Στο σκοτεινό υπόγειο ενός κτιρίου που σείονταν από τον βομβαρδισμό του πολέμου, ελλείψει άλλων επιλογών, το φέρετρο της μητέρας του μόλις έξι ετών Βλαντ, φτιάχτηκε από τα κομμάτια μιας ντουλάπας.
Ο Βλαντ παρακολούθησε τον προηγούμενο μήνα τη μεταφορά της νεκρής μητέρας του από το καταφύγιο στην αυλή ενός γειτονικού σπιτιού, για να ταφεί βιαστικά. Πλέον οι ρωσικές δυνάμεις έχουν αποσυρθεί από την Μπούτσα έπειτα από κατοχή που διήρκεσε ένα μήνα.
Ο πατέρας του Βλαντ, Ιβάν Ντράχουν, την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφτηκε τον χώρο της ταφής (τη γειτονική αυλή). Γονατίζει στο μνήμα, απλώνει το χέρι του και αγγίζει το χώμα κοντά στα πόδια της συζύγου του Mαρίνα.
«Γεια πώς είσαι; Μου λείπεις πολύ. Έφυγες τόσο σύντομα. Δεν είπες καν αντίο». Το αγόρι επισκέφτηκε επίσης το μνήμα, τοποθετώντας πάνω του ένα κουτί με χυμό και δύο κουτιά με φασόλια. Στη δίνη και την αγωνία του πολέμου η μητέρα του μόλις και μετά βίας έτρωγε. Η οικογένεια δεν γνωρίζει ακόμα ποια ασθένεια προκάλεσε τον αιφνίδιο θάνατό της. Οι ίδιοι, όπως άλλωστε και η πόλη τους, δε δεν ξέρουν πώς να προχωρήσουν από εδώ και πέρα.
Η Μπούτσα έγινε μάρτυρας μερικών από τις πιο φρικαλέες ενέργειες της ρωσικής εισβολής και της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας. Από τότε σχεδόν κανένα παιδί δεν έχει βγει στους σιωπηλούς δρόμους της. Οι παιδικές χαρές στην άλλοτε δημοφιλή κοινότητα με τα καλά σχολεία, στα ευρύτερα προάστια του Κιέβου, είναι άδειες.
Ο ρωσικός στρατός χρησιμοποίησε τις εγκαταστάσεις μια παιδικής κατασκήνωσης ως τόπο εκτέλεσης. Στο έδαφος υπάρχουν παντού κηλίδες αίματος και τρύπες από σφαίρες. Σε μια προεξοχή κοντά στην είσοδο του στρατοπέδου, Ρώσοι στρατιώτες τοποθέτησαν ένα άρμα-παιχνίδι, δεμένο με πετονιά ψαρέματος- πιθανή εκρηκτική παγίδα σε ένα πλέον ευαίσθητο σημείο.
Λίγα βήματα μακριά από το σπίτι του Βλαντ, μερικοί από τους Ρώσους χρησιμοποίησαν ένα νηπιαγωγείο ως βάση. Κάλυκες ήταν σφηνωμένοι κατά μήκος ενός φράχτη στην αυλή και σε μια κοντινή παιδική χαρά, ασπροκόκκινη ταινία προειδοποιούσε για πυρομαχικά που δεν εξερράγησαν.
Στην πολυκατοικία όπου μένουν ο Βλαντ, ο μεγαλύτερος αδερφός του Βόβα και η αδερφή του Σοφία, κάποιος είχε γράψει στα αγγλικά με σπρέι «ΠΑΙΔΙΑ» σε έναν εξωτερικό τοίχο. Από κάτω, ένα ξύλινο κουτί που περιείχε πυρομαχικά φιλοξενούσε πλέον ένα αρκουδάκι και άλλα παιχνίδια.
Αυτό είναι το εύθραυστο σημείο που μπορεί να σημάνει την αναγέννηση της Μπούτσα από τις στάχτες και τις πληγές της. Μια μικρή ομάδα παιδιών της γειτονιάς μαζεύτηκε, βρίσκοντας αντιπερισπασμό από τον πόλεμο. Με χειμωνιάτικα παλτά, έπαιζαν ποδόσφαιρο, περιπλανιόνταν με σακουλάκια από σνακ που μοίραζαν εθελοντές, φώναζαν από ένα παράθυρο χωρίς τζάμια.
