Η ιδέα της παράστασης βασίζεται στη νοητή ύπαρξη ενός καθρέφτη. Στo είδωλo που βλέπει ο Κύριος Χαρίτονος να αντικατοπτρίζεται σ΄ αυτόν. Κάποιες φορές κοιτάζει με ευχαρίστηση, κάποιες φορές το βλέμμα του αναγκάζεται να αλλάξει διαδρομή. Να κρυφτεί.
O Κύριος Χαρίτονος άπλωσε τα χέρια του σαν παιδί που παίρνει με χαρά το Χριστουγεννιάτικο δώρο του τα έβγαλε από το κουτί, τα φόρεσε όπως όπως και με έναν μαγικό τρόπο για άλλη μια φορά ξέχασε αμέσως οτιδήποτε σχετικό με τα φουσκωμένα του πόδια. Απλώς θαύμασε τα παπούτσια του κοιτάζοντας τα στον καθρέφτη.
-«Μην κοιτάτε μόνο τα παπούτσια σας Κύριε Χαρίτονε!», τον πρόλαβε ο Κύριος Λαυρέντης που τον έβλεπε μέσα από τον καθρέφτη
-«Κοιτάξτε όλο το σύνολο, αλλιώς χάνετε το μέτρο!»
Ήθελε να σηκώσει το βλέμμα του ο Κύριος Χαρίτονος αλλά έκανε γρήγορα μεταβολή.
Από τον φόβο της αποτυχίας. Από το μεγάλο βαρίδιο ενός πιθανού λάθους που ίσως κάνει. Αδιευκρίνιστο γιατί. Αδιευκρίνιστο και για ποιον το κουβαλάει.
-«Αλήθεια κύριε Χαρίτονε, δεν μου έχετε μιλήσει ποτέ για τον πατέρα σας! Πως είναι οι σχέσεις σας;»
Μπίνγκο! Η ερώτηση του Κυρίου Λαυρέντη πραγματικά αιφνιδίασε τον κύριο Χαρίτονο. Δεν ήταν συνηθισμένος σε τόσο προσωπικές ερωτήσεις. Δεν ήταν συνηθισμένος και σε τόσο προσωπικές απαντήσεις οπότε για μια στιγμή πάγωσε κοιτάζοντας τα παπούτσια του.
-«Μάλλον καλές!», είπε και σηκώθηκε όρθιος.
-«Σας χαιρετώ λοιπόν!», και σταματώντας την κουβέντα εκεί πήγε προς την έξοδο άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Με τα καινούργια του παπούτσια βέβαια!
Κρυμμένος πίσω από την τελειομανία του. Πίσω από την τέχνη του. Νιώθει ένοχος, ανεπαρκής. Θυμώνει, ματαιώνεται.
Τραγουδούσε όρθιος με κλειστά μάτια κουνώντας τα χέρια του και το σώμα του τόσο χαλαρά που άθελα του είχε τραβήξει τα βλέμματα όλων. Ήταν αδύνατον να μην τον κοιτάζει κάποιος. Είχε δημιουργήσει τόσο ωραία ατμόσφαιρα γύρω του που στην πρώτη παύση όλοι οι μουσικοί σηκώθηκαν όρθιοι από τον ενθουσιασμό τους και τον χειροκρότησαν. Προσπάθησε να κρατήσει στο μυαλό του αυτό το δυνατό χειροκρότημα ώστε να κρατήσει και την αυτοπεποίθησή του μαζί αλλά όσο πλησίαζε στη καταραμένη φράση που κατέληγε στο κόντρα Λα τόσο η φαγούρα και το κάψιμο των ποδιών του γινόντουσαν ανυπόφορα κάνοντας τον να ιδρώνει.
Αν και η τελειότητα είναι απαραίτητο στοιχείο για την εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του παλεύουν μέσα του ώστε ο Κύριος Χαρίτονος να καταφέρει να δει πιο καθαρά μέσα του την μεγάλη εικόνα της ζωής. Να συνειδητοποιήσει την σημαντική διαφορά της τελειότητας από την τελειομανία.