Η τηλεόραση αναμμένη. Δελτίο ειδήσεων. Ο δημοσιογράφος κάτι λέει. Συρία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, μαχητικά F16, σμηναγός Μπαλταδώρος. Μέσα απ’το απωθητικό βουητό ειδήσεων που βγαίνει απ’το στόμα των ρεπόρτερ, μόνο κάτι λέξεις ακούω. Λέξεις που στέλνουν το μυαλό μίλια μακριά, στο λόφο του Στράνη στη Ζάκυνθο. Εκεί που ο Σολωμός κάποτε έγραφε «έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’έχω ’γω στο χέρι;». Απρίλιος 1826: οι Μεσολογγίτες επαναστατούν για την ελευθερία τους. Απρίλιος 2018: η ειρήνη και η ελευθερία είναι δύο έννοιες, που αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Το δε βάρος των λέξεων αυτών, αδυνατούμε να το βυθομετρήσουμε.
12 Απριλίου, 2018. Έχει πεθάνει ένας άνθρωπος. Έπεσε επιτελώντας το εθνικό του καθήκον, υπερασπίζοντας τα εδάφη της πατρίδας του, όταν αυτά απειλήθηκαν. Οι σημαίες κυματίζουν μεσίστια. Θρηνεί η ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Και μαζί της ένας ολόκληρος λαός που έχασε έναν από τους πολίτες της, που δεν ζουν απλά στην Πατρίδα, αλλά ζουν και για την Πατρίδα. Το τραγικό και θλιβερό αυτό γεγονός, εύχομαι να μη διαπεράσει το μυαλό μας, σαν διάττων αστέρας. Γιατί πολλά μπορεί να διδάξει ένας άνθρωπος ο οποίος «έφυγε» υπηρετώντας την εθνική περηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Έχω την εντύπωση, πως, η ελευθερία είναι πλέον μια αξία που θεωρούμε δεδομένη και υπερεκτιμημένη. Διδασκόμαστε για αυτήν στα σχολεία, τη γιορτάζουμε σε εθνικές επετείους, αλλά όσο περνάν τα χρόνια μας απορροφάει η καθημερινότητα και κάπου ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τη σημασία και το βάρος που φέρει η λέξη ελευθερία. Για ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας του 21ου αιώνα, ο πόλεμος, η εθνική αναστάτωση μπορεί να εκλαμβάνονται ως έννοιες πολύ απομακρυσμένες από την πολύβουη και πολυάσχολη μας πραγματικότητα. Για κάποιους όμως, η προστασία της εθνικής και εδαφικής ακεραιότητας είναι ένας αγώνας καθημερινός. Κάποιοι, διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να προστατεύσουν κάτι που εγώ κι εσύ, ίσως κάποιες φορές θεωρούμε δεδομένο. Έργο, το οποίο, δεν ξέρω αν τυγχάνει της αναγνώρισης και θαυμασμού που του αρμόζει. Κι όπως έγραψε ο σπουδαίος Ανδρέας Κάλβος «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
Αξία απροσπέλαστη λοιπόν, η ελευθερία. Δυστυχώς, δεν είναι πάντα συνυφασμένη με τη λέξη ειρήνη. Η αγνότητα των λέξεων αυτών, έχει στις μέρες μας διαφθαρεί και αντικατασταθεί από εξουσίες, καθεστώτα, συμφέροντα που ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική αλλά και φαντασία. Ακούω πάλι τον δημοσιογράφο, λέει για χρήση χημικών, χρήση πυραύλων… Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε ως εδώ. Κι ας έχω μελετήσει επαναστάσεις, Γαλλικές, Ρωσικές, δύο Παγκοσμίους, τον Ψυχρό, εμφυλίους, Αραβικές Ανοίξεις και πάει λέγοντας. Το μυαλό μου αδυνατεί να επεξεργαστεί γιατί πάντα να καταφεύγουμε σε εντάσεις, πολέμους και μισαλλοδοξίες. Τι; Δεν άκουσα; Αφελείς όσοι διερωτώνται; Ίσως. Ίσως, τελικά, εδώ να φτάσαμε. Να θεωρούμε την ελευθερία και την ειρήνη μια αφύσικη πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στα παραμύθια.
Υ.Γ: Πιο κάτω, το τραγούδι του Αμερικανικού συγκροτήματος “Not ready to make nice”. Οι τραγουδίστριες, αναφερόμενες στον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ, έγραψαν το τραγούδι για να καταδικάσουν βία, εισβολές και πολέμους.