Εάν βιώνουμε συμπτώματα στρες αλλά το δικαιολογούμε λέγοντας «Δεν έχω πολλά να αγχώνομαι», ίσως (μ′ αυτό τον τρόπο) να απορρίπτουμε τα μικρότερα άγχη που μπορεί να επιδεινωθούν με την πάροδο του χρόνου.
Έτσι, ίσως δεν χρειάζεται να κάνουμε μετακόμιση, αλλά πρέπει να αντικαταστήσουμε την κεφαλή του ντους στο μπάνιο μας, αλλά αυτή που αγοράσαμε δεν μας ταιριάζει και τώρα δεν έχουμε κάνει ντους εδώ και τρεις μέρες γιατί περιμένουμε την σωστή κεφαλή να φτάσει.
Αυτοί δεν είναι μεγάλοι στρεσογόνοι παράγοντες, δεν αλλάζουν ιδιαίτερα η ζωή μας, αλλά καθώς συσσωρεύονται με την πάροδο του χρόνου, εξακολουθούν να έχουν παρόμοιες επιπτώσεις με μεγαλύτερα άγχη που μπορεί να είναι πιο επικίνδυνα.
Καθημερινά ερεθίσματα που περνούν απαρατήρητα
Η Κάρεν Ντίλον κι ο Ρομπ Κρος, συν-συγγραφείς του βιβλίου “The Microstress Effect” ορίζουν ως «μικροστρές» την συσσώρευση ερεθισμάτων που εμφανίζονται στην καθημερινή μας ρουτίνα.
Σύμφωνα με τους συγγραφείς, είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε αυτά τα ερεθίσματα που δεν τα παρατηρούμε πραγματικά και ούτε ο εγκέφαλός μας τα καταγράφει ως αγχωτικά. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ψυχική και σωματική μας ευεξία.
Μιλώντας στο Quartz, η συγγραφέας Κάρεν Ντίλον ανέφερε: «Το ”μικροστρές” δεν αποτυπώνεται στο μετωπιαίο λοβό μας με τον ίδιο τρόπο…, απλώς δημιουργείται στο σύστημά μας. Έχουμε μείνει με ένα αίσθημα ότι είμαστε πελαγωμένοι που δεν μπορούμε να βρούμε μια αιτία (για την ύπαρξή του) η οποία μπορεί να μας οδηγήσει γρήγορα στην εξουθένωση».
Πώς να αντιμετωπίσουμε το «μικροστρές»
Σύμφωνα με τους Ντίλον και Κρος, το «μικροστρές» μπορεί να χωριστεί σε τρεις μορφές και ο εντοπισμός του τι βιώνουμε μπορεί να μας βοηθήσει να το αντιμετωπίσουμε:
- Μικροεντάσεις «αποστράγγισης» χωρητικότητας. Υπάρχουν πράγματα που μας εμποδίζουν να κάνουμε (άλλα) πράγματα. Πράγματα στα οποία συχνά σκουντουφλάμε πάνω τους ως εμπόδια, όπως ένα email της τελευταίας στιγμής ή μια κλήση στη δουλειά, που έχουν ως αποτέλεσμα να πρέπει να κάνουμε περισσότερες κλήσεις και να στείλουμε περισσότερα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (απ′ ότι είχαμε υπολογίσει).
- «Μικροστρές» που καταστρέφουν τα συναισθήματα. Στρες που επηρεάζουν την ενέργειά μας. Αυτά μπορεί να είναι πράγματα όπως το να τσακωθούμε με τον σύντροφό μας πριν βγούμε από το σπίτι, (κάτι) που μας αφήνει να νιώθουμε ενοχές ή απογοήτευση όλη την ημέρα και επηρεάζουν τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους.
- «Μικροστρές» που προκαλούν την ταυτότητά μας. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, αυτά είναι τα λιγότερο ανιχνεύσιμα «μικροστρες». Είναι εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας και απαιτούν να ενεργούμε με τρόπο διαφορετικό από αυτό που θα κάναμε. Το παράδειγμα που δίνεται στο βιβλίο ήταν ένας πωλητής που του ζητήθηκε να είναι πιο πιεστικός, αλλά στη ζωή, μπορεί να μας λένε να είμαστε πιο διεκδικητικοί όταν η φύση μας λέει ότι πρέπει να χαλαρώσουμε.
Ο Ντίλον προτείνει μια μέθοδο 2-2-2.
Σύμφωνα μ′ αυτή, επιλέγουμε δύο «μικροστρές» που συμβαίνουν συχνά και μιλάμε σχετικά μ′ αυτά με έναν συνάδελφο ή αγαπημένο μας πρόσωπο, ανάλογα με το τι είναι.
Στη συνέχεια, εντοπίζουμε δύο στρεσογόνους παράγοντες που μπορεί να εντοπίζουμε σε άλλους και τους ρωτάμε απευθείας πώς θα μπορούσαμε να τους βοηθούσαμε. Τέλος, επιλέγουμε δύο στρεσογόνους παράγοντες από τους οποίους μπορούμε να αποδεσμευτούμε.
Εάν το ίδιο πράγμα μας εκνευρίζει καθημερινά, αλλά δεν κάνει τεράστια διαφορά στη ζωή σας (αν το προσπεράσουμε), γιατί να μην το διαγράψουμε στην τελική;