Που να τρέχεις να ψηφίσεις την Κυριακή, έχει και αυτή τη ζέστη «κάμα» όπως τη χαρακτήρισε ένας φίλος. Που να περιμένεις στην ουρά για να ψηφίσεις τους γνωστούς ίδιους απλά για να πάρεις μια από τα ίδια. Καλύτερα να σου είχε κοπεί το χέρι είπες για όλες τις προηγούμενες φορές. Και ποιον ή ποιά; Τους έχεις ήδη ψηφίσει με τα δύο χέρια κάθε φορά που γυρνάς από το σούπερ μάρκετ ή όταν πληρώνεις το ρεύμα.
Αλήθεια γιατί να πας να ψηφίσεις μοντέλα - τηλεπερσόνες, χαριτωμένες φατσούλες, ποδοσφαιριστές και άλλους καιροσκόπους. Είναι αλήθεια ότι τα κλισέ τους έχουν καταντήσει αποκρουστικά. Όχι για όλους, έχεις δίκιο, κάποιους τους πείθουν, άλλωστε το επίπεδο είναι χαμηλό.
Συμφωνώ ότι αυτή η αγωνία για το περιβάλλον, τον κατατρεγμένο, για τα δικαιώματα ανθρώπων και ζώων, αυτό το νοιάξιμο και η αγωνία για μια άλλη Ευρώπη, εδώ στα ταλαίπωρα Βαλκάνια ακούγεται παράφωνη. Να αλλάξουμε την Ευρώπη και άλλες τέτοιες πολιτικές ασάφειες και σαχλαμάρες που αναγκάστηκες να ακούσεις όλο αυτό το διάστημα, λες και δεν σου έφτανε η ανυπόφορη καθημερινότητα, η άθλια εκπαίδευση που λαμβάνουν τα παιδιά σου, το ξέρω όλα αυτά σου προκαλούν αποστροφή.
Δεν κατάλαβες ποιο είναι διακύβευμα γιατί ο πολιτικός διάλογος είναι επιεικώς παιδαριώδης. Σου είπαν ότι απειλείται η Δημοκρατία και δεν καταλαβαίνεις πως γίνεται αυτό όταν τα κόμματα σαν βαμπίρ χρόνια τώρα επιβιώνουν σε μια χώρα που μοιάζει να μην αλλάζει τίποτα. Τώρα με πρόφαση αυτό τον κίνδυνο προστίθενται και άλλοι με διακαή πόθο την πολιτική ανέλιξη, παιδιά του κομματικού σωλήνα, χρόνιοι οσφυοκάμπτες. Ιθάκη τους οι Βρυξέλλες. Ταλαίπωρες Βρυξέλλες...
Πράγματι η προεκλογική εκστρατεία έμοιαζε λες και επρόκειτο για εθνικές εκλογές και όσοι πάνε στο ευρωκοινοβούλιο το πιο πιθανό με αυτούς τους όρους να λειτουργήσουν, με το κομματικό και με στόχο να πλήξουν τον αντίπαλο ακόμη και εάν βλάψουν την Ελλάδα. Με το κομματικό και αδιαφορώντας ότι ο πολιτικός σχεδιασμός δεν είναι πλέον αποκλειστικότητα των κρατών μελών της ΕΕ. Στενοί ορίζοντες.
Ποια δημοκρατία διερωτάσαι όταν νιώθεις πως η διαφορετική σου άποψη όλο και πιο συχνά ποινικοποιείται από ομάδες συμφερόντων, όταν αισθάνεσαι πως η ιδιότητά σου ως πολίτης έχει όλο και μικρότερη αξία. Πως άλλα σου υποσχέθηκαν και άλλα ζεις, πως η πολιτική ελίτ σε θεωρεί παρακατιανό και μόλις τους δώσεις την εξουσία θα σε περιφρονήσει. Βλέπεις ήδη τους νικητές και τα γλοιώδη χαμόγελα κάποιων εξ΄αυτών. Ξέρεις τα στάδια που θα ακολουθήσουν, η μέθη της νίκης, η αλαζονεία...
Εχεις δίκιο που θέλεις να απομονωθείς, να απέχεις, όμως ξέρω ότι σε ενοχλεί μέσα σου όλος αυτός ο ξεπεσμός, η αναξιοκρατία. Ξέρω ότι αισθάνεσαι πως η φωνή σου δεν βγαίνει προς τα έξω και νιώθεις σαν την κραυγή, εγκλωβισμένη, στον πίνακα του Μουνκ.
Αναγνωρίζεις όμως ότι τα θέματα είναι τεράστια, δύο πόλεμοι σε εξέλιξη, γεωπολιτικές αλλαγές και προσπάθειες ανάδυσης νέων δυνάμεων, φτώχεια, μεταναστευτικό, αγωνία για το μέλλον. Κάποιοι, τους βρίσκει κανείς στα άκρα εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος, είναι έτοιμοι να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα. Αλλοι δεν έχουν ιδέα τι θα κάνουν, απλά ευαγγελίζονται το διαφορετικό προτάσσοντας μια γραφικότητα ή ιδιαιτερότητα, βαπτίζοντας τη επαναστατικότητα, υπάρχουν και αυτοί που είναι ο ορισμός της μεταπολιτικής. Ολοι τους προσβλέπουν στη ψήφο των αγανακτισμένων που έχουν απηύδησει ή στην αποχή τους.
Η αποχή και η τιμωρητική λογική φοβάμαι ότι επιστρέφει στα μούτρα μας σαν μπούμερανκ. Yπάρχουν και αξιόλογοι υποψήφιοι ψάξε βρες τους δεν είναι πολλοί και ίσως να αξίζει τον κόπο. Γιατί σίγουρα η ΕΕ δεν είναι ένα απορριπτέο πολιτικό εγχείρημα όπως θέλουν κάποιοι να το παρουσιάσουν και σίγουρα είναι καλύτερα από το να μην προσπαθήσεις και που ξέρεις ίσως κόψεις το χαμόγελο από κάποιους.