Η ιστορία συχνά δημιουργεί απρόβλεπτες παράλληλες συνδέσεις μεταξύ εντελώς διαφορετικών τόπων, συνδέοντάς τους μέσω κοινών πολιτικών προβλημάτων και αγώνα αντίστασης, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το Μπαγκλαντές και το Μπαλουχιστάν. Αρχικά πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι οι δύο περιοχές ,έχουν μεγάλη γεωγραφική απόσταση, αντιμετωπίζουν όμως αυτή τη στιγμή, κοινά προβλήματα.

Έρεισμα για την ανάλυση αυτή υπήρξε το πιο πρόσφατο περιστατικό βίας κατά της μειονοτικής κοινότητας των Βελούχων το οποίο έλαβε χώρα στις 11 Μαρτίου 2025.Συγκεκριμένα Βαλούχ αυτονομιστές σημείωσαν τρομοκρατική επίθεση εναντίον επιβατικής αμαξοστοιχίας. Μετά από την επίθεση, αρκετοί σημαντικοί υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την επιτροπή ενότητας των Βελούχων (BYC) συνελήφθησαν από το τμήμα αντιτρομοκρατίας του Πακιστάν ή ακόμα χειρότερα εξαφανίστηκαν βίαια. Στη συνέχεια, με βάση δημοσίευμα των Ηνωμένων Εθνών στις 21 Μαρτίου 2025, η αστυνομία του Κέτα  στο Μπαλουχιστάν, επιτέθηκε σε μια ειρηνική διαμαρτυρία του BYC( δικτύου που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της μειονοτικής ενότητας των Βελούχων )μπροστά από το Πανεπιστήμιο του Μπαλουχιστάν, ζητώντας την απελευθέρωση των κρατούμενων και των ακτιβιστών που υπέστησαν βίαιες εξαφανίσεις. Τρεις άνθρωποι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν, πολλοί  τραυματίστηκαν και δεκάδες συνελήφθησαν.

 

 

Τι ακριβώς συμβαίνει με το Μπαγκλαντές και το Μπαλουχιστάν; Ο πληθυσμός της κάθε περιοχής είναι μία διαφορετική εθνότητα, που μιλά διαφορετική γλώσσα και διέπεται από διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές. Υπάρχει όμως μία πικρή ομοιότητα, η  αδιάκοπη δίωξη την οποία και οι δύο περιοχές έχουν υποστεί από τo Πακιστάν. Ενώ το Μπαγκλαντές αναδείχθηκε θριαμβευτικά σε αυτόνομο κράτος μετά από έναν αιματηρό πόλεμο με το Πακιστάν το 1971, το Μπαλουχιστάν παραμένει σε κατάσταση  υποταγής με τις φιλοδοξίες των κατοίκων να αποτινάξουν τον πακιστανικό κλοιό μονίμως να εξανεμίζονται .

Αρχικά θα εξεταστούν οι διαφορές των περιοχών αυτών με πρώτη και κύρια τη γεωγραφική διαφορά. Το Μπαγκλαντές, πρώην Ανατολικό Πακιστάν, είναι μια γη γόνιμων πεδιάδων και  ποταμών, η οποία κουβαλά μέσα της πλούσια πολιτιστική βεγγαλική κληρονομιά που προϋπήρχε της ίδρυσης του Πακιστάν. Αντίθετα, το Μπαλουχιστάν είναι μια εκτεταμένη, άνυδρη περιοχή που χαρακτηρίζεται από επιβλητικά βουνά και έρημο  με το συλλογικό ασυνείδητο της περιοχής να διέπεται από μια παράδοση φυλετικής κυριαρχίας. Η γλώσσα που μιλά ο πληθυσμός —τα Μπενγκάλι στο Μπαγκλαντές, μια Ινδο-Αριακή γλώσσα, και τα Μπαλοχί στο Μπαλουχιστάν, μία βορειοδυτική Ιρανική γλώσσα, δεν έχουν καμία ιστορική ή δομική συγγένεια.

