Σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! με αφορμή την τηλεοπτική του επιστροφή στον ΑΝΤ1 στο πλευρό της Ελένης Τσολάκη, ο Πέτρος Κωστόπουλος μίλησε ανοιχτά για την προσωπική του ζωή και αποκαλύπτει πρώτη φορά τι ήταν αυτό που τον απομάκρυνε από τις σκοτεινές σκέψεις να βάλει τέλος στη ζωή του μετά την οικονομική του καταστροφή και το διαζύγιό του.
Λένε ότι είσαι ένας χορτασμένος άντρας σε όλα τα επίπεδα.
Με κάποια έννοια, ναι. Σε επίπεδο ταξιδιών, γυναικών, δουλειάς, λεφτά έβγαλα αλλά δεν έγινα και πολυεκατομμυριούχος. Μου λέει ο άλλος «εσύ έχεις ζήσει εφτά ζωές» και του απαντάω ότι είναι βλάκας. Γιατί η έλλειψη δημιουργείται από κάτι που έζησες και δεν το έχεις πλέον, όχι από αυτό που
δεν είδες ποτέ. Δεν είσαι ο Βοσκόπουλος να ζεις με τις Αναμνήσεις. Όταν ήμουν στον Βόλο, δεν μου έλειπε το Παρίσι γιατί δεν είχα πάει ακόμη».
«Δεν έχω κανένα παράπονο, παρότι πέρασα άσχημα χρόνια μετά την καταστροφή» εξομολογείται ο Πέτρος Κωστόπουλος. «Με κατάθλιψη, με χάπια, με ωραία ατυχήματα με μηχανές να συμβαίνουν στο μυαλό μου. Είχα τρία παιδιά όμως, δεν μπορούσα να κάνω κομπλεξικές επιλογές. Έτσι μου είπε μια γιατρίνα, «αν κάνεις καμιά μαλακία, θα την πληρώσουν τα παιδιά σου. Αν “φύγεις” με αυτό τον τρόπο, θα τα πληγώσεις τόσο πολύ που μπορεί να βγουν συμπλεγματικά.
Την ίδια στιγμή αντιμετώπιζα μια εχθρότητα και μια αδιανόητη κακόβουλη επίθεση από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή από τον κάθε προβληματικό και πικραμένο και έπρεπε να κάνω και πάλι ζυγοστάθμιση. Ήταν η αρχή των social media και ήθελαν να με στείλουν αδιάβαστο αλλά δεν τα κατάφεραν. Τώρα γελάω γιατί το κάνουν με όλους. Μου φαίνεται ότι τα social media έχουν βγει για να τσακίζουν κόσμο.
Πέτρος Κωστόπουλος: «Θα έπρεπε να είμαι λίγο καλύτερος σύζυγος»
Τα υλικά αγαθά ήταν όμως αυτά που σου έλειψαν περισσότερο; Το έχω ξαναπεί. Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά φέρνουν την καλύτερη προσομοίωσή της. Άμα είσαι χάλια, πας ένα ταξίδι, η άλλη πάει για ψώνια, ξέρεις ότι μπορείς να φροντίσεις τα παιδιά σου. Δεν είναι θέμα ευτυχίας αλλά καλύτερης ζωής. Κάποιες στιγμές στριμώχτηκα ανυπόφορα. Αυτό
που μου λείπει πιο πολύ είναι το φουσκωτό μου, η ελευθερία των διακοπών που σου προσφέρει, γιατί βαριέμαι να κάθομαι στο ίδιο μέρος. Και το δεύτερο είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, τα ταξίδια,αλλά πλέον δεν μπορώ να ταξιδέψω σαν φοιτητής. Θέλω μια θέση να χω ράω άνετα στο αεροπλάνο, ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο.
Υπήρξες καλύτερος φίλος, σύζυγος ή αφεντικό;
Πιστεύω ότι ήμουν καλύτερος φίλος. Στις μέρες της δόξας και του χρήματος είχα τους ίδιους φίλους που είχα παλιότερα. Απέκτησα και καινούριους, τους πολύ πλούσιους που θέλουν γύρω τους κάτι τυπάκια σαν εμένα. Αυτοί είναι που χάθηκαν από την πρώτη μέρα – μάλλον δεν θα διάβασαν ποτέ ότι έπαθα ζημιά. Δεύτερο θα έβαζα το αφεντικό. Ήμουν δοτικός, ήταν και η εποχή που έδινε λεφτά, δεν ζήλεψα ποτέ υπάλληλό μου, τους έπαιρνα πιτσιρίκια 22 ετών, απογειώνονταν και σήμερα όλοι είναι κάπου καλά. Σύζυγος θα έπρεπε να είμαι λίγο καλύτερος.
Ερωτεύεσαι ακόμη;
Ναι, το έχω αυτό το κουσούρι… Νομίζω ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται μέχρι να πεθάνουν. Μετά τον γάμο μου έκανα κάποιες σχέσεις. Για κάποιες δεν το παραδεχόμουν, ενώ ήμασταν μαζί. Άμα ο άλλος άνθρωπος δεν θέλει, δεν τον εκθέτεις. Άλλοτε ήταν καλά, άλλοτε όχι. Αλλά δεν μετάνιωσα, παρότι
είδα με τα μάτια μου και το τέλος της λογικής. Τελευταία φορά ήταν φέτος την άνοιξη. Ένιωσα –πώς το λένε οι γυναίκες;– κάτι πεταλούδες στο στομάχι, αλλά για πολλούς λόγους, κοινωνικούς, ήταν αδιέξοδο. Όταν είσαι μικρότερος, υπάρχει μια υπόσχεση – γάμου, πολύχρονης σχέσης. Αυτό πια δεν
μπορώ να το δώσω.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί.
