«Οι αγορές θα μάθουν στους ιταλούς πώς να ψηφίζουν»… Η απίστευτη ατάκα ανήκει στον γερμανό Επίτροπο Προϋπολογισμού Γκίντερ Έτιγκερ. Ο οποίος, παρ’ όλ’ αυτά, βρίσκεται ακόμη στη θέση του. Ούτε ο ίδιος παραιτήθηκε μετά από τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκάλεσε, αλλά ούτε και ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ έχει, ως τώρα, ζητήσει την παραίτησή του. Ακραία βεβαίως η περίπτωση όμως, ας μην γελιόμαστε, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στην Ευρώπη σήμερα. Κάπως έτσι. Γι αυτό μάλλον τα χειρότερα δεν τάχουμε δει ακόμη…
Όμως για σκέψου. Ο ιταλός Πρόεδρος έχει σήμερα τις υπερεξουσίες που διέθετε ο Βασιλιάς εδώ σ’ εμάς το 1965. Σύμφωνα με το τότε ισχύον Σύνταγμα του 1952. Δικαιούται να μην εγκρίνει Υπουργούς, και να διορίζει Πρωθυπουργούς γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια την Αρχή της Δεδηλωμένης. Έτσι και τότε. Έτσι ακριβώς. Οπότε ο Κωνσταντίνος εξανάγκασε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου. Για να διορίσει από το πουθενά τον Νόβα, μετά τον Τσιριμώκο και μετά τον Στεφανόπουλο. Και ν’ ακολουθήσει η αποστασία και, ως περίπου φυσική συνέπεια, η Χούντα. Ευτυχώς να λες, που εμείς εδώ τα καθαρίσαμε όλ’ αυτά με το –και σήμερα ισχύον- Σύνταγμα του 1975. Ευτυχώς…
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι η προοπτική της συγκυβέρνησης των «Πέντε Αστέρων» με την «Λέγκα του Βορρά» στην Ιταλία θα ήταν μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη. Όλοι το βλέπαμε, όλοι το καταλαβαίναμε, όλοι ανησυχούσαμε. Όλοι εκείνοι, τουλάχιστον, που ενδιαφέρονται για το ευρωπαϊκό μέλλον. Όμως αυτούς ψήφισαν οι ιταλοί πολίτες, τι να κάνουμε. Κι αυτό είναι κάτι που ουδείς δικαιούται να μην το σεβαστεί. Και η ΕΕ να δει, από κει και πέρα, τι μπορεί να κάνει, με δεδομένη την ετυμηγορία του ιταλικού λαού. Και είναι γι αυτό που η κίνηση του Προέδρου Ματαρέλα ξεσήκωσε την δημοκρατική συνείδηση των λαών της Ευρώπης. Πολύ περισσότερο που η Δημοκρατία αποτελεί, από ιδρύσεως, το κεντρικό βάθρο στην ιεράρχηση των ευρωπαϊκών αξιών. Αποτέλεσε δε πολύ δυσάρεστη έκπληξη το γεγονός ότι επιφανείς εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής ελίτ, επιδοκίμασαν δημόσια μ’ ενθουσιασμό τις πραξικοπηματικού χαρακτήρα αποφάσεις του ιταλού Προέδρου. Δίχως να σκέφτονται στο κάτω-κάτω ότι, μετά απ’ αυτό, τα δύο κόμματα του λαϊκίστικου ευρωσκεπτικισμού, το πιθανότερο είναι ότι θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο στις επαναληπτικές εκλογές που ακολουθούν. Και βέβαια, δείχνοντας ολοκάθαρα την προτίμησή τους στην καταστολή έναντι της πρόληψης.
Γιατί αυτό είναι πράγματι το πιο απογοητευτικό αλλά και το πλέον δυσοίωνο. Ότι εκείνοι που κινούν σήμερα τα νήματα στην Ευρώπη, δεν δείχνουν ν’ αναρωτιούνται στο ελάχιστο γιατί οι ευρωπαϊκοί λαοί ψηφίζουν έτσι. Γιατί επιλέγουν, σχεδόν στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, τον ευρωσκεπικισμό στην ολοένα και πιο ακραία του μορφή. Και η Ιταλία δεν υπήρξε ασφαλώς το πρώτο σχετικό δείγμα, κάθε άλλο. Όμως εκείνοι τίποτα, στον κόσμο τους. Οπότε ναι, μπορείς πλέον να το δεις και να το πεις. Μας περιμένουν τα χειρότερα, τα πολύ χειρότερα…