Το κυβερνητικό στρατόπεδο πίστεψε ότι θα προσπερνούσε σχετικά εύκολα τις αντιδράσεις στην συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα, που η κοινή γνώμη απορρίπτει σε ποσοστά 75-85%. Αλλά ήδη οι αναταράξεις δημιουργούν σαρωτική δυναμική, ιδιαίτερα καθώς αρχίζουν να αποκαλύπτονται οι λεπτομέρειες και να εκδιπλώνονται οι συνέπειες.
Η κυβέρνηση θεώρησε ότι θα ικανοποιήσει τους ευρωπαίους εταίρους και ιδιαίτερα την Γερμανία, «κλείνοντας» την συμφωνία με τα Σκόπια. Αγνοεί ότι οι ισχυρές χώρες δεν αισθάνονται ευγνωμοσύνη ούτε υποχρέωση προς τις μικρές. Η ανυπακοή τις εκνευρίζει, η υπακοή θεωρείται αναμενόμενη. Πράγματι, ουδέν θετικό προκύπτει επί της ουσίας στην στάση των ευρωπαίων εταίρων.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση απώλεσε τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο. Το ακροατήριο του πρωθυπουργού Α.Τσίπρα μετά το 2015 δεν είναι η λεγόμενη ανανεωτική αριστερά του 3 - 4%, αυτή αποχώρησε μαζί με τους Λαφαζάνη κ.ά. Το 35% που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του 2015 είναι σε μεγάλο βαθμό το παλαιό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ο Α.Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά, εξ ου και η τάση του να χρησιμοποιεί ως πρότυπο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτό που δεν θυμάται ο Α.Τσίπρας είναι ότι ο Παπανδρέου τηρούσε μία αδιάλλακτη στάση στα εθνικά θέματα, ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά και στο σκοπιανό. Με την συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, ο Τσίπρας εγκαταλείπει την εξωτερική πολιτική Παπανδρέου και κινδυνεύει να χάσει τους πρώην οπαδούς του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχασε την ευκαιρία να ηγηθεί μαζικού κινήματος ανατροπής της κυβέρνησης με αιχμή το Μακεδονικό, να αποκτήσει ισχυρό έρεισμα στην βόρειο Ελλάδα και να εξουδετερώσει ζυμώσεις στον πατριωτικό χώρο. Η αναιμική του αντίθεση στην συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα εξέπεμψε το μήνυμα ότι δεν έχει ριζική ιδεολογική αντίθεση προς αυτήν και ότι εσύρθη στην καταψήφισή της λόγω μικροκομματικών ισορροπιών. Επομένως απέτυχε να εκφράσει και να ηγηθεί του ρεύματος αντίθεσης προς την συμφωνία, που δονεί την ελληνική κοινωνία σε ποσοστά άνω του 70%.
Μέγας απών από την συζήτηση ήταν ο Κώστας Καραμανλής, την στιγμή που το κοινό ανέμενε κάποια δήλωση που να επαναλαμβάνει την πατριωτική του στάση στο Βουκουρέστι και γενικά την σχέση της οικογένειάς του με την Μακεδονία.
Ο Πάνος Καμένος μπορεί τώρα να σχεδιάσει το μέλλον του σε άλλα επαγγελματικά πεδία. Στην προσπάθειά του να παρατείνει την πολιτική του σταδιοδρομία την κατεδάφισε, διότι απέφυγε να ανατρέψει (ως όφειλε εκ των εκπεφρασμένων του θέσεων γιά το Μακεδονικό) την κυβέρνηση. Αν το είχε πράξει, θα είχε πιθανόν ένα επιχείρημα να προβάλει στους ψηφοφόρους του. Η θέση του «καταψηφίζω την συμφωνία αλλά δεν καταψηφίζω την κυβέρνηση» όχι μόνον δεν έπεισε κανέναν, αλλά και εξόργισε. Ήδη το κόμμα του βρίσκεται σε ραγδαία αποδόμηση.
Το ΚΙΝΑΛ υπέστη και αυτό τις συνέπειες: η βασική ιδεολογική διαφορά μεταξύ Φ.Γεννηματά και Στ. Θεοδωράκη οδηγεί τώρα σε διάσπαση τον χώρο, με βέβαιη συνέπεια την περιθωριοποίηση του δεύτερου.
Το ΚΚΕ αντιθέτως κέρδισε από την αντίθεσή του προς την συμφωνία. Επέδειξε πατριωτική στάση αφήνοντας πίσω του τα σκοτεινά σημεία της μεσοπολεμικής του ιστορίας, όταν υποχρεώθηκε από την Διεθνή να υιοθετήσει την θέση περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας –Θράκης». Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, σήμερα το ΚΚΕ μπορεί να ελπίζει ότι θα εισπράξει την ψήφο πολλών αριστερών που αντιτίθενται στην συμφωνία.
Οι συνέπειες, ωστόσο, θα προσλάβουν εκρηκτικές διαστάσεις, όταν η συμφωνία έρθει προς ψήφιση στην βουλή.