Μαζεύτηκαν 3-4 Ευρωπαίοι ηγέτες, ανάμεσα τους και η Ελλάδα με τηλεδιάσκεψη Μητσοτάκη, μπαίνει στο τέλος, στην κουβέντα και ο Τραμπ και αποφασίζουν και το ζητούν από τον Πούτιν με απειλή αντιποίνων, ότι θα πρέπει να αποδειχθεί εκεχειρία 30 ημερών στο φλέγον ζήτημα της Ουκρανίας.
Στην Κωνσταντινούπολη με οικοδεσπότη τον Ερντογάν επιχειρείται μια κάποια διαπραγμάτευση για το Ουκρανικό, με παιγνίδια εκπροσώπησης της Μόσχας και αντιδράσεις Ζελένσκι, αλλά σε κάθε περίπτωση γίνεται μια προσπάθεια συζήτησης, έστω και για τα μάτια του κόσμου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Κέρβεροι από μακριά Τραμπ και ευρωπαίοι.
Σε άλλη γωνιά του πλανήτη, Ινδία και Πακιστάν πέρασαν ένα ολόκληρο βράδυ αντάμα και αποφάσισαν κατάπαυση του πυρός, σε μια ιστορία η οποία δεν πήγαινε καθόλου καλά. Μην ξεχνάμε και οι δύο χώρες, πυρηνικές δυνάμεις.
Εδώ στη γειτονιά μας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (τον ξαναβρίσκουμε μπροστά μας) ακάθεκτος αισθάνεται ότι η περιοχή είναι δικό του φέουδο. Έχει αλυσοδεμένη την λύση του κυπριακού, αφού αυτός κρατάει το κλειδί για ένα κράτος που η Τουρκία έχει καταπατήσει με εισβολή και κατέχει το 37% κομμάτι του, χωρίς διάθεση να το απελευθερώσει. Και με τη Λευκωσία, να είναι η μοναδική πρωτεύουσα στον κόσμο κομμένη στα δύο. Όπως ήταν κάποτε το Βερολίνο.
Και ακριβώς απέναντι από το νησί της Κύπρου, το τεράστιο ζήτημα Ισραήλ – Γάζα. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί, εφιαλτικός ο αριθμός των νεκρών παιδιών, τον Τραμπ να μην έχει ακυρώσει την επιθυμία του να κάνει τη Γάζα νέο Μαϊάμι εκτοπίζοντας στο πουθενά τους παλαιστίνιους και η Περιοχή εξακολουθεί να είναι στόχος βομβαρδισμών με αιματηρά αποτελέσματα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δια του Προέδρου τους ανακοίνωσαν ότι οι Χούθι σταματούν τις εχθροπραξίες τους εναντίον Ισραήλ, αλλά κυρίως εναντίον των πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα.
Στο Σουδάν ο εμφύλιος συνεχίζεται με χτυπήματα που ισοπεδώνουν ακόμα και εγκαταστάσεις, κλινικές και φαρμακεία, των Γιατρών του Κόσμου, Οργάνωση η οποία φροντίζει εκεί ακόμα και για τη σίτιση δύσμοιρων πεινασμένων ανθρώπων.
Να μην αναφερθώ στους αντάρτες που σφάζουν, απαγάγουν, όποτε θέλουν και όπως θέλουν, σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Τα βιώνουν, για παράδειγμα, σε Κογκό και Νιγηρία. Τα βιώνουν στην βόρεια Μοζαμβίκη. Θολή η κατάσταση και στη Δυτική Σαχάρα.
Οπότε; Σωστό το ερώτημα. Και η απάντηση απλή. Κάποιοι μεταξύ τους, μόνοι τους, με δικές τους πρωτοβουλίες, ψάχνουν για λύσεις και κάποιοι είναι αφημένοι στην τύχη του Θεού τους. Γιατί απλούστατα, εκείνος που θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο και να παρεμβαίνει αποτελεσματικά σε όλες αυτές κι άλλες τόσες περιπτώσεις που αναφέρω εισαγωγικά στο σημερινό μου άρθρο, είναι όλο φρουφρού και αρώματα και απουσιάζει παντελώς. Και αναφέρομαι στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στον ΟΗΕ και στον «διακοσμητικό» Γενικό γραμματέα του. Διότι έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, τον ρόλο του βρέθηκε ξαφνικά να παίζει ο Τραμπ. Αυτός να θέλει να λύνει τα πάντα στον πλανήτη μας, ίσως αύριο και στο διαπλανητικό μας σύστημα.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Ένας Οργανισμός με τεράστιο budget και που ταυτόχρονα δημιουργεί μεγάλα έξοδα και στις χώρες που τον αποτελούν, σε όλη την μεταπολεμική του πορεία δεν μπόρεσε να λύσει από μόνος του, ούτε ένα ζήτημα. Ζήτημα που έχει να κάνει με ζωές ανθρώπων, με εισβολές σε ξένα εδάφη, με ανεξαρτησίες κρατών, με πολέμους… Ίσως το πιο τρανό παράδειγμα η αδυναμία του ΟΗΕ να επιβάλει την λύση του κυπριακού με βάση τα ψηφίσματα που ίδιος ο Οργανισμός έχει ψηφίσει. Θλιβερή ιστορία. Θλιβερή απόδειξη ανικανότητας.
Τα λίαρ τζετ, όμως, με τους αξιωματούχους να πάνε κι έρχονται. Συνεισφέρουν αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκον. Ταξίδια, video, φωτογραφίες, δηλώσεις, τραπεζώματα και μέχρι εκεί. Συν το ότι υπάρχει και ένα Συμβούλιο Ασφαλείας όπου έξι κράτη με το βέτο τους μπορούν είτε να καθορίζουν είτε να μπλοκάρουν τα πάντα.
Επί της ουσίας ένα τεράστιο κτίριο στην Νέα Υόρκη, κενού περιεχομένου. Ή μάλλον με πολύ δαπανηρό ανθρώπινο περιεχόμενο, αλλά κενού από αποτελέσματα.
Και το μελαγχολικό είναι, ότι κανένας από τα κράτη μέλη, κανένας ηγέτης, καμία κυβέρνηση, δεν βγαίνει να θέσει το θέμα της αναποτελεσματικότητας, της παντελούς έλλειψης αποτελεσματικότητας του ΟΗΕ. Κανένας δεν ζητά την αναδιοργάνωση του με βάση πιο δυναμικά και ρεαλιστικά δεδομένα.
Αλλά εδώ που τα λέμε και να υπάρξει κάποιος, θα αφήσουν την κατάσταση να ξεφύγει από τα χέρια τους οι έξι που το διοικούν μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας; Γιατί, μη γελιόμαστε: Ποιος Γενικός Γραμματεάς; Αυτοί κάνουν το κουμάντο. Για τα δικά τους και μόνο συμφέροντα. Και άσε τον πλανήτη γη και τους λαούς, να ψάχνονται…
