Την είδαμε στο σούπερ μάρκετ μέσα στη βοή και τη βιασύνη της μεγαλοβδομαδιάτικης τρέλας, όπου η υστερία και η υπερβολή είχαν κλείσει ραντεβού με την υποκρισία και την επίδειξη. Ευχές εκτοξεύονταν ένθεν κακείθεν και κάθε τόσο σκύβαμε, όχι από δέος, αλλά μη μας βρουν τα βλήματα της καθωσπρέπει ευσέβειας που πάει ασορτί με την κοπανιστή και το τζατζίκι.
Κι εκείνη έσερνε με κόπο το καρότσι της. Μοναχική φιγούρα, λυγισμένη σα τόξο, εύθραυστη και δυνατή να τραβάει σαν Μάνα Κουράγιο το βιος της σ’ ένα αραμπά – καντίνα στον πόλεμο της κατανάλωσης που μετράει τα θύματα στα ταμπελάκια των τιμών που διαρκώς ανεβαίνουν.
Η Ανάσταση της πήρε αναβολή αλλά φαίνεται πως δεν την πολυνοιάζει. Θα περάσει τις γραμμές του εχθρού κινούμενη αργά και επιδέξια, θα σταθεί στην ουρά μπροστά στο όρυγμα του ταμείου κι όταν σκύψει για να ανεβάσει στον ιμάντα τα λιγοστά της τρόφιμα, θα σκύψουμε κι εμείς για να τη βοηθήσουμε. Κουνάει το κεφάλι σε ένδειξη ευχαρίστησης, κάνει ένα νεύμα προς την κυρία που προηγείται και που έχει υψώσει ένα βουνό χαμηλών λιπαρών και υποκατάστατων ζάχαρης, κι όταν φτάσει η σειρά της θα ξεδιπλώσει την πάνινη τσάντα της και αργά, τελετουργικά, σεβάσμια, θα αποθηκεύει με τάξη τα αγαθά της. Ύστερα θ’ ανοίξει το πορτοφολάκι της με το μεταλλικό κλιπ, και θα μετρήσει προσεκτικά τα χρήματα που δεν της περισσεύουν.
Θέλετε βοήθεια; της λέμε.
Αν θέλετε, βοηθείστε με να τα φορτώσω στο καρότσι μου.
Μόνη σας θα φύγετε; Δηλαδή, δεν σας συνοδεύει κανένας;
Θα’πρεπε; Δεν έχω ανάγκη κανένα, μας απαντάει.
Φορτώνουμε ταις σακούλες και τη τσάντα στο τρίτροχο καρότσι της κι εκείνη, αφού μας δώσει το χέρι, δίνει ένα σάλτο και με ευλυγισία αίλουρου σκαρφαλώνει στη σέλα κι αρχίζει τις ορθοπεταλιές.
Καλή Ανάσταση, φωνάζει, κουνώντας ελαφρά το χέρι της.
Καλή Ανάσταση, ανταπαντάμε με το στόμα μισάνοιχτο. Καλή Ανάσταση κύτταρο ακατάβλητο, γυναίκα αιώνια, μάνα και σύζυγος και φίλη και αδελφή που αντιστέκεσαι με πονηριά, δύναμη και ακατάβλητο σθένος στις παγίδες των καιρών, στους πολέμους των πονηρών, στην αφέλεια των ανόητων, και που γνωρίζεις ενδόμυχα ενστικτώδικα πως ο πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ, επειδή κάποιος θα αναστηθεί αύριο και θ’ ανάψουν όλα τα φώτα.