Παρά τις διαφορές που έχουν, και οι δύο περιοχές έχουν υποστεί τις ίδιες διώξεις από το πακιστανικό κράτος, όπως περιθωριοποίηση όσων δεν είναι Μουσουλμάνοι, οικονομική εκμετάλλευση και διωγμούς από το στρατό. Το Μπαλουχιστάν παρά το γεγονός ότι είναι προικισμένο με τεράστιο φυσικό πλούτο, όπως χρυσό, αέριο και ορυκτά, μαστίζεται από ακραία φτώχεια καθώς οι πόροι του απομυζούνται για να πλουτίσουν την πακιστανική ελίτ ενώ ο γηγενής πληθυσμός, δεινοπαθεί. Το Μπαγκλαντές  λεηλατήθηκε για τα φύλλα τσαγιού γιούτας και άλλα εμπορεύματα, όπως ακριβώς τα μεταλλεύματα του Μπαλουχιστάν εξάγονται χωρίς να ωφελούν τον αυτόχθονα πληθυσμό.

Αρχικά, εξετάζεται η περίπτωση του Μπαγκλαντές όπου επιχειρείται μία αναδρομή στην ιστορία του κράτους. Για χρόνια, ο γηγενής πληθυσμός  του Ανατολικού Πακιστάν-σημερινού Μπαγκλαντές υπέφερε από στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και οικονομική εκμετάλλευση από το Πακιστάν. Η κατάσταση κλιμακώθηκε στις 25 Μαρτίου 1971, όταν το Πακιστάν προχώρησε στην επιχείρηση Σέρτσλαϊτ, μια οργανωμένη επίθεση που είχε σχεδιαστεί για να εξαλείψει τον βεγγαλικό πληθυσμό και έλαβε τις διαστάσεις γενοκτονίας. Η Μουκτί Μπάχινι (επαναστατική οργάνωση) στο Μπαγκλαντές σχηματίστηκε τον Μάρτιο του 1971 για να πολεμήσει κατά της ISIS και του στρατού των Πουντζάμπ που δρούσαν στο Ανατολικό Πακιστάν σκοτώνοντας την μειονότητα των Ινδουιστών. Στον πόλεμο της ανεξαρτησίας του Μπαγκλαντές, ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν και των ανδρών που δολοφονήθηκαν παραμένει ακόμα άγνωστος. Οι θηριωδίες ήταν τόσο επώδυνες για τους Βεγγάλους που μετά την ανεξαρτησία του Μπαγκλαντές, κατασκεύασαν ένα μνημείο που απεικονίζει τον πακιστανικό στρατό να σκίζει τα ρούχα των γυναικών και να βασανίζει τους άνδρες τους.

Με βάση αρχείο του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Άρτσερ Κεντ Μπλαντ, Αμερικανός γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Ντάκα του Μπαγκλαντές αναφέρει σε τηλεγράφημά του με τίτλο «επιλεκτική γενοκτονία»: «Εδώ στη Ντάκα,  είμαστε μάρτυρες ενός καθεστώτος τρόμου από τον πακιστανικό στρατό. Οι υποστηρικτές της Αγουάμι Λίγκ και οι Ινδουιστές στοχοποιούνται συστηματικά.» Τελικά ο πόλεμος μεταξύ Μπαγκλαντές και Πακιστάν κατέληξε στην ανεξαρτησία του Μπαγκλαντές με την αποφασιστική παρέμβαση της Ινδίας.

Η εκμετάλλευση του Μπαλουχιστάν προηγείται χρονικά της δημιουργίας του κράτους του Μπαγκλαντές το 1971, καθώς το Μπαλουχιστάν προσαρτήθηκε από το Πακιστάν το 1948 παρά την αντίθεση του γηγενούς πληθυσμού. Έκτοτε, η επαρχία του Μπαλουχιστάν έχει κάνει πολλές απόπειρες να αυτονομηθεί από το Πακιστάν. Δυστυχώς καθεμία από αυτές, καταπνίγεται από τον πακιστανικό στρατό. Το Πακιστάν χρησιμοποιεί τις ίδιες τακτικές τόσο στο Μπαλουχιστάν όσο και στο Μπαγκλαντές, οι οποίες περιλαμβάνουν εξαφανίσεις ανθρώπων του πνεύματος και μαζικές εκτελέσεις αντιφρονούντων. Υπολογίζεται ότι στο Μπαλουχιστάν έχουν εξαφανιστεί από το 1999 μέχρι σήμερα 20.000 άνθρωποι ενώ το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Μπαλουχιστάν και ακτιβιστές όπως η Ναέλα Καντρί του παγκόσμιου φόρουμ Βελούχων γυναικών, υποστηρίζουν ότι ο βιασμός είναι καθημερινό φαινόμενο στα στρατόπεδα του στρατού του Πακιστάν.

