Οι Γαλάτες της Νότιας Βαλκανικής ξαναχτυπήσαμε! Τη στιγμή που το σύνολο των στρατηγικών παικτών – από τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τις Βαλτικές Χώρες έως την Αλγερία, την Αίγυπτο και βεβαίως-βεβαίως την Τουρκία – αναζητούν τρόπους και πόρους για την αναβάθμιση των αμυντικών δυνατοτήτων τους διά της ανάπτυξης των εθνικών αμυντικών βιομηχανιών, εμείς θέτουμε ερωτηματικά στη λογική:
Τί το θέλουν τον “Αβέρωφ”
Τι το θέλουν το “Κιλκίς”
Να τα κάνουμε τραχτέρια
Να οργώνουμε τη γής!
Βερμπαλισμοί άνευ περίσκεψης για το γεγονός ότι ενυπάρχουμε σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα έμπλεο ανταγωνισμών και συγκρούσεων, θα έλεγε κάποιος. Όπως έχει αναφέρει ο Παναγιώτης Κονδύλης: «Δε θα στενοχωριόμουν καθόλου αν με τη συναίνεση όλων καταλύονταν τα εθνικά σύνορα και οι εθνικοί στρατοί. Όμως είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα η κατάργηση ενός εθνικού κράτους μαζί με όλα τα άλλα και η διάλυση ή ο ακρωτηριασμός του γιατί ένα γειτονικό κράτος είναι ισχυρότερο και επιθετικότερο».
Το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες. Κράτος και κοινωνία δεν ταυτίστηκαν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα την απουσία εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους φορείς εξουσίας. Ό,τι ονομάζουμε «αντιπροσώπευση» υπονομεύτηκε και μετατράπηκε στην καλύτερη περίπτωση σε «εκπροσώπηση». Το εν λόγω γεγονός απομάκρυνε τον πολίτη από την ενεργό πολιτική και τον κατέστησε κριτικό ως προς αυτή, κριτική διάθεση η οποία έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που η καταδίκη ενός πρώην Υπουργού Άμυνας έχει επιβεβαιώσει τα ενστικτώδη αντανακλαστικά.
Με απλά λόγια, οι πολίτες δυσκολεύονται να πειστούν για μια σειρά αποφάσεων εν προκειμένω στον τομέα των εξοπλιστικών προγραμμάτων, εξαιτίας του κάθε άλλο παρά έντιμου πρότερου βίου και παρά το γεγονός ότι πολλές εξ αυτών των αποφάσεων τεκμαίρονται ως ορθολογικές και αναγκαίες.
Τίς πταίει; Η απουσία θεσμικής συγκρότησης του συστήματος λήψης αποφάσεων, ήτοι η άρνηση του πολιτικού συστήματος να εγκαθιδρύσει αποστειρωμένα όργανα γνωμοδότησης, τα οποία και θα θέτουν σε δημόσια βάσανο τις γνωμοδοτήσεις τους.
Είναι διαφορετικό μια απόφαση για εξοπλιστικά προγράμματα να λαμβάνεται μεταξύ τυρού και αχλαδιού και διαφορετικό να έχει γνωμοδοτήσει υπέρ αυτής ένας ανεξάρτητος και υπερκομματικός θεσμός, ο οποίος να λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος υπό τεχνοκρατική σκέπη. Ποιο είναι ένα εκ των αποτελεσμάτων της άρνησής μας να θεσμοποιήσουμε και να εξορθολογήσουμε το σύστημα λήψης αποφάσεων;
Εκμεταλλευόμενος κάποιος το θυμικό της κοινωνίας, να προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών, όχι επειδή σκοπεύει όντως να αμφισβητήσει διακρατικές συμφωνίες στις οποίες συμβάλλεται η Ελληνική Δημοκρατία, αλλά για να κλείσει το μάτι προς τρίτους ενδιαφερόμενους αναφορικά με τις προθέσεις του σε άλλα – υπάρχοντα ή επερχόμενα – πεδία.
Γι’ αυτό το λόγο, η δημιουργία θεσμών είναι πρωτίστως ζήτημα Δημοκρατίας, αλλά και φυσικά ζήτημα αποτελεσματικής προστασίας των εθνικών συμφερόντων, καθώς η θεσμοποίηση θα είχε αποτρέψει – ή τουλάχιστον θα είχε θέσει εμπόδια – προ πολλού στη διάλυση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία κατέστησε «μονόδρομο» για την απειλούμενη εξ ανατολών Ελλάδα την υπογραφή συμβάσεων χωρίς έστω μια βίδα να τοποθετείται στη χώρα μας.