Μια τυπική φθινοπωρινή Τρίτη στο γραφείο που έμοιαζε περισσότερο σαν να βρίσκεται στην καρδιά του Οκτώβρη. Είναι όμως ακόμα Σεπτέμβρης! Οι φωτεινές αχτίδες των καλοκαιρινών διακοπών που όλο και λιγοστεύουν, δεν ξεπερνούν το ψυχρό, λευκό φως του φωτιστικού που στέκεται αγέρωχο, σαν κατάρτι, πάνω από το βυθό της χαρτούρας που με περιμένει. Με το πρώτο κλικ αμέτρητες καρτέλες ανοίγονται μπροστά μου, η λίστα με τα tasks της ημέρας απλώνεται κατηφορικά κάτω τον αγκώνα μου, το βουητό του γραφείου μπαίνει στο παρασκήνιο. Στα AirPods παίζει πάντα μια διαφορετική λίστα «Work», όπως τις έχω ονομάσει στο Spotify.
Στον κόσμο των open space γραφείων, των συνεχόμενων ειδοποιήσεων και των μεγάλων τίτλων, η μουσική έχει τον τρόπο να λειτουργεί ανακουφιστικά. Τα πρώτα «περιπλανώμενα» λεπτά στο γραφείο είναι αυτά του καφέ και του συλλογισμού. Τι συνέβη, τι δεν συνέβη και τι πρόκειται να συμβεί. Σαν προεπιλεγμένη λειτουργία του μυαλού. Εκεί ακριβώς, οι ήχοι «κουμπώνουν» με τις σκέψεις και τη μυρωδιά της πρώτης γουλιάς. Όμως σήμερα, κάτι με ωθεί να αλλάξω playlist.
«Μες στου Αιγαίου, Αιγαίου τα νησιά…».
Τηλεμεταφορά στην πιο δυνατή αχτίδα καλοκαιριού. Η mini κρουαζιέρα με το βαρκάκι «Sandcastle» χρωματίζει με γαλαζοπράσινα νερά και αλμύρα τις σκέψεις μου. Είμαι στο γραφείο, αλλά και δεν είμαι. Σήμερα, η μουσική που βγαίνει από τα ακουστικά μου μοιάζει περισσότερο με αληθινό φουσκωτό σωσίβιο.
Ή καλύτερα με κολύμπι! Κολύμπι με αναπνευστήρα. Κολυμπώ στις αμέτρητες στοίβες αρχείων που μοστράρουν πάνω στην επιφάνεια εργασίας μου και η ανάσα που με ξεκουράζει έχει link: https://200xroniadimotikotragoudi.gr. Κλείνω τα μάτια μου και είναι ακόμα καλοκαίρι. Το βαρκάκι δεν λέγεται τυχαία «Κάστρο στην άμμο». Η λευκή λάκα που το στολίζει σε συνδυασμό με το ανοιχτόχρωμο ξύλο που ντύνει την πλώρη και τα παράθυρα επιβεβαιώνουν το concept και με το παραπάνω. Ο οδηγός – ανεμόδαρτος, όπως θα λέγαμε σε γνήσια ναυτική ορολογία, ατενίζει το πέλαγος, κουνώντας με τα δυο του δάχτυλα ένα ξύλινο τιμόνι βγαλμένο από vintage ταινία. Με αφήνει να φωτογραφίσω τις πυξίδες, τις εικόνες και τα κυάλια του. Του χαμογελώ.
Η βόλτα με τη βάρκα. Τίποτα δεν σημαίνει περισσότερο ’καλοκαίρι’. Από τη θέση του οδηγού βλέπω τα κύματα να απλώνουν σαν περίτεχνη δαντέλα, καθώς το πλοίο διασχίζει τη θάλασσα. Η χορογραφία του βυθού.
Φίλοι ξαπλωμένοι στην πλώρη, με τα πόδια τους να κρέμονται στη θάλασσα, τα μαλλιά να χορεύουν στο δυνατό αέρα και τον ήλιο να σχηματίζει μορφές στα γυαλιά τους, γελούν και συζητούν. Η ανάγκη του σώματος για θερινή ελευθερία αποτυπώνεται σε κάθε τους κίνηση. Σαν να μην υπάρχουν όρια. Και ίσως να μην υπάρχουν, ούτε για το μάτι, αλλά ούτε και για τη σκέψη.
Η εντυπωσιακή θέα από βραχώδεις σχηματισμούς, όρμους, κολπίσκους και σπηλιές δεν αφήνει τα μάτια να ξεκουραστούν. Κι όμως ξεκουράζεσαι. Με ένα περίεργο τρόπο, το μυαλό αδειάζει και γεμίζει με εικόνες ασυνήθιστες. Τα χρώματα του θείου, του περλίτη, του χαλκού και του σιδήρου δεν είναι η τυπική σου παλέτα και αυτό είναι που την κάνει σημαντική. Την κουβαλάς μαζί σου όλον τον χρόνο για να μπορείς να την επαναφέρεις στο νου κάθε λίγο και να τη βάζεις αντιμέτωπη με το λευκό γραφείο και τους γκρίζους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Και αυτή η παλέτα πάντα κερδίζει την αναμέτρηση ανάμεσα σε φθινόπωρο και καλοκαίρι. Μέχρι να φτάσει ξανά η ώρα της να βγει από τη θολούρα της ανάμνησης, φωτίζοντας το απέραντο μπλε που την περιβάλει.
«Αιγαίο μου γαλήνεψε, Αιγαίο μου γαλήνεψε τα γαλανά νερά σου…». Το τραγούδι τελειώνει. Ανοίγω τα μάτια και επιστρέφω ’γαλήνια’ μπροστά στις στοίβες μου. Ο αναστεναγμός μου εμφανής, αλλά με θετικό πρόσημο. Χειμώνα, είμαι έτοιμη. Χτίζω το δικό μου μουσικό «Soundcastle» με ήχους από το https://200xroniadimotikotragoudi.gr, χαμογελόντας με ικανοποίηση και ξεκινώ.