Σαν να μην ήταν αρκετό που επιβιώσαμε από μια Τρίτη και 13 και το έτος είναι δίσεκτο. Έπρεπε και την επομένη της πιο γρουσούζικης μέρας του χρόνου, να ξημερώνει η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.
Να θέλεις να πας στη δουλειά με το μετρό και όπου σταθείς να βλέπεις ανθρώπους με σοκολάτες και αρκουδάκια και τα λουλούδια τους να σου κρύβουν την ορατότητα. Θα έπρεπε να απαγορεύονται τα λουλούδια στη συγκοινωνία. Μερικοί έχουμε αλλεργία στα φυτά και σχεδόν όλοι έχουμε αλλεργία στον Άγιο Βαλεντίνο.
Και βασικά πώς προέκυψε αυτή η γιορτή; Και γιατί είναι η Νο1 του Φλεβάρη; Και κυρίως, γιατί την έχουμε πάρει με τόσο κακό μάτι;
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου γιορτάζεται ως ημέρα ρομαντισμού ήδη από τον 14ο αιώνα. Η γιορτή λέγεται ότι πήρε το όνομά της από έναν ιερέα, που φυλακίστηκε επειδή πάντρευε στρατιώτες, οι οποίοι απαγορευόταν να ερωτευτούν Χριστιανές, καθώς ο χριστιανισμός ήταν υπό διωγμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο ιερέας, όσο καιρό παρέμενε φυλακισμένος, διατηρούσε στενή φιλία με την κόρη του δεσμοφύλακά του, η οποία τον θεράπευσε από την τύφλωση. Η ιστορία τελειώνει με τον ιερέα, πριν την εκτέλεσή του, της να της γράφει ένα γράμμα υπογράφοντας ως «ο Βαλεντίνος της».
Δηλαδή μιλάμε για 7 αιώνες με καρτούλες, λουλουδάκια και όλα αυτά τα μελό;
Από ό,τι φαίνεται όχι, αφού η επίσημη έναρξη της γιορτής όπως την ξέρουμε σήμερα εμφανίστηκε γύρω στο 1500, ενώ οι πρώτες τυπωμένες εμπορικές «ερωτικές» κάρτες χρησιμοποιήθηκαν προς τα τέλη του 1700.
Όμως αν, αντί για μια «στερεοτυπική μπούρδα, που μας παρασύρει στον άκριτο-άκρατο καταναλωτισμό», βλέπαμε τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου σαν την αναβίωση μιας επανάστασης ή σαν την επανάσταση αυτή καθαυτή;
Ας το παραδεχτούμε: Είμαστε η γενιά που εκφράζει τον έρωτά της κάνοντας «Swipe Right» στο Tinder, αντίδραση σε ιστορίες στο Instagram ή «Like» και «Tέλειο» στο Facebook. Για αυτή τη γενιά, το να πάρεις ένα λουλούδι ή ένα ποίημα ή να πας με άδεια χέρια και απλά να πεις «Σου παραδίνομαι», «Σου ανήκω», «Σε σκέφτομαι όλη μέρα και όταν δεν σε σκέφτομαι, προτιμώ να μην υπάρχω», δεν είναι μια μορφή επανάστασης;
Αν σε μια εποχή που κάνει κουμάντο το χρήμα, το στάτους, οι followers και το υαλουρονικό, και η οποιαδήποτε έκφραση του συναισθήματος θεωρείται αδυναμία και «cringe», εσύ πεις: «Σήμερα δεν είμαι ούτε υψηλά, ούτε χαμηλά αμειβόμενος, ούτε γυναίκα, ούτε άντρας, ούτε νέος, ούτε ηλικιωμένος. Για σήμερα δηλώνω ερωτευμένος», αυτό δεν είναι μια μορφή επανάστασης;
Ε λοιπόν, ας το γιορτάσουμε. Μόνοι μας ή με παρέα. Με τον φίλο ή με τον σκύλο μας. Στο σπίτι ή στο μπαρ. Με καρμπονάρα ή σαλάτα με κινόα. Με κρασί ή χαμομήλι.
Αν παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, εμείς μπορούμε και νιώθουμε έρωτα, για έναν άνθρωπο, μια ιδέα, μια καλή ταινία, μια χάλια ταινία, για τη ζωή την ίδια, τότε ναι… αυτό αξίζει να το γιορτάσουμε!
Και αν από εκεί και πέρα θέλουμε να το γιορτάζουμε και στις 15 και στις 16 και στις 31 Φλεβάρη - που δεν υπάρχει καν - δεν μπορεί να μας το απαγορεύσει κανείς.