To 2009 στην Πολωνία, ήταν ένας άβγαλτος ρούκι με μοναδική (δυσάρεστη) εμπειρία από το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, την συμμετοχή του ένα χρόνο νωρίτερα στην Εθνική εφήβων. Ο "προβιβασμός" του στην Ανδρών συνδυάστηκε με την κατάκτηση του χάλκινού μεταλλίου στο Κατοβίτσε και συνάμα με την καθοριστική του συμβολή στον μικρό τελικό απέναντι στην Σλοβενία. "Μπράβο σου που μπόρεσες να παίξεις καλά σε ένα τόσο καθοριστικό ματς", ήταν τα εύσημα που του είχαμε απονείμει τότε. "Me; I thrive under pressure, I thrive. (Εγώ; Θριαμβεύω υπό πίεση, θριαμβεύω"), ήταν η απάντηση του τότε 19χρονου Νικ Καλάθη.
Στην πορεία των ετών, ο ομογενής γκαρντ επαλήθευσε με πράξεις, τα λόγια του αρκετές φορές, με αποκορύφωμα την εξαιρετική παρουσία του στο φάιναλ-φορ της Μαδρίτης, όταν κατέκτησε το πρώτο του Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε και το δεύτερο με την Λοκομοτίβ Κουμπάν και στην συνέχεια έκανε το άλμα για το ΝΒΑ. Εκεί για πολλούς και διάφορους λόγους δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και στα 26 του χρόνια, επέστρεψε στον Παναθηναϊκό έτοιμος να αναλάβει τα ηνία του από τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Απογοήτευση πριν την ανάκαμψη
Το χρέος του ήταν βαρύ, όπως άλλωστε και το συμβόλαιο του. Γι αυτό, άλλωστε, ο ομογενής γκαρντ ποτέ δεν θέλησε να επικαλεστεί ως δικαιολογία τους τραυματισμούς του (πρώτιστα) στον ώμο και (δευτερευόντως) στο χέρι. Σε κάθε περίπτωση, η ωμή πραγματικότητα είναι ότι στην σειρά με την Λαμποράλ, απογοήτευσε, καθώς έπαιξε πολύ κάτω των δυνατοτήτων του, αλλά και των απολαβών του.
Από την στιγμή, όμως, που ο Αργύρης Πεδουλάκης, αντικατέστησε τον Σάσα Τζόρτζεβιτς το σκηνικό διαφοροποιήθηκε πλήρως. Ο Έλληνας τεχνικός φρόντισε να τον ενισχύσει ψυχολογικά, όχι μόνο γιατί γνωρίζει ότι δίχως αυτόν δεν έχει τύχη, αλλά γιατί ο Καλάθης είναι ένας παίκτης που έχει τα στοιχεία που του αρέσουν: Όπερ σημαίνει, πως μπορεί να παίξει καλή προσωπική άμυνα και να μοιράσει την μπάλα στους συμπαίκτες του.
Τα σημάδια ανάκαμψης ήταν εμφανή στους ημιτελικούς με τον Άρη και επιβεβαιώθηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο, στον πρώτο τελικό του ΣΕΦ. Ο πρώην "αλιγάτορας", λίγο έλειψε να γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία των τελικών που θα πετύχαινε "triple double" και ο απολογισμός των 16 πόντων, οκτώ ριμπάουντ και ισάριθμών ασίστ, ήταν εξόχως εντυπωσιακός.
ΑΜΥΝΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ...
Το "break" του Παναθηναϊκού του πιστώνεται στον μεγαλύτερο βαθμό και μένει να δούμε αν θα συνεχίσει σε ανάλογους ρυθμούς.
Το πιθανότερο είναι ότι αυτό θα συμβεί, εφ’ όσον ο Γιάννης Σφαιρόπουλος διατηρήσει στο μαρκάρισμα του τον Βασίλη Σπανούλη...
Ναι μεν έγινε πολύς λόγος για το περίφημο under στα καλάθια του ομογενούς γκαρντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού, έπαιζε "watch"... Κοινώς μόνο παρακολουθούσε...
