Η πρώτη μας αισθητή διαφοροποίηση από τους γονείς μας, η πρώτη αίσθηση ότι είμαστε ανεξάρτητες προσωπικότητες σε πορεία αυτονόμησης, για πολλούς από εμάς, ήταν η μυστική ανακάλυψη της σεξουαλικής μας αυτοϊκανοποίησης, στην απομόνωση ενός δωματίου, στο εφηβικό αντικαθρέφτισμα του βλέμματός μας, σε μια γυάλινη οθόνη που πρόβαλε πορνογραφικό υλικό.
Το επίκεντρο εδώ ενώ μοιάζει να είναι η ηδονή του αυνανισμού, στην πραγματικότητα είναι το ξεθύμασμα της μελαγχολικής μας μοναξιάς. Μάτια, χάδι από το χέρι μας και ήχοι ηδονικής απόλαυσης από τις φιγούρες στην οθόνη, δημιουργούν μια μικρή θεατρική παράσταση με ερωτικό περιεχόμενο, για χάρη της μοναξιάς μας. Μαλακώνουμε δηλαδή τον πόνο της μοναξιάς και την απελπισία ότι δεν υπάρχει φυσικό πρόσωπο που να θέλει να μοιραστεί μαζί μας μια ολοκληρωτική χαρά συμμετοχής σε μια πλήρη ερωτική σχέση, με το κτίσιμο στη φαντασία μας ενός χώρου όπου αυτά θα μπορούσαν να συμβούν.
Ιαχή διαπόμπευσης. Ο Αχιλλέας φέρνει γύρες έξω από τα τείχη της Τροίας, σέρνοντας νεκρή λεία, ένα κουφάρι, το κορμί του εχθρού-Έκτορα νικημένο από την αναμέτρηση. Το αίμα του σκορπισμένο στο χώμα, σηματοδότης τρόμου στους υπόλοιπους, ένα θηρίο που σημαδεύει την περιοχή του, ο απόλυτος αρχηγός, ο εξουσιαστής, ο ημίθεος…
Στους διαδρόμους των φυλακών η μόνη βεβαιότητα ότι δεν θα είσαι το αυριανό θύμα, είναι η ικανότητα να είσαι ο σημερινός θύτης. Στον φυλακισμένο ψυχισμό του μισογύνη φοβισμένου άντρα, η πιθανότητα να προσπεράσει το βλέμμα του κάτι «θηλυκό» χωρίς «αυτή» να πληρώσει διόδια, αποτελεί μόνιμο άγχος. Όσο μικρότερη η ωριμότητα, τόσο δυσκολότερη η απαντοχή της ματαίωσης. Η προβολή της θηλυκής σεξουαλικότητας ταυτίζεται με πρόκληση και η λεκτική ή σωματική σεξουαλική επιθετικότητα, απενοχοποιείται ως απάντηση στην πρόκληση- πρόσκληση του γυναικείου κορμιού.
Για τον ίδιο άνθρωπο, ένα πρόσωπο δημόσια πλέον γνωστό για τη σεξουαλική διαπόμπευση πρώην ερωτικών του ή σεξουαλικών του συντρόφων, είχα δυο ακριβώς αντίθετες καταγραφές: ένας άντρας συνταξιδιώτης του περιέγραφε στο χειμερινό καράβι έναν μοναχικό μελαγχολικό άντρα παρέα με το κουτάβι του. Αντίθετα το καλοκαίρι περιγράφει την ένταση με την οποία αισθανόταν ότι έπρεπε να αποφύγει τα χυδαία του σεξουαλικά σχόλια, μια γυναίκα συνεπιβάτης, ίδια ένταση με το άγχος για υπεράσπιση των αυτονόητων ορίων κοινωνικά αποδέκτης συμπεριφοράς, των κοριτσιών που βιώνουν το δράμα ενός πακτωμένου λεωφορείου αστικής συγκοινωνίας: «σκέφτομαι ότι συμβαίνει σε όλες και ότι σε δυο στάσεις θα κατέβω».
Στην πολυθρόνα της αυτογνωσίας, το βουβό κλάμα είναι συγκλονιστικό. Η γνήσια απόγνωση δεν ζήτα βοήθεια. Η ελπίδα έχει εγκαταληφθεί καιρό πριν. Γιαυτό και πιο συχνά κάποιος τρίτος, φίλη ή κολλητός, θα έχει προτείνει την αναζήτηση βοήθειας. Η αυτοκτονία για το κορίτσι ή την γυναίκα, λειτουργεί σαν μια εσχάτη προσπάθεια αποκατάστασης του ελέγχου. «Κλείνουν» έτσι έναν κύκλο που ως «κοινωνία» αποτυγχάνουμε να σταματήσουμε. Ο διασυρμός ή το κοινωνικό «ξεφτίλισμα» λειτουργούν σαν διαβρωτικές ουσίες στην αίσθηση αλληλεγγύης που θα μπορούσε να αναζητήσει το θύμα στον κοινωνικό του κύκλο. Στην πραγματικότητα η δημοσίευση γυμνών φωτογραφιών ή βίντεο, «μολύνουν» στο μυαλό του κοριτσιού οτιδήποτε «εκεί έξω». Κλεισμένη στο δωμάτιο και τον εαυτό, φαντάζεται πως ο κάθε ένας περαστικός αναγνωρίζει στο δικό της πρόσωπο, το κορίτσι εκείνο που «φιλάρεσκα» ή «τρομαγμένα» (η διαστροφή του εξουσιαστή σπανίως είναι πανομοιότυπη) έχει γίνει διαθέσιμη βορρά (φαΐ) στην ακόρεστη σεξουαλική δίψα του κάθε 50χρονου Πασσά που κι απόψε την νύχτα θα διαμορφώσει κλικάροντας κουμπιά στο Pornhub και το YouPorn, το φαντασιωσικό του χαρέμι.