Οι γονείς τους, απολαμβάνοντας την πρώτη ανοιξιάτικη ζέστη μετά από εβδομάδες σε παγωμένα υπόγεια, συζητούσαν πώς προσπαθούσαν να προστατεύσουν τα παιδιά κατά τις δύσκολες στιγμές.
«Καλύψαμε τα αυτιά του», είπε η Πολίνα Σιμάνσκα για τον επτάχρονο δισέγγονό της Νικιτά. «Τον αγκαλιάσαμε, τον φιλήσαμε».
Προσπάθησε να παίξει μαζί το σκάκι για να ξεχαστούν και το αγόρι την άφησε να κερδίσει. Στο διαμέρισμα ενός γείτονα, όπου ο πατέρας του Βλαντ προς το παρόν έχει μαζέψει την οικογένειά του ώστε να είναι πιο ενωμένοι, ο Βλαντ κουλουριάστηκε σε ένα κρεβάτι με ένα άλλο αγόρι και έπαιξε χαρτιά. Το καλοριφέρ δεν ζέσταινε. Δεν υπήρχε φυσικό αέριο ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ή τρεχούμενο νερό.
Δεν αντέχουν όλοι στην οικογένεια του Βλαντ να επιστρέψουν στο δικό τους διαμέρισμα. Οι αναμνήσεις της Mαρίνα είναι παντού, από τα μπουκάλια της κολόνιας στο τραπέζι δίπλα στην εξώπορτα μέχρι την ήσυχη κουζίνα.
Στο σαλόνι ο χρόνος έχει σταματήσει. Μια σειρά από πολύχρωμες σημαίες κρέμονται ακόμη στον τοίχο, μαζί με μια οικογενειακή φωτογραφία. Δείχνει τον Ιβάν και τη Μαρίνα να κρατούν τον Βλαντ την ημέρα που γεννήθηκε. Γιόρτασαν τα γενέθλιά του στις 19 Φεβρουαρίου. Πέντε μέρες αργότερα άρχισε ο πόλεμος.
Αυτός και η Μαρίνα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πνίξουν τους ήχους των βομβαρδισμών για τον Βλαντ και να τον κρατήσουν ήσυχο, όσο κι αν φοβούνταν και οι ίδιοι. Πριν από δύο εβδομάδες, ο Ιβάν πήγε τον Βλαντ στην αυτοσχέδια τουαλέτα στο καταφύγιο και επισκέφτηκαν τους γείτονες. Μετά πήγε στη Μαρίνα να της πει ότι θα έβγαινε έξω. «Της άγγιξα τον ώμο και ήταν κρύα», είπε. «Συνειδητοποίησα ότι είχε φύγει».
Στην αρχή, είπε, ο Βλαντ φαινόταν να μην καταλαβαίνει τι είχε συμβεί. Αλλά κατά την ταφή, το αγόρι είδε τον Ιβάν να γονατίζει και να κλαίει και τώρα ξέρει τι είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι κομμάτι της Μπούτσα.
Οι τοπικές αρχές ανέφεραν στο Associated Press ότι τουλάχιστον 16 παιδιά ήταν μεταξύ των εκατοντάδων ανθρώπων που σκοτώθηκαν. Όσοι επέζησαν βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μακρά προσπάθεια επούλωσης των πληγών και ανάρρωσης από τη φρίκη που δεν έχει τελειώσει οριστικά.
«Έχουν συνειδητοποιήσει ότι τώρα είναι ήρεμα και ήσυχα», είπε ο Ιβάν για τα παιδιά. «Αλλά την ίδια στιγμή, τα μεγαλύτερα παιδιά καταλαβαίνουν ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Είναι όμως δύσκολο να το εξηγήσει κανείς στους μικρότερους». Τώρα ο πόλεμος έχει μεταφερθεί στα παιχνίδια που παίζουν. Σε ένα σκάμμα με άμμο έξω από ένα νηπιαγωγείο, ο Βλαντ και ένας φίλος του «βομβάρδισαν» ο ένας τον άλλον με χούφτες άμμου. «Είμαι η Ουκρανία», είπε ο ένας. «Όχι, εγώ είμαι Ουκρανία», είπε ο άλλος.