Σε δύο πρόσφατα άρθρα, με τίτλους «Και τώρα τι κάνουμε με τον ταραχοποιό των τριών ηπείρων;» και «’Οπου φυσάει ο άνεμος,» που δημοσιεύτηκαν στο HuffPost Greece, παρέθεσα δέκα τουλάχιστον λόγους για τους οποίους οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας δεν θέλουν να επιβάλλουν κυρώσεις στην Τουρκία, και πρότεινα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια όπως έχουμε μονομερές και αναφαίρετο δικαίωμα. Τόνισα ότι το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ με την Τουρκία μπορεί να μην επιλυθεί ποτέ. Η επέκταση των χωρικών υδάτων θα επιλύσει το πρόβλημα στο Αιγαίο κατά 75% περίπου, και ίσως αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να επιτευχθεί. Είναι σημαντικό να επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 μίλια σε όλη την επικράτεια - όχι σε «σαλαμοποίηση» της αιγιαλίτιδας ζώνης μας.
Η καλύτερη απάντηση στις παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στο πρόσφατο παράνομο «εθνικό σχέδιο έρευνας και διάσωσης» της Τουρκίας, και στις φαντασιώσεις περί «γαλάζιας πατρίδας,» είναι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια. Σε συνδυασμό με την επιπρόσθετη συνορεύουσα ζώνη των 12 μιλίων, λύνουμε το πρόβλημα μια και καλή. Και εφόσον το Ορούτς Ρέις είναι σε Ελληνική υφαλοκρηπίδα και έχει ποντίσει καλώδια, πρέπει να υπάρξει αντίδραση.
Μου κάνει εντύπωση ότι παρότι πολλοί σοβαροί πολιτικοί και στρατιωτικοί αναλυτές, διεθνολόγοι, η αξιωματική αντιπολίτευση, σχολιαστές και αρθρογράφοι δείχνουν τον ίδιο δρόμο (με παραλλαγές) στην κυβέρνηση, και όλο και περισσότεροι δημόσια, αντ’ αυτού το Ορούτς Ρέις έχει αφεθεί ανενόχλητο να κόβει βόλτες στο Αιγαίο. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η παρακολούθηση έστω και από σχετικά κοντά είναι αυτό και μόνο, δηλαδή παρακολούθηση, και δεν στοιχειοθετεί αντίδραση.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να είχε συνάψει συμφωνία ΑΟΖ με την Κύπρο και ένα μνημόνιο με το κοινοβούλιο της Λιβύης. Μαζί με την επέκταση στα 12 μίλια, οι κινήσεις αυτές θα μας είχαν δώσει συντριπτικά πλεονεκτήματα και θα είχαν επιλύσει το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό.
Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση επέλεξε να αφήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να μας επιλύσει το πρόβλημα μέσω κυρώσεων τον Δεκέμβριο ή αργότερα και βλέπουμε. Αλλά όπως ήδη είπαμε οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Και όπως είπαμε σε άλλο άρθρο, ένα από τα διαχρονικά εθνικά μας λάθη είναι να περιμένουμε ή να καλούμε άλλους να μας λύσουν τα προβλήματά μας χάνοντας την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Προφανώς η κ. Μέρκελ λέει σε όλους να μην ρίξουν λάδι στη φωτιά. Έτσι η Ελλάδα, αλλά ακόμα και η Γαλλία, οπισθοχώρησαν και έριξαν τους τόνους ώστε να δώσουν χρόνο στη διπλωματία. Το Βερολίνο είπε το ίδιο στον κ. Ερντογάν, όμως εκεί δεν εισακούστηκε και ο κ. Ερντογάν προχωρά ακάθεκτος και ασταμάτητος, ρίχνοντας καυτό λάδι παντού, έχοντας γράψει τους πάντες στα παλαιά του υποδήματα, οριζοντίως και καθέτως.
Η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει επίσης στην επέμβαση του από μηχανής, κυριολεκτικά, Θεού, δηλαδή της Αμερικής. Αν περιμένει η Ελλάδα την Αμερική να επέμβει, πρέπει να καταλάβουμε τα εξής. Αν ο κ. Τράμπ ζητήσει από τον κ. Ερντογάν να μην κάνει τίποτα, ο κ. Ερντογάν θα τον αγνοήσει θεωρώντας ότι ο κ. Τράμπ μάλλον δεν θα επανεκλεγεί συνεπώς δεν έχει πραγματική ισχύ (για λόγους δεοντολογίας, σημειώστε ότι αυτό το πρωτοανέφερα στις 15 Οκτωβρίου στην ραδιοφωνική εκπομπή της κ. Βίδου στο Σκάι). Συνεπώς ο κ. Τράμπ δεν θα ζητήσει τίποτα από τον κ. Ερντογάν. Τώρα θα πείτε γιατί δεν στέλνει ένα αεροπλανοφόρο; Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε Πρόεδρος κατά την διάρκεια των εκλογών θα ρίσκαρε ένα επεισόδιο στο οποίο θα εμπλεκόντουσαν Αμερικανικές δυνάμεις. Οι εκλογές στην Αμερική έχουν αρχίσει καθότι ο κόσμος ψηφίζει και μέσω ταχυδρομείου στα περισσότερα states. Μετά τις εκλογές είναι άλλη ιστορία. Αλλά, αν τα αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι ξεκάθαρα, η προτεραιότητα του κ. Τράμπ θα είναι η αμφισβήτηση του αποτελέσματος και όχι τα προβλήματα της περιοχής μας. Αν ο κ. Τράμπ χάσει τις εκλογές με μεγάλη διαφορά, στην Αμερικανική πολιτική σκηνή θα είναι αυτό που λέμε «lame duck,» δηλαδή τελείως ανίσχυρος (αποφεύγω να το μεταφράσω κυριολεκτικά για λόγους πολιτικής ορθότητας).
Διαβάστε επίσης: Τραμπ τέλος(;)
Η κυβέρνηση κέρδισε πολιτικό κεφάλαιο με τον χειρισμό των μεταναστευτικών ορδών, που χρησιμοποιήθηκαν σαν στρατηγικό πιόνι απο τον κ. Ερντογάν, και με τον χειρισμό του κορωνοιού. Νομίζω ότι τώρα λανθασμένα θεωρεί ότι αυτό το κεφάλαιο της προσφέρει μαξιλάρι ώστε να μην χρειάζεται να κάνει κάτι δραστικό. Νομίζω ότι αναλώνει το κεφάλαιο αυτό. Εύχομαι να κάνω λάθος και να μας εκπλήξει όπως μας εξέπληξε με τη συμφωνία ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Και αν θέλει τα νησιά και την υφαλοκρηπίδα μας η Τουρκία, μ-ο-λ-ώ-ν λ-α-β-έ.
Ο Φάνης Τσουλουχάς facebook.com/theofanis.tsoulouhas είναι Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μερσέντ. Αυτό το άρθρο περιέχει αυστηρά προσωπικές απόψεις που δεν αντίκεινται στον φίλο Τουρκικό λαό αλλά στην τωρινή ηγεσία του, και δεν αντιπροσωπεύουν το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.