Μια φωτογραφία στα χέρια ενός εκμεταλλευτή, είναι όπλο πρόσβασης και ελέγχου του συντρόφου ή του «επιθυμητού ερωτικού αντικειμένου» (μπορεί να μην βρίσκονται καν σε σχέση ή γνωριμία) με τρόπους που το απλό «σεξ» δεν προσφέρει. Η απειλή διαπόμπευσης παραδίδει στα χέρια του ψυχοσυναισθηματικού βιαστή, το ΜΥΑΛΟ και τον ΨΥΧΙΣΜΟ του θύματος. Καταλαμβάνει έτσι ολόκληρη την ύπαρξη στο ψηφιακό διηνεκές!
Κοριτσάκια χωρίς περίοδο, που πειραματίστηκαν να στείλουν μια φωτογραφία με το μαγιώ τους στο Viber του συμμαθητή.
Ανυποψίαστες συμμαθήτριες που τόλμησαν να φορέσουν φούστα στο σχολείο και ένα κινητό «φλάσαρε» μια φωτογραφία, εκθέτοντας το εσώρουχό τους καθώς ανέβαιναν τα σκαλοπάτια.
Μια φοιτήτρια που αλλάζει μαγιώ στις τουαλέτες του κάμπινγκ.
Μια ερωτευμένη κοπέλα που πιστεύει ότι ενισχύει την επιθυμία του εραστή μέχρι να επιστρέψει με άδεια από τον στρατό.
Μια σύντροφος που πειραματίζεται στο sexting, μια κοπέλα που ανεβάζει τα credit της στη σελίδα γνωριμιών, μια απογοητευμένη γυναίκα που ανακαλύπτει την ελευθερία της επιλογής συντρόφων και τρόπων και διαδικτύωσης, ένα παιχνίδι ρόλων, μια απόπειρα «ξυπνήματος» μιας σεξουαλικής διαδικασίας που έμοιαζε να έχει γίνει ρουτίνα απονεκρωμένη από το συναίσθημα, μια ελπίδα ότι ο διάσημος θα ασχοληθεί με την άσημη και τυχαία κοπέλα, που αυτός, ο μέγας αρχηγός, ο ελεγκτής της μιντιακής επιτυχίας, ο μάνατζερ, ο προαγωγός, θα της δώσει μια ευκαιρία, να βγει από την αφάνεια της ανελέητης αυτοκριτικής, να γίνει η de facto ντίβα των ονείρων του, να αλλάξει η μοίρα της, η μοίρα των πολλαπλών και αδιεξόδων σχέσεων.
Την πρώτη μέρα της πρώτης μαγνητοσκόπησης, έχασε για πάντα την ελευθερία της. Ανάμεσα στα αναφιλητά συνειδητοποιεί πως εκείνο το συναίσθημα ανακούφισης δεν ήταν η απελευθέρωση της καινούργιας εμπειρίας. Συνειδητοποιεί πως το συναίσθημα της ανακούφισης ήταν η στιγμιαία αποδέσμευση από τον φόβο της υποτίμησης και της βίας, αν τολμούσε να αρνηθεί την πρόταση που της έγινε. Για να αντικατασταθεί μετά από λίγο με τον τρόμο ελέγχου. Ένα ατελείωτο βασανιστήριο σαδομαζοχισμού, βαφτισμένο ως «παιχνίδι εμπιστοσύνης», πως αν τολμήσει και απομακρυνθεί ή τολμήσει να αρνηθεί, οι φωτογραφίες και τα βίντεο θα βγουν «στην φόρα».
«Ένιωθα πως έχει ανάγκη να φτιάχνεται με τις φωτογραφίες μου» μου ψέλλισε εκείνη. Συνειρμικά ακολουθώ την σκέψη της. Αν ένας άντρας για να «φτιαχτεί» χρειάζεται κάτι τέτοιο από εκείνην, τότε έμμεσα ομολογεί πως πριν ήταν «χαλασμένο» το αγόρι της μαμάς του. Όταν ένας άνθρωπος κατά βάθος είναι καλός αλλά κατά πράξη είναι λάγνος, μάλλον δεν είναι που ψάχνει σε εσένα γιατρειά, αλλά θήραμα να χορτάσει την πείνα της λαγνείας.
Θα το τολμήσουμε ως κοινωνία να δούμε την αλήθεια που στο δικαίωμα της ιδιωτικότητας χτίσαμε; Για να δημιουργηθεί ασυνέχεια σε αυτόν τον ιδιότυπο βιασμό έχουμε να δημιουργήσουμε ασυνέχεια στην αδιαφορία μας για τον άλλον, σηκώνοντας την ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μας στην ικανοποίηση της ιδιορρυθμίας του ενήλικου (σεξουαλικά ματαιωμένου) θυμού μας.