Χιλιάδες άνθρωποι θα επιδοθούν σύντομα στην θέαση διαφόρων ταινιών τρόμου εξαιτίας του Χαλοουίν, έτοιμοι να ουρλιάξουν και να ξαφνιαστούν.
Δεν θα είμαι ένας από αυτούς.
Σιχαίνομαι τις τρομακτικές ταινίες. Προτιμώ να βλέπω τη κόκκινη βαφή στεγνή ή (ακόμα και) να πηγαίνω στον οδοντίατρο παρά να παρακολουθώ με τη θέλησή μου ένα πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί για να με κάνει να φοβάμαι να κοιμηθώ το βράδυ. Κάποτε, οι συγκάτοικοί μου αποφάσισαν να παρακολουθήσουν το “The Shining” κατά τη διάρκεια ενός βροχερού απογεύματος όπου κλειδώθηκα στην κρεβατοκάμαρά μου. Αν χρειαζόταν να βγω για οποιονδήποτε λόγο, έπρεπε να τους ρωτήσω αν η σκηνή στην οποία θα εκτιθόμουν ήταν σχετικά ήμερη.
Αποδεικνύεται ότι η αποστροφή μου για τις ταινίες τρόμου δεν είναι απλώς μια προσωπική προτίμηση - είναι μια ψυχολογική ανάγκη. Μερικοί άνθρωποι είναι απλώς «καλωδιωμένοι» να αντιδρούν διαφορετικά σε αυτό το είδος περιεχομένου.
Αν και δεν υπάρχει μια ενιαία απάντηση για το γιατί κάποιοι άνθρωποι ενθουσιάζονται από τις ταινίες τρόμου και κάποιοι όχι, υπάρχουν μερικές πιθανές εξηγήσεις.
Ακολουθεί μια ανάλυση, σύμφωνα με τους ειδικούς και την έρευνα για το θέμα:
Οι άνθρωποι που λατρεύουν τις ταινίες τρόμου βιώνουν το στρες διαφορετικά
Τα άτομα που αναζητούν περισσότερο την αίσθηση (του φόβου) μπορεί να έλκονται προς τις τρομακτικές ταινίες λόγω του τρόπου με τον οποίο ερμηνεύουν την αντίδραση του σώματος στο στρες, σύμφωνα με τη Μάργκι Κερ, κοινωνιολόγο που μελετά τον φόβο και συγγραφέα του “Scream: Chilling Adventures in the Science of Fear”. Μια ταινία που προκαλεί φόβο θα κάνει την καρδιά ενός ατόμου να χτυπήσει δυνατά και το σώμα να αισθάνεται σαν να χρειάζεται να ξοδέψει ενέργεια.
«Για κάποιους μπορεί να υπάρχει ένα θετικό νόημα από αυτό – να αισθάνονται πραγματικά ζωντανοί, να είναι γειωμένοι με το σώμα τους, σχεδόν όπως νιώθουμε μετά από ένα πραγματικά έντονο μάθημα γιόγκα ή κάτι που εστιάζει όλη την προσοχή στο σώμα μας», λέει η Κερ. «Αλλοι άνθρωποι μπορεί να το ερμηνεύσουν σχεδόν σαν κρίση πανικού, όπου νιώθουν μια αίσθηση απώλειας ελέγχου σε αυτό που κάνει το σώμα τους».
Οι άνθρωποι που τους μισούν μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητοι.
Οι εξαιρετικά ευαίσθητοι άνθρωποι, τα Ατομα Υψηλής Ευαισθησίας (HSP), μπορούν εύκολα να «τρελαθούν» από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός τους και επίσης τείνουν να έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση από τον μέσο άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχουν διαφορετική ή πιο έντονη φυσιολογική αντίδραση σε βίαιες ή τρομακτικές ταινίες, λένε οι ερευνητές των HSP.
Οι εμπειρίες μας ως παιδιά επηρεάζουν το πώς αισθάνεται κάποιος σχετικά με το να φοβάται
Οι άνθρωποι που είχαν θετικές εμπειρίες όταν ήταν νέοι με αυτό που οι ερευνητές αποκαλούν «διασκεδαστικό τρομακτικό» - μια εμπειρία που ξαφνιάζει, αλλά δεν συμβάλλει στον πραγματικό φόβο - έχουν ήδη μια εσωτερική ιδέα σύμφωνα με την οποία ορισμένες τρομακτικές δραστηριότητες πλαισιώνονται με συναρπαστικό τρόπο, λέει η Κερ.
«Αν οι γονείς τους τα εξέθεσαν στη σωστή ποσότητα ή στο είδος της «διασκέδασης» ως παιδί – δεν τα πήραν να δουν το «It», για παράδειγμα προτού καταλάβουν τι είδους τέρατα είναι αληθινά ή όχι, ή δεν τους εξέθεσαν σε τρενάκια λούνα παρκ πολύ νωρίς – αυτό μπορεί να επηρεάσει το αν θα αρέσει το είδος (των τρομακτικών ταινιών) στον κόσμο ή όχι», εξηγεί.
Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν τις ταινίες τρόμου ως έναν τρόπο να συνδεθούν με τους άλλους
Οι ταινίες τρόμου είναι απολαυστικές για μερικούς ανθρώπους όταν τις μοιράζονται με αγαπημένα πρόσωπα.
«Μπορεί να είναι μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία κοινωνικής σύνδεσης», λέει η Κερ. «Γνωρίζουμε ότι οι δεσμοί που κάνουμε συχνά υπό στρες είναι πιο έντονοι, ειδικά με άτομα με τα οποία έχουμε ήδη θετική σχέση. Έτσι, αν πας με τους φίλους σου και κάνεις κάτι διασκεδαστικό, έντονο και τρομακτικό, καταλήγεις να δημιουργείς πιο πολυεπίπεδες, πλούσιες αναμνήσεις».
Με άλλα λόγια, εάν σε ένα άτομο αρέσει ή όχι να παρακολουθεί έναν ανατριχιαστικό κλόουν στη μεγάλη οθόνη, εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων – οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ελαφρώς εκτός ελέγχου.
