«Αν έμπαινε ο Γιώργος στην έκθεση, θα τη χαιρόταν. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό στα έργα του Λάππα: ενώ κατά βάθος, εκφράζουν μία "πικρή" πρόσληψη της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, η απόδοσή τους έχει κάτι το χαρμόσυνο». Με αυτό το αίσθημα, ο Άγγελος Δεληβοριάς έδωσε το πνεύμα της έκθεσης ενός ατελεύτητου «έργου εν προόδω», όπως το ετοίμαζε ο Γιώργος Λάππας, προτού φύγει από τη ζωή τον περασμένο Γενάρη. Άγνωστα μέχρι τώρα έργα, προσεκτικά ταξινομημένα, κωδικοποιημένα και αριθμημένα σε κουτιά που κάλυπταν απ’ άκρη σ’ άκρη τα ράφια του εργαστηρίου του γλύπτη, αποκαλύπτονται στο κεντρικό κτήριο του Μπενάκη, σε μια έκθεση λουσμένη κυριολεκτικά στο φως. Παρά τη μικρή τους κλίμακα, τα έργα αυτά εκφράζουν ένα πολύ μεγάλο μέγεθος και συνθέτουν, εν τέλει, τον κόσμο του ίδιου του δημιουργού.
«Θέλαμε μια έκθεση που να δείχνει την ψυχή του Λάππα» σημείωσε ο Δάκης Ιωάννου από το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, που συμμετέχει ο ίδιος ως συνεπιμελητής. Πρόκειται για μια αφήγηση γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση, τα αινίγματα της ύπαρξης, την ιστορία, την ατομικότητα απέναντι στο πλήθος, με έντονο το ειρωνικό στοιχείο και το παράδοξο. Την ίδια παραδοξότητα, άλλωστε, φέρει ο τίτλος της έκθεσης Happy birthday που, παρά την αιφνίδια απώλεια του καλλιτέχνη, δείχνει πόσο ζωντανός παραμένει ο Λάππας και θα συνεχίσει ν’ ανακαλείται στην εικαστική μνήμη κοντά στους μεγάλους μας, το Χαλεπά και τον Σκλάβο.
Τη «φυσική» παρουσία του έλληνα γλύπτη απηχούν και τα μεγάλα έργα στο χώρο, καθώς, όπως εξήγησαν οι επιμελητές, ο Λάππας είχε ένα ουσιαστικά μοντέλο, το σώμα του. «Η αντίληψή του ήταν κινηματογραφική, γιατί τον απασχολούσε το πώς η γλυπτική του θα ενσωματώσει την κίνηση του σώματος» αποκαλύπτει ο έτερος επιμελητής Γιώργος Τζιρτζιλάκης, χαρακτηρίζοντας τα γλυπτά από το εργαστήρι «σημειώσεις για μια κινηματογραφική ταινία».
«Καλλιτέχνης είναι εκείνος που μπορεί να κάνει σερφ στα παράσιτα της ψυχής, να ισορροπεί πάνω στη σανίδα την ίδια ώρα που ακούει το βασανιστικό εσωτερικό βουητό» έχει πει ο Γιώργος Λάππας. Γεννημένος στο Κάιρο, ο σημαντικός δημιουργός βίωσε τους βομβαρδισμούς της πόλης από τους Άγγλους στη διάρκεια του πολέμου του Σουέζ το '56 και χαράχθηκε για πάντα στη μνήμη του «η φωτεινή πίεση πίσω από ένα χρώμα», που έβλεπε πίσω από τις μπλε κόλλες που κολλούσαν στα παράθυρα για συσκότιση. Όταν επαναπατρίστηκε βίαια η οικογένειά του στην Αθήνα το 1958, με την άνοδο του Νάσερ στην Αίγυπτο, βρήκε παρηγοριά στο θέατρο σκιών του Σωτήρη Σπαθάρη και μαγεύτηκε από τον τρόπο με τον οποίο ο μάστορας αυτός «όριζε μια πατρίδα από φως χωρίς έδαφος». Με σπουδές ψυχολογίας στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφέρει ως σημείο-ορόσημο το ταξίδι του στην Ινδία, όπου μελέτησε για έναν χρόνο τη γλυπτική των ινδικών ναών «σαν ατόφια γλυπτά». Σημαντική ήταν και η θητεία του στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου υπηρέτησε πάνω από δύο δεκαετίες: «Πιστεύω ότι υπήρξα καλός δάσκαλος γιατί έχω ένα πηγαίο χάρισμα κωμικού ηθοποιού. Μέσα από αυτό μπορώ να σπάω τον τρόμο του ιλίγγου και να βοηθώ τους φοιτητές να μανουβράρουν την έλξη του και να εποπτεύουν την έννοια του βάθους».
Γιώργος Λάππας, Happy Birthday
Διάρκεια: έως 20 Νοεμβρίου 2016
Μουσείο Μπενάκη, κεντρικό κτίριο της οδού Κουμπάρη.