Ολοι τον ήξεραν ως τον «ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ. Οι περισσότεροι, κυρίως οι νεότεροι, πιθανότατα θα τον θυμούνται για το χαστούκι στον Βασίλη Λυπηρίδη ή το μπουκάλι στον Γιώργο Σιγάλα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει μείνει χαραγμένος στην μνήμη όλων ως εκείνος ο οξύθυμος, αθυρόστομος τύπος στην άκρη του πάγκου, με τις απίστευτες εκρήξεις, τα «γαλλικά» και τις επικλήσεις στα... θεία κατά παικτών της ομάδας του και αντιπάλων.
Και για ένα σακάκι - το οποίο δεν αντικαθιστούσε, επειδή ήταν το γούρι του - αλλά το έβαζε και το έβγαζε κάθε 2 λεπτά (ενίοτε δε, το εκτόξευε...) ξεσπώντας τα νεύρα του.
Όμως, δεν υπάρχει Έλληνας φίλαθλος που να αμφισβητεί ότι ο προπονητής Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερος που πέρασαν ποτέ από τα ελληνικά παρκέ. Ηταν το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ.
Αυτά που πέτυχε είναι δύσκολο να χωρέσουν μέσα σε λίγες γραμμές και είναι ασύγκριτα περισσότερα και σπουδαιότερα από τους τίτλους που μέτρησε στη μυθική καριέρα του.
Η στατιστική λέει ότι, μέχρι και σήμερα, είναι ο κόουτς με το ρεκόρ των περισσότερων τίτλων πρωταθλητή Ελλάδας (12 έναντι 11 του Ζέλικο Ομπράντοβιτς), καθώς και των περισσότερων νικών σε αγώνες πρωταθλήματος (418!).
Αλλά αυτά που έκανε πρώτα με τον Αρη την δεκαετία του ’80 και μετέπειτα με τον Ολυμπιακό κυρίως - αλλά και με την ΑΕΚ - τη δεκατία του ’90, απογείωσαν το ελληνικό μπάσκετ στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Οσα έκανε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και οι υπόλοιποι της «χρυσής» ομάδας του Αρη ήταν το όνειρο του Γιάννη Ιωαννίδη, με την Ευρώπη ολόκληρη να παραμιλάει.
Ο «ξανθός» κατάφερε να καθιερώσει το ελληνικό μπάσκετ ως κυρίαρχο στην Ευρώπη, οδηγώντας τον μεγάλο Αρη για τρεις διαδοχικές χρονιές σε φάιναλ φορ (1988, 1989, 1990). Επιβεβαίωσε ότι ήταν ένας εκ των σπουδαιότερων προπονητών στην Γηραιά Ηπειρο, παίρνοντας από το χέρι τον Ολυμπιακό και φτάνοντάς τον μέχρι το Final 4 το 1994 και στον τελικό του 1995, ενώ το ίδιο πέτυχε με την ΑΕΚ το 1998.
Παρόλο που σε 6 τελικούς απέτυχε να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο και κάποιοι βιάστηκαν να του κολλήσουν την ταμπέλα του «loser», η μπασκετική ιδιοφυϊα του δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Και βέβαια ήταν «winner»...
Οι επιτυχίες του με τον Αρη, εξάλλου, ήταν αυτές που επί της ουσίας μύησαν για τα καλά έναν ολόκληρο λαό στον κόσμο της καλαθοσφαίρισης - πριν ακόμη έρθει το ντελίριο με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την εθνική ομάδα το 1987, το οποίο εκτόξευσε τη δημοφιλία του αθλήματος στη χώρα μας.
Στα τέλη του 1980 η Μαρινέλα τραγουδούσε το περιβόητο «Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά…». Αναφερόταν στα «παιδιά» του Γιάννη Ιωαννίδη.
Χωρίς αυτόν, το άθλημα δεν θα ήταν το ίδιο σήμερα.
Αντί επιλόγου, η ανακοίνωση του μπασκετικού Αρη τα λέει όλα: « Η παρακαταθήκη που άφησες θα είναι ζωντανή στους αιώνες των αιώνων. Ο ΑΡΗΣ που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια όλης της Ελλάδας, ο ΑΡΗΣ που ένωσε όλη την Ελλάδα, ο ΑΡΗΣ που έκλεινε μαγαζιά, κινηματογράφους και θέατρα απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας κάθε Πέμπτη, είναι ο δικός σου ΑΡΗΣ. Το δικό σου δημιούργημα».