Στην φιγούρα του Τραμπ δεν ενσαρκώνονται οι ιδέες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και υπέρ της εθνικής κοινωνίας, όπως πολλοί προπαγανδίζουν μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Ελλάδα. Ενσαρκώνεται ο διασυρμός, ο εκφυλισμός αυτών των ιδεών σε ένα καθεστώς τύπου Καντάφι. Το οποίο επί πλέον αποθεώνει ως υποτιθέμενα αμιγώς αμερικάνικες τις αξίες πάνω στις οποίες χτίστηκε ο αμερικάνικος καπιταλισμός της ‘επίχρυσης εποχής’ (Gilded Age) στα τέλη του 19ου αιώνα, σε ένα ημι-γκανκστερικό περιβάλλον ασύδοτης κερδοσκοπίας και κυριαρχίας του «ζήσε και άφησε τους άλλους να πεθάνουν». Έτσι, για τον Τραμπ ‘εθνομηδενισμός’ είναι το κοινωνικό κράτος, η προστασία των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων, να μπει φραγμός στις σχιστολιθικές εξορύξεις πετρελαίου, να μην γίνεται το κράτος όργανο προστασίας της αμερικάνικης ολιγαρχίας (όπως ο ίδιος επιθυμεί).
Αυτή είναι η ατζέντα που αντιπαραθέτει ενάντια στην γενικευμένη αποδόμηση που προκρίνει ο σοσιαλφιλελεύθερος πολυπολιτισμός της παγκοσμιοποίησης. Ο οποίος, με τη σειρά του, έχει εν πολλοίς μεταβάλει το Δημοκρατικό Κόμμα, σε όργανο των ανώτερων/μεσαίων διεθνοποιημένων στρωμάτων της ανατολικής και της δυτικής ακτής.
Έτσι, αν νίκησε ο Τραμπ το 2016, αυτό συνέβη γιατί η απαξιωμένη, εθνική κοινωνία των ζωνών σκουριάς και απαξίωσης έτρεξε να υποστηρίξει τον... ‘ταξικό της εχθρό‘, μόνο και μόνο επειδή η Χίλαρι εξέφραζε αμιγώς την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, και υποσχέθηκε κατάμουτρα στα στρώματα αυτά ότι η νίκη της θα σημάνει την περαιτέρω απαξίωσή της (με το περίφημο ‘είστε αξιοθρήνητοι’ που τους απηύθυνε προεκλογικά).
Αυτά συνέβησαν το 2016. Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, η διαχείριση κυρίως της πανδημίας από τον Τραμπ, την οποία την πλήρωσαν οι φτωχότεροι, αλλά και ο τρόπος που μεταβλήθηκε σε ΄πελάτης′ του Ερντογάν στην εξωτερική πολιτική (αυτήν την υπερερντογανική διάσταση του Τραμπισμού την υποκρύπτουν οι Έλληνες διαπρύσιοι υποστηρικτές του, ή μάλλον, ανομολόγητα, νοιώθουν ιδεολογική εγγύτητα και με τον Σουλτάνο γιατί υποτίθεται πανικοβάλλει την παγκοσμιοκρατία).
Τα προηγούμενα έχουν θολώσει τις διαχωριστικές γραμμές που στήθηκαν στις προηγούμενες εκλογές, ενώ το Make America Great Again έχει ξεθωριάσει. Δεν είναι τυχαίο ότι η μάχη που δίνει αυτή τη στιγμή για να κερδίσει το Μίσιγκαν, την Πενσυλβάνια και το Ουισκόνσιν, τις πολιτείες που έχουν χτυπηθεί από την αποβιομχάνιση και παίζουν πολύ κρίσιμο ρόλο στην επανεκλογή του δηλαδή, υπονομεύεται από την έξαρση ενός τρίτου κύματος πανδημίας.
Εν τέλει, το μόνο που βαστάει το αφήγημα του Τραμπ όρθιο, είναι η δράση των μηδενιστικών ταγμάτων εφόδου της πολιτικής ορθότητας, που όλη την προηγούμενη περίοδο κατεδάφιζαν αγάλματα βαθαίνοντας τη διχόνοια μέσα στην αμερικάνικη κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι δίχως αυτούς ο Τραμπ θα έψαχνε σήμερα την ψήφο του. Πράγμα που γνωρίζει πολύ καλά και είναι ο λόγος για τον οποίον τους άφησε να αλωνίζουν, και επεδίωκε ο ίδιος την κλιμάκωση της πόλωσης κλείνοντας το μάτι στην ‘εναλλακτική δεξιά’.
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως. Τον τόνο των εξελίξεων σήμερα, σε αυτό που κάποτε ονομάζαμε κεντρώο/κεντροαριστερό χώρο, δεν τον δίνει η σοσιαλφιλελεύθερη ατζέντα του ‘τρίτου δρόμου’ όπως συνέβαινε επί Χίλαρι, αλλά ο ρεπουμπλικανικός φιλελευθερισμός του Μακρόν.
Υπό την πίεση των δημαγωγών της δεξιάς, το κέντρο και η κεντροαριστερά διαισθάνεται όσο ποτέ ότι η εγκατάλειψη της παγκοσμιοκρατικής ατζέντας, και η υιοθέτηση ενός «μεταεθνομηδενισμού» με έμφαση στην εθνική πολιτική κοινότητα, είναι γι′ αυτούς ζήτημα επιβίωσης.
Και το ίδιο θα συμβεί, πιστεύω, στην Αμερική και τον Μπάιντεν, ιδίως στην περίπτωση που επικρατήσει στις σημερινές εκλογές. Προς αυτήν την ιδεολογική κατεύθυνση κινείται και η αντιπρόεδρός του, η Καμάλα Χάρις, που είναι ιδιαιτέρως απεχθής στην σοσιαλφιλελεύθερη και πολυπολιτισμική αριστερά του δημοκρατικού κόμματος.
Όσο για τους εγχώριους φανατικούς προπαγανδιστές του Τραμπ, επιθυμούν την επικράτησή του καθώς νομίζουν ότι αυτή θα ανοίξει τον δρόμο στην συγκρότηση μιας ‘εναλλακτικής δεξιάς’ στην Ελλάδα, ιδίως τώρα που η Χρυσή Αυγή έχει πέσει στο καναβάτσο. Πολιτικές μπίζνες, δηλαδή, κάτω από την πατίνα μιας αντισυστημικής, πατριωτικής φρασεολογίας, που ακριβώς γι′ αυτόν τον λόγο είναι εντελώς ψευδεπίγραφη.