Ως συνήθως, ο εκάστοτε ηθοποιός που έχει επιλεχθεί και καλείται συνεπώς να υποδυθεί κάποιον ρόλο ενός έργου που προέρχεται από την γραμματεία της κλασσικής αρχαιότητας, αναμένεται να επικοινωνήσει με τον δέοντα σεβασμό και την τιμή συνάμα, με την οποία περιποιείται τη δεδομένη στιγμή χάρη του έργου-λειτουργήματος που επιτελεί, την βαθύτατη ουσία του προς ερμηνεία κειμένου στο ενδιαφερόμενο κοινό.
Προηγουμένως, οφείλει ο ίδιος να έχει προβεί στον απαραίτητο και προαπαιτούμενο στοχασμό του πηγαίου νοήματος του έργου. Με λίγα λόγια, οφείλει ως απαρασάλευτη προϋπόθεση να εμφορείται από κλασσική παιδεία και εσωτερική καλλιέργεια, τέτοια ώστε να βρίσκεται σε θέση να κατανοήσει επαρκώς αυτό που θα κληθεί να μεταλαμπαδεύσει μέσω της ενσάρκωσης του ρόλου.
Παραδείγματος χάριν, μέσω της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή δίδεται η δυνατότητα σε έναν ηθοποιό να θέσει τον θεατή, διά της αποστολής της ενσάρκωσης του ρόλου που του έχει ανατεθεί, στο πλαίσιο ενός υψηλού και διαχρονικού προβληματισμού που διέπει τη ζωή κάθε ανθρώπου: εκείνον μεταξύ της σχέσεως του Ανθρώπου με την πατρώα γη και εκείνης της σχέσεώς του με την οικογένεια.
Δικαιούται, άρα γε, ταφής ένας προδότης, εκείνος δηλαδή που συνειδητά στράφηκε εναντίον των χωμάτων και της πόλης που τον γέννησε και τον ανέθρεψε; Ποια η φέρουσα βαρύτητα της σχέσης της συγγένειας, ήτοι του δεσμού αίματος, εμπρός της αέναης και ζωτικής σημασίας σχέσεως με την γη; Ποια η σχέση που τελικά πρόκειται να υπερτερήσει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και γιατί; Και, εν τέλει, δύνανται να τεθούν σε συγκρουσιακό καθεστώς δύο υπέρτατες αξίες εξαιτίας της προσωπικής βούλησης των ανθρώπων ή πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο;
Η πηγή των σχετικών ερωτημάτων είναι πέρα για πέρα ατέρμονη. Η απάντηση, όμως, στα παραπάνω καθ’ όλα καίρια μόνο εύκολη και απλοϊκή δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι.
Και, αλίμονο, εάν αυτή η απάντηση που μετά κόπων αναζητείται προσφέρεται ελαφρά τη καρδία και εκχυδαϊσμένα, στο πλαίσιο του συρφετού της γενικευμένης και απαράμιλλης ηθικοπνευματικής κρίσεως της μαζικής κοινωνίας, από ένα «Κρέοντα γαμιέσαι», φράση η οποία ουδεμία απολύτως σχέση έχει με το αληθινό μήνυμα του Σοφοκλή, που τοιουτοτρόπως ευτελίζεται, πάρα μονάχα παραπέμπει τον θεατή σε συγκεκριμένη κομματική τοποθέτηση των καιρών μας…
Το θέατρο είναι σχολείο και ο ηθοποιός είναι ο δάσκαλος ο οποίος καλείται να παιδεύσει τους απαίδευτους.
Όλα αυτά, φυσικά, όταν και μόνο όταν βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση.
Παρά την συμπάθεια και την προσωπική εκτίμηση προς τον κύριο Σκιαδαρέση…