Παρά τα όσα ανατρεπτικά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, λίγοι συνειδητοποιούν την άβυσσο στην οποία έχουμε καταποντιστεί, πρωτίστως ως χώρα και στη συνέχεια ως `Έλληνες πολίτες. Ουσιαστικά, προσμετρήσαμε τον κανονικό μας χρόνο και τώρα τρώμε τις σάρκες μας. Η ζωή μας περιορίζεται ασφυκτικά, όχι μόνον ως προς το χρήμα, αλλά και ως προς τις συμπεριφορές. Από το πώς διεκδικούμε το δίκιο μας, από το πώς διαχειριζόμαστε τον θυμό μας, από το πώς επιχειρούμε να εξαπατήσουμε τον άλλον. Άνθρωποι με αντιδράσεις σπασμωδικές, αυταρχικές, καταστροφικές.
Τα τελευταία προ κρίσης χρόνια, η ευγένεια και ο σεβασμός προς τον άλλον είχαν εκλείψει κι αυτή η απουσία πολλές φορές γινόταν αιτία προβληματισμού. Το συζητούσαμε μεταξύ μας. Aνάλυσέ το, ήταν το σύνθημά μας. Έφταιγε η ισοπέδωση προς τα κάτω; Η εύκολη πρόσβαση στο πολύ χρήμα δίχως την παιδεία για την ορθή διαχείρισή του; Το νέο καταναλωτικό μοντέλο και η βιασύνη των πολλών να διεισδύσουν στη μεσαία ή την ανώτερη (οικονομικά) τάξη; Λέγαμε κι άλλα τέτοια της στιγμής, που όμως ξεχνιόνταν μόλις κλείναμε την πόρτα του σπιτιού μας.
Σήμερα που τα πάντα έχουν ανατραπεί και ο κοινωνικός ιστός, εν πολλοίς έχει διαλυθεί. Δεν βρίσκουμε πια εύκολα χρόνο για τέτοιες συζητήσεις και παρακολουθούμε σιωπηλοί, σχεδόν βουβοί, να θριαμβεύει η βαρβαρότητα ακατέργαστη σαν σε γουέστερν εποχής. Κάποιοι υποστηρίζουν μετά πάθους ότι αν λυθούν τα θέματά μας, αν πάνε καλά οι αξιολογήσεις, η εποπτεία, η επιτήρηση - πείτε το όπως θέλετε - αν η Μέρκελ κλείσει το μάτι στον Τσίπρα πχ. για τις συντάξεις, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και θα επαληθευτεί το λατρεμένο «ξανά προς τη δόξα τραβά». Θα αποκτήσουμε αίφνης τη χαμένη μας αξιοπιστία, οι ξένοι επενδυτές θα αναφωνήσουν «ω, τι υπέροχη χώρα η Ελλάδα για επενδύσεις» και θα περιμένουμε να μας επιστραφούν οι τόκοι από τα ομόλογα ή όσα τέλος πάντων πιστεύουμε ότι οι ξένοι μας χρωστούν. Αλήθεια, ποιος αφελής πιστεύει ότι θα προπονηθούμε για να επαναλάβουμε τον θρίαμβο του 2004; Ας μη γελιόμαστε. Έχουμε προ πολλού ξεκόψει από το «ένδον σκάπτε» του ποιητή. Το «ένδον» που αφορά ταυτοχρόνως πολιτικούς και πολίτες. Γιατί το πρόβλημα είναι κατάδικό μας.
Και περιέργως, έχουμε αυτές τις επιφανειακές απόψεις τη στιγμή που η Ευρωζώνη - το σπίτι μας ή ο πάτρωνας μας, δώστε εσείς έναν τίτλο της αρεσκείας σας - βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, με αντίρροπες δυνάμεις σε θέσεις μάχης. Τα αποτελέσματα της αυστηρής λιτότητας που εφαρμόστηκε τήδε κακείσε τα τελευταία χρόνια, οι εγγενείς δυσκολίες της Ιταλίας, οι ακραίες πολιτικές του Ορμπάν και της Πολωνίας και οι απροσδόκητες συμμαχίες με εξωευρωπαικούς παράγοντες με άξονα το Μεταναστευτικό (βλέπε Αυστρία και Πούτιν), τροφοδοτούν απανταχού στην Ευρώπη εθνικισμούς και ήδη καταγράφονται συγκλονιστικές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα βαρβαρότητες, όπως αυτές στη Σαξονία. Επομένως η διαρκής ενδοσκόπηση στην οποία συχνά καταφεύγουμε για να ξορκίσουμε τους δαίμονες μας πρέπει να συμπεριλάβει άμεσα και αυτή την παράμετρο που πρακτικά σημαίνει ένα πράγμα: Αν ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση της 8ετίας, δεν θα υπάρχει έλεος για μας ή για να το θέσω κομψά, δεν θα υπάρχει εταίρος για εταίρος να δώσει χέρι βοηθείας. Και τότε, ναι, τότε είναι που θα ζήσουμε την πραγματική χρεοκοπία.
Γι’ αυτό και οποιοσδήποτε σοβαρός `Ελληνας που σέβεται τον εαυτό του και αγαπάει τούτο τον τόπο θα περίμενε ήδη να υπάρχει στο τραπέζι το σχέδιο για το νέο μοντέλο της χώρας, πέρα από ισοδύναμα και λαϊκιστικές μικροπαροχές και ασφυκτική φορολογία. Το μοντέλο ανάπτυξης μιας Ελλάδας που θέλει να ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, - ναι, όπως είναι σήμερα αυτή η οικογένεια - αλλά που δεν έπαψε και δεν θα πάψει ποτέ να αποτελεί σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης.
Προς το παρόν οι κυβερνώντες έχουν χαθεί στον αριθμητικό κυκεώνα της παροχολογίας, της διείσδυσης του ενός κόμματος στη συνθηματολογία του άλλου. Πολιτικοί σύμβουλοι και κομματικά επιτελεία ξοδεύουν απίστευτες εργατοώρες, υπολογίζοντας το μέγεθος του πολιτικού κόστους και οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειονότητα, προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό. Θανατηφόρος καιρός. Η χώρα χρειάζεται κατεπειγόντως καινούργιο αναπτυξιακό στίγμα και οι άνθρωποί της, καινούργιους αξιακούς οδοδείκτες. Μόνον έτσι το αύριο θα γίνει ελπιδοφόρο.