του βρίσκονται οι πολύτιμες πηγές της Ουκρανίας. Να τα λέμε αυτά. Εκεί που χτυπάει η καρδιά του ρωσικού οράματος, δεν υπάρχει θρησκευτική πίστη ή αδελφοσύνη. Υπάρχουν μόνο πετρέλαιο, φυσικό αέριο και στρατηγικές τοποθεσίες.
Και η Δύση; Η Δύση στέκεται στο πλάι της Ουκρανίας, υποτίθεται από ηθικό χρέος και αγάπη για τη δημοκρατία. Αλλά, πείτε μου, πόση δημοκρατία χωράει σε ένα συμβόλαιο για όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων; Πόση ελευθερία μπορείς να βρεις στις συμφωνίες που δεσμεύουν την Ουκρανία να παραδώσει τον ορυκτό της πλούτο;
Ο κύριος Πούτιν, ο «κακός» της ιστορίας σύμφωνα με την Δύση, αποδεικνύεται μαέστρος στον τρόπο που παίζει το παιχνίδι. Με την Ρωσική Εκκλησία στο πλευρό του γιατί πάντα ένας ηγέτης χρειάζεται μια δόση εξαγνισμού για τις πιο ανήθικες πράξεις και τύψεις του και με το στρατό του να αιματοκυλά την Ουκρανία, καταφέρνει να επιβάλλει τη νίκη του. Οι συνομιλίες ειρήνευσης που διεξάγονται τώρα είναι απλά μια θεατρική παράσταση. Ο Πούτιν έχει ήδη κερδίσει.
Η Ευρώπη; Ω, η Ευρώπη! Η μεγάλη χαμένη αυτής της ιστορίας. Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι η Αμερική θα παρέμενε αδελφικός σύμμαχος. Αντί γι’ αυτό, έμειναν με άδεια ταμεία, αφού ξόδεψαν δισεκατομμύρια για να αγοράσουν όπλα που κατέληξαν στα πεδία μάχης της Ουκρανίας. Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, η ενεργειακή κρίση έφερε χιλιάδες Ευρωπαίους πολίτες στο χείλος της φτώχιας.
Από την άλλη, η Αμερική αυτή η μεγάλη «προστάτιδα του πλανήτη» δεν έχασε την ευκαιρία να βγάλει κέρδος. Αναγκάζει την Ευρώπη να αγοράσει όπλα αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την «ασφάλεια» της Ουκρανίας. Και, φυσικά, οι Ουκρανοί υποχρεώνονται να υπογράψουν συμφωνίες που εξασφαλίζουν στην Αμερική τον έλεγχο των σπάνιων γαιών της χώρας.
Ο κύριος Τραμπ, αν και δεν είναι ο πρωταγωνιστής πλέον των εξελίξεων αφήνει τη σκιά του να αιωρείται. Καυχιέται πως σταμάτησε πολέμους που δεν είχαν ξεκινήσει ποτέ. Ο μεγάλος «πλανητάρχης» δεν διστάζει να ξεπουλήσει τις αρχές της Δυτικής Συμμαχίας για να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφέροντά του.
Και τώρα φτάνουμε στο ζουμί. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν; Γιατί βασανίζονται οι άνθρωποι; Γιατί θυσιάζονται ψυχές στον βωμό του πολέμου; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή ο ισχυρός πάντα κερδίζει. Όχι το δίκιο.
Ο πόλεμος δεν γίνεται για αρχές, ούτε για δικαιοσύνη. Ο πόλεμος γίνεται για το χρήμα, για τον έλεγχο, για την εξουσία. Και το χρήμα, δεν έχει λογική, δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει ηθική, δεν έχει Θεό. Είναι απλά αριθμοί και συμφέροντα.
Τι μένει λοιπόν για εμάς, τους απλούς ανθρώπους; Ο πόνος, η φτώχεια, η αβεβαιότητα. Μένουν οι οικογένειες που ξεριζώνονται, τα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσα σε ερείπια, οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν από το κρύο επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το πετρέλαιο.
Και στο τέλος, όταν οι νικητές θα έχουν πάρει τα λάφυρά τους και οι χαμένοι θα έχουν υπογράψει την ταπείνωσή τους, οι πολιτικοί θα βγουν στις οθόνες μας και θα μας πουν ότι «ο πόλεμος τελείωσε». Αλλά ο πόλεμος, δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί δεν είναι μόνο οι σειρήνες, τα όπλα και οι βόμβες. Ο πόλεμος είναι η φτώχεια, η αδικία, η εκμετάλλευση. Και αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται καθημερινά, όσο οι ισχυροί συνεχίζουν να κερδίζουν στις πλάτες των αδύναμων που θυσιάζονται.
Σε όλη αυτή τη γεωπολιτική σκακιέρα, μαντέψτε… Η Ελλάδα παραμένει θεατής. Ένα έθνος με ιστορία αιώνων, που κατάφερε να διατηρήσει τη γλώσσα και τον πολιτισμό του ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, τώρα μοιάζει να μην έχει φωνή. Κανείς δεν τη ρωτάει, κανείς δεν τη λαμβάνει υπόψη. Τι κι αν το ελληνικό στοιχείο στις περιοχές της Οδησσού και της Μαριούπολης έχει ριζώσει για αιώνες. Τώρα περνά τα πάνδεινα και παραμένει εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του.
Οι Έλληνες της Ουκρανίας, που για γενιές κρατούν ζωντανή τη γλώσσα, τα ήθη και τις παραδόσεις τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον πόλεμο, τη φτώχεια, την προσφυγιά. Και εμείς; Τι κάνουμε; Παρακολουθούμε από μακριά, ανήμποροι να τους συνδράμουμε. Δεν έχουμε την επιρροή, την οικονομική δύναμη και την πολιτική βαρύτητα να απαιτήσουμε την προστασία τους. Είναι λυπηρό, σχεδόν εξοργιστικό, να βλέπουμε τον ελληνισμό της διασποράς να αποδεκατίζεται και να μην μπορούμε να σταθούμε δίπλα του, όπως του αξίζει. Και τι πονάει περισσότερο; Ότι κανείς, μα κανείς, δεν μας υπολογίζει.
Κλείνω με μια σκέψη: Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος, δεν θα χρειαζόταν να γράψω αυτές τις σκέψεις. Αλλά ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Και, δυστυχώς, δεν φαίνεται να αλλάζει.
Στην υγειά σας, λοιπόν. Ή, μάλλον, στην υγειά τους. Γιατί αυτοί δεν πίνουν στην υγειά τη δική μας αλλά στη συμφορά τη δική μας. Και μην ξεχνάμε πως όλοι οι άνθρωποι… είμαστε εμείς.