Το Μπαγκλαντές, το οποίο σήμερα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το Μπαλουχιστάν, απελευθερωμένο από τη θηλιά του Πακιστάν, έχει αναδειχθεί σε σύγχρονη οικονομική δύναμη με ισχυρή υποδομή και αυξανόμενες παγκόσμιες εξαγωγές στον τομέα της ένδυσης. Παρόλο που το Μπαγκλαντές αυτονομήθηκε το 1971 και αναπτύχθηκε οικονομικά και βιομηχανικά, η πολιτική κατάσταση παραμένει ταραχώδης ακόμη και σήμερα καθώς από τα μέσα του 2024,πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς και της  ανισότητας, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε 870 άτομα και ανάγκασαν τη Σέιχ Χασίνα να παραιτηθεί από την εξουσία. Δυστυχώς όμως η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη μετά, όταν την εξουσία ανέλαβε ο νομπελίστας Μοχάμεντ Γιουνούς γιατί πλέον στο Μπαγκλαντές το κλίμα είναι εχθρικό προς τους πολίτες που υπερασπίζονταν τη Σέιχ Χασίνα .Πλέον αντιμετωπίζουν διώξεις ,συλλήψεις ή εξορία. To ίδιο συμβαίνει στο Μπαλοχιστάν αυτή τη στιγμή με τους ανθρώπους του πνεύματος που προσπαθούν να μιλήσουν δημόσια για τα δεινά που υφίστανται από το Πακιστάν .Τη μία στιγμή μιλούν δημόσια και την επόμενη, εξαφανίζονται από προσώπου γης «τυχαία ».

Ο μόνος τρόπος να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τα βαθύτερα αίτια των συμβάντων αυτών τόσο στο Μπαγκλαντές όσο και στο Μπαλουχιστάν  είναι να βγάλουμε τις παρωπίδες από τα μάτια μας και να βουτήξουμε στην ουσία της ιστορίας της περιοχής. Η απάντηση είναι πολύπλοκη καθώς στη γεωγραφία της κάθε περιοχής εισέρχονται πολιτισμικές και πολιτικές παράμετροι και πιο σημαντικές από όλες είναι οι θρησκευτικές παράμετροι. Συχνά τα μάτια των δυτικών δε βλέπουν όπως πρέπει τη σημασία των θρησκευτικών διαφορών στις χώρες της Ανατολής καθώς με την ψευδή πλάνη του ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες, δε βλέπουμε το πώς χρησιμοποιείται ο μουσουλμανισμός από κοινωνική φόρμα έμφυλης βίας που καλύπτεται κάτω από το πέπλο της πίστης, μέχρι ακραίο μέσο πολιτικής πίεσης αφού ο κύριος σκοπός του είναι η καταστολή των άπιστων –αντιφρονούντων. Οι μάζες που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο σκέψης πιστεύουν τα θρησκευτικά δόγματα που οι κυβερνήσεις ελέγχουν. Όταν οι κυβερνήσεις δε μπορούν ελέγξουν τις μάζες μέσω νόμιμης πολιτικής οδού, βάζουν στο παιχνίδι τις ακραίες θρησκευτικές ομάδες.

Κατά την προσωπική μου κρίση, επειδή στο τέλος της ημέρας, οι οικονομικές κινήσεις μας είναι πολιτικές πράξεις, οι καταπιεσμένοι άνθρωποι του Μπαλουχιστάν και του Μπαγκλαντές, μπορούν να αντιγράψουν το παράδειγμα των φοιτητών της Τουρκίας οι οποίοι μετά τη σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, στην Τουρκία, και το κάλεσμα του αρχηγού του CHP, Οζγκιούρ Οζέλ, για στοχευμένο μποϊκοτάζ, προχώρησαν σε 24ωρη οικονομική αποχή καθώς αποφάσισαν συλλογικά να μην αγοράσουν και να μην πουλήσουν τίποτα στις 2 Απριλίου. Αν οι καταπιεσμένοι άνθρωποι και στις δύο περιοχές, προχωρήσουν σε μαζικές απεργίες και παύση κάθε μορφής εμπορίου,το κράτος ουσιαστικά θα παραλύσει. Όταν όλα τα άλλα μέσα πίεσης δεν τυγχάνουν αποδοχής ,μήπως ο μόνος τρόπος να ληφθεί υπόψιν ο καταπιεσμένος πληθυσμός, είναι το πάγωμα της οικονομίας;