Δεν χρειάζεται να δει κανείς το τρίποντο και "καπάκι" το δίποντο του Καλάθη στην τελευταία περίοδο για να το διαπιστώσει. Απλά ας παρατηρήσει πως ο Παππάς ξεκίνησε το αριστερό μπάσιμο που οδήγησε στο "γκολ-φάουλ" της δεύτερης περιόδου, σχεδόν από το τρίποντο, όταν είδε πως ο Σπανούλης ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο πίσω του...
Η απαραίτητη διευκρίνιση
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση. Ο "Kill Bill" δεν έγινε αίφνης ένας παίκτης της σειράς. Εξακολουθεί να είναι ένας "game changer", ένας χαρισματικός ηγέτης, όμοιοι του οποίου είναι μετρημένοι στα δάκτυλα στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού. Αυτό είναι ένα αναντίρρητο κρατούμενο.
Το δεύτερο είναι πως σε καμία περίπτωση, πλέον, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε έναν ρόλο 30 λεπτών. Στην επίθεση ναι, αλλά όχι ταυτόχρονα και στην άμυνα. Κουβαλάει 34 Μάηδες και είναι φύσει αδύνατον να έχει ανάλογες αντοχές και στις δύο άκρες του παρκέ.
ΤΟ... ΜΟΝΙΜΟ "ΜΠΡΑ ΝΤΕ ΦΕΡ"
Ο Σφαιρόπουλος έδειξε να το αντιλαμβάνεται νωρίς στην περίοδο και φάνηκε να κερδίζει το "μπρα ντε φερ" μαζί του, στο ίδιο γήπεδο που το είχε χάσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας το 2013. Τότε στον τέταρτο προημιτελικό με την Εφές, ο Ολυμπιακός είχε ηττηθεί συγκυριακά και είχε ξεκινήσει η τριβή μεταξύ προπονητή και αρχηγού, λόγω της παρουσίας του Σλούκα στα τελευταία λεπτά.
Φέτος στον αγώνα της πρώτης φάσης, ο Τζέισον Γκρέιντζερ σκόραρε με όλους τους τρόπους απέναντι στον Σπανούλη και ο Σφαιρόπουλος πήρε την (εύλογη) απόφαση, να τον αφήσει στον πάγκο. Οι "ερυθρόλευκοι" με επική ανατροπή γύρισαν το ματς και το κέρδισαν στην παράταση, με τον ηγέτη τους σε ρόλο θεατή.
Από την στιγμή, όμως, που έπαιξε μόλις 20 λεπτά στο εκτός έδρας ματς με την Μπαρτσελόνα, ο Λαρισαίος γκαρντ, επέβαλλε την δύναμη του. Ο χρόνος συμμετοχής του δεν έπεσε ξανά κάτω από τα 27 λεπτά (εξαιρουμένου του αδιάφορου αγώνα με την ΤΣΣΚΑ) και το στοιχείο αυτό θεωρούμε πως "πληγώνει" τόσο τον ίδιο, όσο και την ομάδα του.
Ο ΡΟΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ
Σε ένα διάστημα ανάμεσα στα 20 και τα 25 λεπτά, ο Σπανούλης μπορεί να βοηθάει πολύ περισσότερο τον Ολυμπιακό και να "κρύβει" την (απολύτως λογική για την ηλικία του) αδυναμία στην άμυνα. Δεν είναι υποτιμητικό, ούτε αναιρεί τα εκπληκτικά κατορθώματα της καριέρας του. Είναι απλά η εξέλιξη των πραγμάτων...
Παράλληλα θα δοθεί η ευκαιρία στον Χάκετ, που έχει κερδίσει την εκτίμηση κάθε φίλου του μπάσκετ, να μην είναι καθηλωμένος στον πάγκο σε κρίσιμα σημεία του αγώνα. Όπως για παράδειγμα είχε συμβεί στο εκτός έδρας ματς με την Μπάμπεργκ, αλλά και χθες στην τελευταία φάση, στην οποία θα έπρεπε να είχε πάρει την θέση του Παπανικολάου, πριν τις βολές του Διαμαντίδη...