Το Α-10 Thunderbolt II, γνωστό ευρύτερα ως «Warthog» (Αγριόχοιρος) είναι ένα από τα πιο αγαπητά πολεμικά αεροσκάφη της αεροπορικής ιστορίας: Η ιδιαίτερη εμφάνισή του (αρκετοί το χαρακτηρίζουν «άσχημο» αεροσκάφος, αλλά πολλοί το αγαπούν ακριβώς λόγω αυτού) είναι απότοκο της σχεδιαστικής του φιλοσοφίας- στην ουσία πρόκειται για ένα αεροπλάνο «χτισμένο» γύρω από το θηριώδες πυροβόλο GAU-8 Avenger του, σκοπός του οποίου είναι η καταστροφή τεθωρακισμένων. Το «πακέτο» συμπληρώνεται από τη βαριά του θωράκιση, τη δυνατότητα μεταφοράς μεγάλου φορτίου οπλισμού (που περιλαμβάνει συνήθως πυραύλους αέρος- εδάφους Maverick, ρουκέτες, βόμβες κ.α.) και η δυνατότητα να επιχειρεί από μικρούς και όχι σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση διαδρόμους- ενώ ο απλός σχεδιασμός του κάνει τη συντήρησή του εύκολη.
Το Α-10 είχε σχεδιαστεί έχοντας ένα και μόνο πράγμα κατά νου: Την εγγύς αεροπορική υποστήριξη (Close Air Support, CAS). Ως εκ τούτου το αεροπλάνο έπρεπε να μπορεί να επιχειρεί χαμηλά, να αντέχει στα εχθρικά πυρά, να είναι εύκολο στην υποστήριξη (για να μπορεί να δρα ακόμα και από πρόχειρες βάσεις κοντά στην πρώτη γραμμή και να επισκευάζεται/ ανεφοδιάζεται εύκολα) και πάνω από όλα να χτυπά σκληρά. Το A-10 τα έκανε όλα αυτά και με το παραπάνω- και συνεχίζει να το κάνει από τη δεκαετία του 1970 που άρχισε να κατασκευάζεται μέχρι σήμερα, που παραμένει σε υπηρεσία στην αμερικανική πολεμική αεροπορία.
Ενδεικτικό είναι πως η USAF σκοπεύει εδώ και καιρό να το αποσύρει, καθώς η εξέλιξη στον τομέα των αντιαεροπορικών όπλων προκαλεί αμφιβολίες για το κατά πόσον αεροσκάφη εξειδικευμένα στο CAS θα μπορούσαν να επιβιώνουν στον σύγχρονο πόλεμο: Ως αντικαταστάτης του προοριζόταν το F-35 (ή διάφορα είδη drones, που πλέον είναι πανταχού παρόντα), μα το A-10 παραμένει σε υπηρεσία, καθώς, με πολύ απλά λόγια, είναι πολύ καλό σε αυτό που κάνει και πολύ αποδοτικό από οικονομικής άποψης.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, ωστόσο, ακριβώς οι εξελίξεις στην πολεμική τεχνολογία ενδεχομένως να κρατήσουν τον «αγριόχοιρο» σε ζωή ακόμα περισσότερο αντί να τον «παροπλίσουν»: Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του The War Zone, τουλάχιστον ένα A-10C της USAF επέστρεψε από επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή με ενδείξεις κατάρριψης (kill markings) που υποδεικνύουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Το Α-10 είναι ένα αεροσκάφος που δεν ενδείκνυται καθόλου για σύγχρονες αερομαχίες (η δουλειά του είναι άλλη, όπως προαναφέρθηκε- για την ακρίβεια, δεν έχει καν ραντάρ), ωστόσο τα drones είναι εύκολοι στόχοι, και οι ΗΠΑ φαίνεται πως διευρύνουν όλο και περισσότερο τη χρήση κατευθυνόμενων ρουκετών APKWS II ως φθηνού όπλου για χρήση κατά μη επανδρωμένων αεροσκαφών, αντί για «κανονικούς» (και πολύ πιο ακριβούς) πυραύλους αέρος- αέρος που προορίζονται για χρήση εναντίον εχθρικών μαχητικών αεροσκαφών. APKWS II έχουν παρατηρηθεί σε διάφορα είδη μαχητικών αεροσκαφών, δείχνοντας μια γενικότερη φιλοσοφία όσον αφορά στον τρόπο που θα αντιμετωπίζουν οι πολεμικές αεροπορίες τα (μικρά, πολλά και χαμηλού κόστους) drones.
Σύμφωνα με το TWZ, οι εικόνες υποδεικνύουν κατάρριψη drones αυτοκτονίας της κατηγορίας των ιρανικών Shahed, ενώ η μονάδα τους ήταν σε υπηρεσία στην περιοχή ευθύνης της US Central Command, η οποία περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή. Αυτό σημαίνει ότι ήταν στο θέατρο επιχειρήσεων κατά τη 12ήμερη σύγκρουση Ισραήλ- Ιράν το καλοκαίρι, όπου αμερικανικές δυνάμεις συνέβαλαν στην άμυνα του Ισραήλ απέναντι στις ιρανικές επιθέσεις με drones και πυραύλους.
Με τις ρουκέτες APKWS II να έχουν ενταχθεί στο οπλοστάσιο του A-10 (όπως και στων F-16 και F-15), το παλιό αεροσκάφος βλέπει τις δυνατότητές του να αναβαθμίζονται, τόσο σε επίπεδο αέρος- αέρος κατά drones (μια τέτοια ρουκέτα έχει κόστος κάτω από το 1/10 ακόμα και ενός φθηνού πυραύλου αέρος- αέρος), όσο και στον κλασικό του ρόλο, καθώς χρησιμοποιούσε ήδη ρουκέτες- απλώς τώρα αυτές θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικές. Ωστόσο ειδικά στον ρόλο εναντίον drones, το Α-10 φαίνεται πως θα είναι πολύ αποτελεσματικό, λόγω της δυνατότητας μεγάλης παραμονής στον αέρα, του μεγάλου οπλικού φορτίου και πάνω από όλα της δυνατότητας να πετά χαμηλά και αργά, ώστε να κυνηγά μη επανδρωμένα αεροσκάφη με σχετική ευκολία (ειδικά σε συνδυασμό με την απρόσμενα μεγάλη του ευελιξία, που το καθιστά επικίνδυνο αντίπαλο σε ένα εχθρικό αεροσκάφος που θα έκανε το λάθος να εμπλακεί μαζί του σε κλειστή αερομαχία). Σημειώνεται πως ήδη είναι πραγματικότητα η χρήση επιθετικών ελικοπτέρων εναντίον drones, και το Α-10 πιθανότατα θα ήταν ακόμα αποτελεσματικότερο από αυτά.
Βεβαίως, εξακολουθούν να υπάρχουν μειονεκτήματα: Όπως προαναφέρθηκε, δεν έχει ραντάρ, οπότε δεν μπορεί να εντοπίζει μόνο του από μακριά εχθρικούς στόχους (για να στοχεύει βασίζεται σε ειδικό ατρακτίδιο). Αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί στο πλαίσιο της δικτυοκεντρικής φιλοσοφίας πολέμου, ιχνηλατώντας στόχους μέσω datalink από άλλες μονάδες που τους έχουν «δει»- ή ακόμα και λαμβάνοντας οδηγίες μέσω ασυρμάτου.
